สวัสดีค่ะ อันนี้เป็นกระทู้แรกนะคะ
เป็นความรู้สึกส่วนตัวของจขกท. ถ้าผิดพลาดประการใดต้องขออภัยมา ณ ทีนี้ด้วย
ตัวของจขกท.นั้นอายุ 17 แล้วค่ะ กำลังจะหาเส้นทางชีวิต และเตรียมตัวเพื่อที่จะเข้าสู่มหาวิทยาลัย เป็นคนที่อยู่ในโอวาทของพ่อแม่ มีดื้อบ้างแต่ไม่ถึงขั้นทะเลาะกัน ครอบครัวของจขกท.นั้นเป็นครอบครัวที่ปล่อยค่ะ คือจะทำอะไรก็ได้  เช่น เล่นเกมส์ ดูการ์ตูน ไปเที่ยว(พวกห้าง) หรือหยุดเรียน  กรณีไปเที่ยวกับหยุดเรียนต้องบอกท่านก่อนไปเสมอนะคะ ถึงจะปล่อยแต่ก็มีกฎว่า การเรียนห้ามตก ตัวของจขกท.นั้นจัดได้ว่าเป็นเด็กเรียนอยู่หน่อยๆ(3.8ขึ้นไป) ถึงจะบอกว่าปล่อยแต่ก็ไม่ค่อยออกไปไหนอยู่แต่ในบ้าน อ่านหนังสือและดูการ์ตูน ไม่เคยเรียนพิเศษนะคะ เนื่องจากสถานะไม่ดี จึงต้องพยายามมากกว่าเพื่อนในห้องเป็น 2 เท่า เป็นความรู้สึกที่เริ่มจะเบื่อกับชีวิต เพราะเวลาไปโรงเรียนมีแต่การบ้านแล้วก็สอบ เวลาสั่งการบ้านมีแต่จะส่งพรุ่งนี้ตลอดพอรวมๆกันหลายวิชา ก็ทำให้นอนดึกแล้วก็ป่วย พอไม่ส่งก็หักคะแนนหรือไม่ก็ทำโทษ จนเวลาผ่านไปขึ้นมา ม.ปลาย ได้ดูคนๆหนึ่งเขาเล่าประสบการณ์ชีวิตว่าตัวเองพบเจออะไรมาบ้าง ทั้งๆที่อายุเท่ากัน จึงทำให้คิดขึ้นมาว่า ทำไมเมื่อก่อนเราไม่สนุกกับชีวิตให้มากกว่านี้ ทำไมเราเน้นแต่เรียนมากเกินไปจนรู้สึกเบื่อที่จะต้องทำอะไรซ้ำๆ ไม่มีอะไรแปลกใหม่มันเริ่มไม่สนุกอีกต่อไป ทั้งๆที่เราอยากทำอะไรหลายๆอย่าง เช่น เต้น(cover)  เล่นแบบสมัยก่อนพวกการละเล่นไทย ไม่ก็ลองเป็นเด็กเกเรสักนิด แต่ตอนนี้ก็ไม่สามารถทำได้ ถึงรู้สึกเสียดายแต่ก็ทำอะไรไม่ได้อีกแล้ว (ฝากถึงผู้ปกครองนะคะ อย่าบังคับให้เรียนหนักจนไม่มีเวลาพักผ่อน อาจทำให้เครียดจนเป็นไมเกรน) จบแล้วค่ะ สำหรับการบ่นของ จขกท. ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ

สำหรับคนที่เข้ามาอ่าน คุณคิดเห็นอย่างไรกันบ้างกับการใช้ชีวิตในวัยรุ่นของตัวคุณ รู้สึกสนุกรึป่าว