เนื่องจากปัจจุบัน อายุ 25 ปี ค่ะ เรียนจบแล้ว และมีงานทำที่สมบูรณ์ มีรายได้แน่นอน แต่ทุกวัน สิทธิ์เด็ดขาดยังอยู่ที่พ่อแม่ พ่อแม่ไม่ให้เราออกความเห็นในเรื่องที่ท่านไม่ได้ถาม ไม่สามารถขอไปไหนมาไหนได้ ออกจากบ้านไปทำงานเช้าต้องกลับก่อน 6 โมงเย็นทุกวัน และกลับมากินข้าวที่บ้านห้ามเถลไถล เสาร์-อาทิตย์ ต้องอยู่เฝ้าบ้าน ถ้ามีธุระจำเป็น ท่านจะไปรับไปส่งไม่ให้กลับเอง ถ้าขัดคำสั่งข้อใดข้อหนึ่งจะมีปัญหาทะเลาะกันใหญ่โต ซึ่งเป็นทุกครั้งและหนักมาก และด่าว่าเราเป็นลูกอกตัญญูไม่เชื่อฟังพ่อแม่ ซึ่งจขกท.ไม่อยากมีปัญหาทะเลาะกันรุนแรงเหมือนที่ผ่านๆมา และไม่เคยคิดอกตัญญูกับท่าน ไม่เคยคิดร้ายหรือคิดว่าท่านไม่ดี แต่อยากให้ท่านให้อิสระกับเรามากกว่านี้ แต่พออ้างประเด็นนี้ไป ท่านก็บอกว่า มีแต่คิดเรื่องไม่เป็นเรื่อง อยากจะจากพ่อกับแม่ไป ไม่อยากอยู่กับท่านทำนองนี้

ทุกวันนี้แทบไม่เจอแฟน ครึ่งปีจะได้เจอกันครั้งนึงโดยเขามาหา และได้เจอแค่ระยะเวลาสั้นๆ ช่วงบ่าย ถึง 6 โมงเย็นต้องกลับบ้าน ห้ามไปเที่ยวกับเพื่อน โดยท่านให้เหตุผลว่า จะเที่ยวกับเพื่อนทำไม ไร้สาระ ตั้งใจวางแผนแค่เรื่องงาน และพัฒนาตนเองดีกว่า ท่านพูดว่า เพื่อนเที่ยวจะคบทำไม คบเพื่อนงานซิ เพื่อนเพื่อธุรกิจ ทุกวันนี้ชีวิตเดินได้ด้วยอะไร ด้วยเงิน เพราะฉะนั้นจำไว้ถ้าไม่มีเงินก็มีชีวิตต่อไม่ได้ ไม่ว่าจะอธิบายอะไร ท่านก็ไม่ฟัง จะขอไปไหน หรือแค่ไปซื้อขนมใกล้ๆ ก็ต้องคิดแล้วคิดอีกจะทำยังไงให้ท่านปล่อยให้เราไป กังวลใจไปหมด เลยตัดสินใจ ไม่อยากมีปัญหาก็อยู่แต่ในบ้าน ไม่ออกไปไหน จนเพื่อนไม่กล้าชวนเราไปไหนเลยกลัวเรามีปัญหากับพ่อแม่

ทุกวันนี้ไม่มีความมสุขเลยค่ะ เพราะไม่มีความคิดเป็นของตนเอง รู้สึกชีวิตวนเวียนแต่เรื่องเดิมๆคือบ้านและที่ทำงานๆ ไร้ค่า ไม่อยากยืนอยู่ตรงนี้  ซึ่งจากเคยคิดว่า ชีวิตควรมีอะไรมากกว่านี้ มีประสบการณ์ให้เราต้องรู้ต้องเจอ ลองผิดลองถูกกับมัน แต่สุดท้ายก็เหมือนกับต้องโยนทิ้ง คิดอะไรไม่ได้โดนแย้งตลอด และให้ทำตามคำสั่ง ไม่ว่าเรื่องชีวิต เรื่องเรียน เรืองรัก เรื่องทำงาน ไม่มีสิทธิ์ขาดในตัวเอง เคยดื้อรั้นว่าจะออกจากบ้านวันนั้นให้ได้เพราะมีธุระ นัดกับเพื่อนแล้ว แต่ท่านก็ เดินมากระชากกุญแจจากมือ และคล้องล็อกกุญแจประตูทุกบาน และไม่สนใจการอธิบายของเราเลย ควรทำอย่างไรดีคะ หรือพูดอย่างไรให้ท่านเข้าใจเราบ้าง ขอบคุณค่ะ