สวีสดีครับ ก่อนอื่นต้องบอกก่อนว่าผมเป็นเกย์ เข้าเรื่องเลยนะครับ ผมรู้จักกับแฟนมาประมาณ 3 ปี แต่เริ่มตกลงที่จะคบกันเป็นแฟนได้ประมาณ 1 ปี เราทั้งคู่เข้ากันได้ดีมากในทุกๆเรื่อง และครอบครัวเราทั้งคู่ก็พอที่จะรับและรักเราทั้ง 2 บ้าน เรียกได้ว่าเราคบกัน 1 ปี แต่เหมือนเรารู้จักกันมานานเป็น 10 ปี เราก็เหมือนคู่ปกติทั่วไปดีบ้าง ทะเลอะบ้าง แต่พอเราเข้าใจกันเราจะรักกันมากขึ้น เราเริ่มมองอนาคตของเราด้วยกันเพราะเรารู้จักกันมา 3 ปีแล้ว เราวางแผนจะแต่งงานกัน ( มันไม่ได้เร็วไปหรอกครับ บ้างคู่เรื่องเวลาก็ไม่สำคัญ ) ตลอดเวลาที่เราตกลงเป็นแฟนกัน เรารักกันมาก รักแบบที่ว่าต่างคนต่างตายแทนกันได้ ( อย่าหาว่ามันเป็นไปไม่ได้มันขึ้นเกิดกับผมจริงๆ ) แต่แล้วไม่นานเรื่องอาการโรคประจำของเค้าก็กำเริบ นั้นคือโรคหัวใจ เรารักษาที่รพ.เมื่อปลายปี 59 ประมาณ 10 วัน อาการก็ทรงๆมาตลอด จนถึงเมื่อ ปลาย ก.พ. 60 อาการก็เริ่มแย่ลง ไปหาหมอ.ตลอดจน ถึงเดือน มิ.ย.60 ทางรพ.ก็ทำเรื่องไปรักษาตัวต่อที่รพ.ในตัวกทม. แต่รักษาได้แค่ 12 วัน เค้าก็จากไป 12 วันนี้ผมเฝ้าเค้าได้ 11 วัน ทำให้ทุกอย่างให้เค้าโดยไม่รังเกียจ ทั้งชีวิตไม่คิดที่จะทำให้ใครได้ จนวันที่ 12 ของวันนั้นช่วงเวลาบ่าย 2 ผมขอแฟนผมไปเคลียร์งานที่สำนักงาน โดยให้อาของแฟนผมมาเฝ้าแทน ผมจำได้ดี วันนั้นเค้าอ้อนผมมาก ให้ผมกอด/จูบ โดยไม่อายสายตาขอคนไข้คนอื่นๆ และนางพยาบาลเลย บอกขอโทษที่ทำให้ผมลำบากที่ต้องมาดูแล แต่ผมบอกว่าที่ทำให้มีเหตุผลเดียว คือ รัก เค้าดีใจและกอดผมจับมือผม และผมก็เดินกลับบ้านไป เวลาบ่าย 4 แฟนผมอาการทรุดหนักจนต้องเข้าห้อง CCU อาแฟนผมโทรหาผมบอกว่าไม่ต้องห่วง แฟนผมไม่เป็นอะไรมาก
ผมก็ไม่วิตกมากเมื่อผู้ใหญ่พูดอย่างนั้น ผมตั้งใจเคลียร์งานวันจันทร์ให้เสร็จ เช้าอังคารก็จะรีบไปเฝ้าเค้าตามที่สัญญากับแฟนผมไว้ คือวันที่ผมกลับคือบ่าย 2 ของวันอาทิตย์ แต่แล้วเช้าวันจันทร์ ผมนี้ใจคอไม่มี ว่าจะไปหาแฟนผม งานไม่เคลียร์แล้ว แฟนสำคัญกว่า ผมเลยโทรหาอาของแฟนผม อาบอกว่าไม่เป็นอะไรอาการดีขึ้นมาก บอกผมว่าให้มาตามที่สัญญากับแฟนไว้ ไม่ต้องรีบมา แฟนผมดีขึ้นมากแล้ว ผมเองก็สบายใจเลยไม่ได้ไป ตั้งใจทำงานไป แต่พอเวลาบ่าย 2 อาโทรหาผมบอกให้รีบมา แฟนผมต้องการหาผม อาการไม่ค่อยดีแล้ว ผมรีบไปหาเค้า ถึงรพ.ที่กทม.ประมาณ 17.30 น. ร้องไห้มาตลอดทางจนคนบนรถเริ่มมองผม ผมถึงหน้าห้อง CCU พ่อแม่พี่น้องญาติๆของแฟนผมมากันหมด ทุกคนดูเศร้าแต่ไม่มีน้ำตา นอกจากแม่แฟนผมคนเดียว คิดในใจแฟนผมไม่ต้องไม่เป็นอะไรมาก จนได้เจอแฟนผมนานโดยที่สายอะไรก็ไม่รู้เต็มไปหมด ยามากมายที่ต้องใช้กับเค้า ต้องใช้เครื่องช่วยหายใจ ทำอะไรไม่ได้นอกจากขยับเปลือกตา รับรู้การมาของผม พ่อแม่เค้าบอกว่า แฟนผมไม่สามารถพูดได้แล้ว แต่เขียนชื่อผมให้พ่อแม่ แล้วพ่อแม่ก็ถ้าว่ารอผมใช่ไหม เค้าพยักหน้าแล้วน้ำตาก็ไหล คือผมคือคนที่เค้าต้องการที่จะเจอก่อนจากไปเหรอ คำถามต่างๆเกิดขึ้นมากมาย ผมนี้ร้องไห้แทบขาดใจ ผมขอร้องพี่ๆนางพยาบาล พี่ๆหมอ ให้ช่วยแฟนผม ผมรักเค้ามาก ผมเหมือนคนบ้าสติหลุด ญาติมองผมทุกคนร้องไห้และดีใจที่ผมมาทันเวลา ชีวิตผมกับแฟนเรามีกันและกันเท่านั้น ผมอยู่คนเดียวไม่ได้ อย่าทิ้งผมไปนะ ผมสัญญาผมจะดูแลคุณให้ดีกว่านี้ มาเอาหัวใจผมไป มาเอาเลือดผมไป มาเอาชีวิตผมไป เอาอะไรก็ได้ในร่างกายผมไปให้แฟนผม ผมขอร้อง คุณหมอบอกให้ผมทำใจ และขอให้ไปรอด้านนอกก่อนจะต้องเจาะคอแฟนผม ผมนี้ปวดใจมากเกินที่จะบรรยาย บอกว่าไม่เจาะได้ไหม เดี๋ยวแฟนผมเจ็บ เมื่อคุณหมอทำทุกอย่างเรียบร้อย ผมก็รีบเข้าไปหาแฟนจับมือคุยกับเค้าจนถึงตอนตี1 นางพยาบาลบอกให้กลับไปพัก เพราะหมดเวลาเยี่ยมมานานมากแล้ว ผมกลับไปพักโดยที่นอนไม่หลับ ร้องไห้จนถึงเช้า แต่ในใจคิดว่าเค้าจะต้องดีขึ้น เมื่อเวลาที่สามารถเข้าเยี่ยมได้ผมรีบไปหาแฟนผมเค้ายังนอนไม่ได้สติ แต่เค้าคือแฟนของผม คิดแล้วถ้าไม่หายแต่ไม่ฟื้นผมจะเป็นคนดูแลเค้าไปตลอดชีวิต ขอแค่เค้ายังมีลมหายใจและหัวใจยังเต้นผมยินดีที่จะรักเค้า ผมจับมือเค้าไว้ จนถึงเวลา 10.13 น. ทุกอย่างในตัวแฟนผมก็เริ่มที่จะไม่ทำงาน ความดันตก หัวใจเต้นต่ำมาก และแล้วเค้าก็ได้จากผมไป ทิ้งให้ผมต้องอยู่คนเดียวโดยไม่มีเค้า จนถึงวันนี้ 47 วันแล้วที่เค้าจากไป ความเศร้าความเจ็บปวดยังอยู่ในตัวผม ผมแค่อยากเจอเค้าอีกครั้ง ผมฝันถึงเค้าก็ไม่ได้คุยกัน ผมอยากรู้ว่าเค้าสบายดีไหม เค้าคิดถึงผมบ้างหรือเปล่า ผมอยากให้เค้ารู้ว่าผมรักเค้ามากแค่ไหน มีใครพอมีวิธีบ้างไหมคับ
เสีย แฟน ทำอย่างไรให้หายเศร้า/หรือขอเจออีกสักครั้ง ใครพอทราบวิธีบ้างครับ?
ผมก็ไม่วิตกมากเมื่อผู้ใหญ่พูดอย่างนั้น ผมตั้งใจเคลียร์งานวันจันทร์ให้เสร็จ เช้าอังคารก็จะรีบไปเฝ้าเค้าตามที่สัญญากับแฟนผมไว้ คือวันที่ผมกลับคือบ่าย 2 ของวันอาทิตย์ แต่แล้วเช้าวันจันทร์ ผมนี้ใจคอไม่มี ว่าจะไปหาแฟนผม งานไม่เคลียร์แล้ว แฟนสำคัญกว่า ผมเลยโทรหาอาของแฟนผม อาบอกว่าไม่เป็นอะไรอาการดีขึ้นมาก บอกผมว่าให้มาตามที่สัญญากับแฟนไว้ ไม่ต้องรีบมา แฟนผมดีขึ้นมากแล้ว ผมเองก็สบายใจเลยไม่ได้ไป ตั้งใจทำงานไป แต่พอเวลาบ่าย 2 อาโทรหาผมบอกให้รีบมา แฟนผมต้องการหาผม อาการไม่ค่อยดีแล้ว ผมรีบไปหาเค้า ถึงรพ.ที่กทม.ประมาณ 17.30 น. ร้องไห้มาตลอดทางจนคนบนรถเริ่มมองผม ผมถึงหน้าห้อง CCU พ่อแม่พี่น้องญาติๆของแฟนผมมากันหมด ทุกคนดูเศร้าแต่ไม่มีน้ำตา นอกจากแม่แฟนผมคนเดียว คิดในใจแฟนผมไม่ต้องไม่เป็นอะไรมาก จนได้เจอแฟนผมนานโดยที่สายอะไรก็ไม่รู้เต็มไปหมด ยามากมายที่ต้องใช้กับเค้า ต้องใช้เครื่องช่วยหายใจ ทำอะไรไม่ได้นอกจากขยับเปลือกตา รับรู้การมาของผม พ่อแม่เค้าบอกว่า แฟนผมไม่สามารถพูดได้แล้ว แต่เขียนชื่อผมให้พ่อแม่ แล้วพ่อแม่ก็ถ้าว่ารอผมใช่ไหม เค้าพยักหน้าแล้วน้ำตาก็ไหล คือผมคือคนที่เค้าต้องการที่จะเจอก่อนจากไปเหรอ คำถามต่างๆเกิดขึ้นมากมาย ผมนี้ร้องไห้แทบขาดใจ ผมขอร้องพี่ๆนางพยาบาล พี่ๆหมอ ให้ช่วยแฟนผม ผมรักเค้ามาก ผมเหมือนคนบ้าสติหลุด ญาติมองผมทุกคนร้องไห้และดีใจที่ผมมาทันเวลา ชีวิตผมกับแฟนเรามีกันและกันเท่านั้น ผมอยู่คนเดียวไม่ได้ อย่าทิ้งผมไปนะ ผมสัญญาผมจะดูแลคุณให้ดีกว่านี้ มาเอาหัวใจผมไป มาเอาเลือดผมไป มาเอาชีวิตผมไป เอาอะไรก็ได้ในร่างกายผมไปให้แฟนผม ผมขอร้อง คุณหมอบอกให้ผมทำใจ และขอให้ไปรอด้านนอกก่อนจะต้องเจาะคอแฟนผม ผมนี้ปวดใจมากเกินที่จะบรรยาย บอกว่าไม่เจาะได้ไหม เดี๋ยวแฟนผมเจ็บ เมื่อคุณหมอทำทุกอย่างเรียบร้อย ผมก็รีบเข้าไปหาแฟนจับมือคุยกับเค้าจนถึงตอนตี1 นางพยาบาลบอกให้กลับไปพัก เพราะหมดเวลาเยี่ยมมานานมากแล้ว ผมกลับไปพักโดยที่นอนไม่หลับ ร้องไห้จนถึงเช้า แต่ในใจคิดว่าเค้าจะต้องดีขึ้น เมื่อเวลาที่สามารถเข้าเยี่ยมได้ผมรีบไปหาแฟนผมเค้ายังนอนไม่ได้สติ แต่เค้าคือแฟนของผม คิดแล้วถ้าไม่หายแต่ไม่ฟื้นผมจะเป็นคนดูแลเค้าไปตลอดชีวิต ขอแค่เค้ายังมีลมหายใจและหัวใจยังเต้นผมยินดีที่จะรักเค้า ผมจับมือเค้าไว้ จนถึงเวลา 10.13 น. ทุกอย่างในตัวแฟนผมก็เริ่มที่จะไม่ทำงาน ความดันตก หัวใจเต้นต่ำมาก และแล้วเค้าก็ได้จากผมไป ทิ้งให้ผมต้องอยู่คนเดียวโดยไม่มีเค้า จนถึงวันนี้ 47 วันแล้วที่เค้าจากไป ความเศร้าความเจ็บปวดยังอยู่ในตัวผม ผมแค่อยากเจอเค้าอีกครั้ง ผมฝันถึงเค้าก็ไม่ได้คุยกัน ผมอยากรู้ว่าเค้าสบายดีไหม เค้าคิดถึงผมบ้างหรือเปล่า ผมอยากให้เค้ารู้ว่าผมรักเค้ามากแค่ไหน มีใครพอมีวิธีบ้างไหมคับ