สวัสดีค่ะ เริ่มเลยนะคะ คือเรา เติบโตมาโดยที่พ่อแม่ ย้ายมาอยู่กรุงเทพ แล้วมีเราขึ้นมา เราก็โตในสังคมกรุงเทพ มีแค่ครอบครัว สี่คน พ่อ แม่ พี่ และเรา เราเห็นแม่ทำงานหนัก แต่ก็ยังเป็นหนี้สิน เพระทำงานเลี้ยงปากท้อง สี่คน  พ่อเราไม่ได้ทำงานค่ะ เพราะเมื่อก่อน ทำงาน พ่อก็เที่ยว เงินหาเท่าไหร่ก็เลี้ยงเพื่อน ลงกับเหล้าเบียร์ ลูกเมียไม่เคยได้เงินจากพ่อ ไปโรงเรียน ตั้งแต่เราจำความได้คือไม่เคยขอพ่อแล้วได้เงินเลย พ่อจะบอกไปเอาที่แม่ตลอด เราก็เติบโตมาสภาพแวดล้อมที่ไม่ค่อยดี เพราะเวลาพ่อเมา ก็มาขอเงินแม่ แล้วไม่ได้เงิน ก็ทะเลาะตบตี เราก็โตมาโดยที่เห็นว่าแม่ทำงานหนักมาตลอด ส่วนพี่ ก็ช่วยแม่ทำงานตลอด เราห่างกับพี่เกือบสิบปี เราเลยยังเด็ก ส่วนพี่เราก็ช่วยแม่ได้แล้ว เราเลยได้แต่เล่น รับรู้บ้างว่าลำบาก แต่ก็ไม่เคยช่วยอะไรได้เลย และไม่เคยคิดจะช่วย เพราะทุกคนก็ไม่มีใครบอกอะไรให้เรารับรู้ เราก็โตมาเรื่อยๆค่ะ เป็นเด็กเห็นแก่ตัว ฉลาดแกมโกง ไม่ยอมเสียเปรียบใคร เอาเปรียบใครมั้ย ก็เอาเปรียบค่ะ แต่ไม่ได้ร้ายแรงอะไรขนาดนั้น ไม่ได้จ้องจะเอาเปรียบ แต่แค่ตัวเองไม่เสียเปรียบเป็นอันพอค่ะ เราจะขี้งกมาก เพราะแม่เราทำงานคนเดียว เราไม่เคยขอเงินแมไปซื้อของแพงๆ ส่วนมากเราจะเก็บตังเองค่ะ จากแม่นี่แหล่ะ แต่เก็บจากค่าขนมเอา เราเก็บเงินเก่ง หมุนเงินเก่ง แม่ให้200 เราก็กินใช้พอตลอด ค่าโทรศัพท์ ค่าครีม เราจ่ายเองหมด จากค่าขนมที่แม่ให้
           แต่เรานิสัยแบบนี้ค่ะ คือเรา ไม่สนใจใคร ปากแข็ง ต้องการให้คนอื่นสนใจ แต่อีกใจนึงก็ไม่แคร์ใครเลย และไม่เอาใคร เพราะเราขี้งกค่ะ เราไม่เปย์เพื่อน ไม่รู้จักใจซื้อใจ เลี้ยงเพื่อนไม่เป็น น้ำใจไม่มี น้ำใจเรามีแต่ไม่ใช่เรื่องเงินทองค่ะ ถ้าเรื่องแรงเราเต็มที่แน่  เพราะเราเป็นแบบนี้ จึงทำให้เรามีเพื่อนน้อย และเพื่อนที่มีก็ไม่ได้เข้าใจถึงสันดารเราค่ะ แค่คบกันไปเฉยๆ เหมือนไม่มีเพื่อนแท้ 555555 แรกๆเราก็ไม่เคยแคร์นะคะ เรามีแฟน เราทุ่มความรักให้แค่แฟนค่ะ เรจะแสดงความรู้สึกแค่กับแฟน ส่วนเพื่อนเราไม่ค่อยแสดงออกไป เพื่อนเลยชอบมองข้ามเรา  ซึ่งนิสัยนี้ เราทราบดีว่ามันไม่ดี แต่มันไม่เคยเปลี่ยนเลย เคยอยากเปลี่ยน แต่มันแบบ ถ้าทำได้ก็ดี ถ้าทำไม่ได้ก็ไม่ได้อะไร และก็ไม่ได้พยานามยะเปลี่ยนด้วย เราเป็นคนมีความคิดลบมาก และชอบดึงคนอื่นให้คิดลบไปด้วย แบบเวลามีคนมาปรึกษา เราก็จะให้คำปรึกษาเต็มที่นะ แต่เป็นคำปรึกษาที่ไม่แคร์ใครอะค่ะ เพราะเราไม่แคร์ เราอยู่ได้ เพื่อนเลิกคบเราเราก็เฉย เสียใจนะ แต่ก็ช่างเขา เราเป็นงี้มาเรื่อยๆ
          ยิ่งญาตินี่ยิ่งแล้วใหญ่ เราเคยไปอยู่ต่างจังหวัด เดือนนึงแม่เปิดร้านแล้วให้เราขายให้ โดยที่มีน้าแท้ๆมาช่วย ตอนกินข้าว เราก็ไปซื้อปกติ ไม่ได้ถามเค้า ว่าจะกินมั้ย กินอะไร เพราะปกติอยู่กับพ่อแม่ ต่างคนต่างทำงาน อยากกินไรก็กิน ตกเย็นถึงกินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตา แล้วแม่เราจ้างน้าวันละ300 ให้มาช่วย เราเลยมองว่าแม่จ้างแล้ว เรายังต้องเลี้ยงข้าวน้าอีกหรอ แต่น้าเค้าไม่พอใจ โทรไปหาแม่ ไล่เราใหญ่เลย บอกเราไม่มีน้ำใจ ถามสักคำก็ไม่มี เรื่องนี้เราก็เถียงสุดใจ เค้ามองว่าเราใจดำค่ะ แต่เรามองว่า หิวก็ไปกิน ต้องเลี้ยงด้วยหรอ เงินนี้เงินแม่นะ ถ้าต้องเลี้ยงข้าวทุกวันก็ไม่ไหวมั้ย มีเงินแล้วทำไมไม่ซื้อกินเอง จะมาหวังอะไรจากเรา คนอื่นว่าเราใจดำค่ะ แต่เราก็นึก ว่าเราก็ไม่ได้อยากให้เค้าชวนเราินข้าวนะ จะทำไรก็ทำเถอะ ต่างคนต่างทำ แค่นั้น แต่มันดูเป็นเรื่องใหญ่มากเลยค่ะ โตมาเราถึงพอจะเข้าใจ ว่าควรจะชวนเป็นมารยาท แต่ถ้าเราชวน เค้าจะกินแน่ๆค่ะ เราไม่ชอบเลย ซึ่งต่างจากพี่เราโดยสิ้นเชิงค่ะ ตอนพี่มา พี่นี่เลี้ยงทุกอย่าง เรายังโมโห มีเงินหรอ แม่หานะเว้ย เเมืเหนื่อยนะ คนพวกนี้เค้าก็หากินเองได้ ทำไมต้องใช้เงินแม่เราด้วยอ่ะ น้าเค้าก็จะบอกค่ะ ว่าเรานิสัยไม่ดี ไม่เหมือนพี่เรา เราก็โตขึ้นมาแบบนี้นะคะ มีแฟนมาเรื่อยๆ คบมา5ปี คบกับคนเดิม จนตอนนี้20 แล้ว เราก็มองว่านิสัยเราไม่ดี เราขี้งก เห็นแก่ตัว แต่เพรัแม่เราหาเงิน อะไรสินเปลืองก็ตัดออก แค่นั้น ถ้าเพื่อนต้องการให้เราเปย์ หรือเรียกว่าน้ำใจ ก็เลิกคบ ไม่สนใจ เราไม่เปลี่ยนตัวเอง
          จนล่าสุด แฟนเรามาปรึกษา ว่าเค้าเจอน้องรหัส แล้วน้องถามว่าเรียนไหน เค้าก็ตอบนิ่งๆ ไม่ได้สนใจ แล้วมารู้สึกผิด อยากซื้อของให้น้อง ตอนน้องจบม.6 เราก็ตอบว่าจะซื้อทำไม น้องก็ให้แค่ดอกกุหลาบดอกเล็กดอกเดียว น้องก็ไม่ได้จะสนใจไรขนาดนั้น จะคิดมากทำไม สิ้นเปลือง ไร้สาระ แฟนก็บอกรู้สึกผิด เราก็บอกไม่จำเป็นอะ เค้าก็ไม่ได้เอาไรให้เราเยอะ ถ้าน้องซื้อตุ๊กตาให้ แล้วเราไม่ซื้อไรกลับให้น้องเลยนี่สิ เราควรรู้สึกผิดที่เป็นพี่ที่ไม่ดี แฟนก็บอกแต่เพื่อนเค้าก็เอาของไปให้น้องกันนะ เราก็บอกเพื่อนเธอเว่อไง ปกติดก็แค่น้องให้เรา เราหใ้น้องก็จบ จะให้กันทำไมเยอะแยะไม่จบไม่สิ้น แล้วแฟนเราก็ว่าประมาณว่าเราเอาความคิดตัวเองเป็นตัวกลางคนปกติเค้าก็ให้กัน เราเลยมีอารมณ์นิดนึงค่ะ แบบก็รู้ว่าเราคิดลบ จะมาถามเราทำไม ถามแล้วก็ว่าเรา จะมาปรึกษาทำไม เลยยาวเลยค่ะ ทะเลาะกัน เราเสียใจที่เค้าไม่เคยว่าเราขนาดนี้เรื่องนิสัยเรา เค้าบอกว่าเค้ามาปรึกษาดีๆเราควรจะบอกงี้ๆ ซื้อขนมหรืออะไรก็ได้ให้น้อง จะได้ไม่มีปัญหา เราเลยบอกว่า สิ่งที่แฟนเราต้องการคือคำพูดที่เราบอกว่าควรจะซื้อนั่นนี่ซึ่งเราไม่ได้เห็นด้วยไง แฟนก็บอกว่า ไม่ได้ว่านะ แต่สิ่งที่พูดมันใช้ได้กับหลายๆเรื่องบางทีก็ไม่ใช่ปะ รู้ทั้งรู้ว่าตัวเองคิดลบ แล้วทำไมไม่เปลี่ยน ไม่ใช้ให้เลิกคิดลบ แต่อยากให้คิดดีๆบ้างเฉยๆ แค่อยากบอก เพราะเป็นห่วง เวลาคนมาปรึกษา แล้วเจอมาอารมณ์เสียใส่ ก็รู้สึกไม่ดี เราเลยให้เค้าไปปรึกษาคนอื่น เพราะเรารู้สึกตอนนั้น ว่าเราอยู่ตัวคนเดียวแล้ว ที่ผ่านมาใครไม่เข้าใจเรา ใครจะว่ายังไงเราไม่สน เพราะเรามีแฟนอยู่ข้างๆ คอยเข้าใจเรา แต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว แม้แต่แฟนก็ไม่เข้าใจ เรารู้ค่ะว่าเค้าหวังดี แต่เราแค่รับไม่ได้ที่ออกมาจากปากเค้า เราเข้าใจทุกอย่างดี แต่เราก็เสียใจค่ะ เสียใจมากๆด้วย เรารู้สึกว่าไม่ควรมีใครมาอยู่กับเราทั้งนั้น เพราะเราคิดลบ เรานิสัยไม่ดี แล้วเราไม่ไดอยากเปลี่ยนขนาดนั้น
          เราจะทำไงดีคะให้เราอยากเปลี่ยน ให้เราอยากแคร์คนอื่น เลิกเห็นแก่ตัว เอาใจเขามาใส่ใจเรา แต่ใจนึงก็ไม่อยากเปลี่ยน รู้สึกเฉยๆ เห้อ ที่ผ่านมาใครพูดไม่สนนะคะ แต่ตอนนี้แม้แต่แฟนที่เข้าใจเราที่สุด หรือเราอาจจะคิดเองคนเดียวว่าเข้าใจ เค้ายังไม่เข้าใจเราเลย เค้าบอกว่าเข้าใจนะคะ แต่เรารู้สึกว่าไม่เข้าใจ เราควรจะเปลี่ยนมั้ย ควรจะเปลี่ยนยังไงดี มันยากมากเลย ที่จะทำให้ตัวเองรู้สึกอยากเปลี่ยน รู้สึกอยากแคร์คนอื่น เลิกขี้งก ยากมากๆ จนกว่าจะทำงานเอง เหนื่อยเอง อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่เงินแม่ ที่แม่หามาด้วยหยาดเหงื่อ ไม่มีทางเสียให้คนอื่นเด็ดขาด