ดีที่คุณรู้ตัวครับ ผมเองก็เป็นคนหนึ่งที่มีปัญหากับครอบครัวและก็ตามแบบคนไทยคือเรามักจะไม่เล่าให้ใครฟัง จนกระทั่งวันหนึ่งผมถึงจุดที่มันทนไม่ไหวแล้ว ผมด่ากราดทุกคนในบ้าน ขุดเรื่องที่ผมแกล้งยอมแพ้เวลาเถียงผู้ใหญ่จนเขาจำนนด้วยเหตุผลเลยใช้ความรุนแรงแทน ตอกหน้าคนในบ้านถึงความ hypocrite ของทุกๆคน ด่าพ่อตัวเองที่ชอบพร่ำสอนว่าห้ามโกหกแต่ตัวเองยังยอมรับความจริง ความผิดตัวเองไม่ได้ แล้วผมก็ตัดสินใจออกจากบ้านมาครับ และไม่ยุ่งเกี่ยวกับทางพ่ออีกเลย. คนเราเวลาเก็บกด เก็บความเกลียด ความแค้น มันน่ากลัวนะครับเพราะเมื่อถึงจุดที่ระเบิดออกคุณจะสติหลุด และสมองคุณจะประมวลผลเร็วมากๆ มากเสียจนคุณอาจคิดทำร้ายคนอื่นและตัวเองได้.

คำแนะนำที่ผมอยากจะให้คุณคือ ถ้าคุณมาถึงจุดที่คุณมั่นใจมากว่าคุณไม่มีวันทำให้แม่เข้าใจคุณได้แล้ว ขอให้คุณหยุดครับ หยุดใส่ใจและจงอดทน อดทนให้ถึงวันที่คุณสามารถเลี้ยงตัวเองได้และจงรีบออกมาจากจุดนั้นให้เร็วที่สุด และอย่าได้กลับไปถ้าคุณไม่ต้องการจะกลับ คนรอบข้างที่ด่าคุณว่าเนรคุณ หรือ ไม่รักดี มันไม่สามารถช่วยคุณหรือเข้าใจคุณได้หรอกครับ. ถ้าคุณเครียดมากและรับความเครียดไม่ได้ จงไปปรึกษาครูแนะแนว และครูที่ปรึกษาและพบจิตแพทย์ ไม่มีสิ่งใดต้องอายในการพบหมอครับ

พ่อแม่อาจจะรักลูกจริงๆครับ  แต่ความรักที่ไม่คิดจะทำความเข้าใจในสิ่งที่ตัวเองรักมันคือความเห็นแก่ตัว อย่าให้ใครใช้คำว่า "ทำไปเพราะรัก" "พ่อแม่ทุกคนรักลูก" มาหลอกคุณครับ