หมดแรงคุย อ่านต่อเลยแล้วกันนะคะ

ห้วงเวลาแห่งเทพนิยาย : เจ้าชายของหนูน้อยหมวกแดง

บทที่ 1 http://ppantip.com/topic/36701359


ส่วนอันนี้เป็นลิ้งค์ของเรื่องเก่าๆ ของซีรี่ส์เทพนิยายนะคะ

ห้วงเวลาแห่งเทพนิยาย: แผนลับราพันเซล

บทที่ 1 http://ppantip.com/topic/36590456

บทที่ 2 http://ppantip.com/topic/36597398

บทที่ 3 http://ppantip.com/topic/36600609

บทที่ 4 (จบ) http://ppantip.com/topic/36603143

================================

บทที่ 2

ช่วงเวลาหนึ่งเดือนทำให้อะไรหลายๆ อย่างเข้าที่เข้าทางขึ้นมาก

เธอศึกษาหาความรู้เพิ่มเติม มีอะไรก็ถามพี่ที่ทำงานที่เป็นวิศวกรคนอื่นๆ ซึ่งทุกคนก็ใจดีอธิบายให้ทั้งที่งานก็หนักอยู่แล้ว ปรียานุชเข้ากับพี่คนอื่นๆ ที่ทำงานได้ ทั้งพี่ป้องและพี่ดวงใจดี โดยเฉพาะพี่ดวงถึงจะดูเข้มงวดบ้างแต่ก็ดูชอบเธอเป็นอย่างดี และเจ้านายก็เป็นอีกคนหนึ่งที่ดูจะเอ็นดูเธอเป็นพิเศษซึ่งปรียานุชก็ไม่ประหลาดใจเพราะเธอมักเป็นที่ชื่นชอบของผู้ใหญ่อยู่แล้ว

ปรียานุชไม่ค่อยชอบรูปลักษณ์ที่เหมือนเด็กไม่ยอมโตของเธอเท่าไร แต่ก็ต้องยอมรับข้อดีของมันเพราะทำให้เกือบทุกคนพร้อมใจกันมอบความเอื้ออารีให้

โตมรมองท่าทางที่มั่นใจขึ้นของยายเด็กหมวกแดงที่ถือว่าปรับตัวได้เร็วกว่าที่คิด เพราะเพียงแค่หนึ่งเดือนก็เริ่มเข้าใจลักษณะการทำงานของแผนกเขามากขึ้นจนเริ่มใช้ศัพท์เฉพาะได้แล้ว ใบหน้าติดจะบึ้งของเขาค่อยคลายลงเมื่อมองเด็กสาวร่างป้อมพยายามชี้แจงในสิ่งที่ได้ยินมาให้ชายหนุ่มห้าหกคนในแผนกได้ฟังกัน

เขายอมรับว่าเสียงยายเด็กนี่กับท่าทางเมื่อเจ้าตัวเริ่มมีความมั่นใจมันดูน่าเชื่อถือมากขึ้นจริงๆ ความกระตือรือร้นที่จะเรียนรู้ทำให้เขาชอบลักษณะการทำงานของเธอ และยิ่งรื่นรมย์มากขึ้นเมื่อรับรู้ว่าจอมเทียนเริ่มปล่อยให้เด็กคนนี้บินเดี่ยวหลังจากที่เข้าประชุมและพบว่าเธอทำงานในหน้าที่ตัวเองได้ดีแล้ว เขาจึงไม่ต้องโผล่เสนอหน้ามาที่ห้องประชุมนี้อีก

ว่าแต่...เขาตวัดสายตามองไปยังร่างเล็กนั่น...น่าจะใกล้เวลาเต็มทีแล้วละมั้ง

จากที่ทำงานมาสี่ปี และจากที่ฟังๆ มาทำให้เขารับรู้ได้ว่าช่วงเวลาที่ทางล่ามทั้งหลายต้องทำงานหนักๆ คือช่วงที่มีโปรเจ็กต์ใหม่เข้ามา นั่นหมายความว่ายายเด็กนี่ต้องหัวปั่นรีบแปลเอกสารให้ได้รวดเร็วที่สุดเพื่อส่งต่อให้เหล่าวิศวกรรวมทั้งโปรแกรมเมอร์ทั้งหลายได้ดูรายละเอียดให้ได้เร็วที่สุด เพราะต้องรับมือกับความต้องการลูกค้าซึ่งมักต้องการความฉับไว และช่วงเวลาดังกล่าวมักจะต้องอยู่กันเย็นจนดึกเป็นประจำ

ชายหนุ่มร่างยักษ์ถอนใจ...นี่เขาต้องมารับมือกับเรื่องทุเรศๆ ในบริษัทอีกแล้วหรือนี่ แม้ไม่เคยปรากฏหลักฐาน แต่มีอยู่แน่นอนเพราะรู้ไส้กันดี

น่าเบื่อชะมัดยาด!

เขาและเพื่อนร่วมงานนั่งทำงานกันตลอดทั้งวัน แย่หน่อยตรงที่วันนี้ลูกค้าส่งดรออิ้งออกแบบตัวสินค้าอีเลคทรอนิคส์มาให้เขา แล้วผู้ออกแบบก็ดันเป็นบริษัทอื่นเสียด้วย ถ้าออกแบบมาจากบริษัทนี้ ชีวิตเขาจะง่ายกว่านี้เยอะ ดูเหมือนลูกค้าต้องการเปลี่ยนแบบแต่บริษัทเก่าที่ทำก่อนหน้านี้ยื่นข้อเสนอดีไม่เท่าบริษัทเขา เจ้าดรออิ้งนี้เลยกระเด็นมาตกที่มือเขาด้วยประการฉะนี้

มันแย่ตรงที่ชายหนุ่มต้องมานั่งดูรายละเอียดที่ถูกกาตำแหน่งที่ต้องพัฒนาผ่านหน้าจอคอมพิวเตอร์เพราะไม่สามารถพิมพ์รายละเอียดออกมาทางกระดาษเพื่อตรวจสอบได้ ดรออิ้งนี้ใหญ่เกินไป ต้องใช้เครื่องพิมพ์เฉพาะซึ่งไม่มีใครมีเวลาไปนั่งจ้างร้านข้างนอกพิมพ์หรอก แล้วมันไม่ได้มีเคสนี้เกิดขึ้นบ่อยถึงขนาดที่บริษัทจะลงทุนซื้อเครื่องพิมพ์ขนาดใหญ่มา ใช้เวลากว่าสี่ชั่วโมงจนแทบตาพร่า ชายหนุ่มเหลือบมองนาฬิกาถึงเพิ่งรู้ว่าเลยเวลาเลิกงานไปไม่น้อย

แต่ละคนต่างโยนงานทิ้งกันแล้วกลับบ้านกันถ้วนหน้า ก็มีหัวหน้าอย่างเขาที่ยังกลับไม่ได้เพราะเจ้าดรออิ้งวิปริตนี่ แล้วเจ้าคนทำดันกรุณาออกแบบมาเสียถี่ยิบจนพิมพ์ออกมาเป็นกระดาษแผ่นเล็กกว่าก็ไม่ได้ เดี๋ยวจะมองเห็นรายละเอียดไม่ครบถ้วน เขาต้องจัดการกับเรื่องนี้ก่อนที่จะแบ่งงานให้ลูกน้องของตัวเองทำ ถ้าไม่เพราะแบบนี้เขาไม่มานั่งทู่ซี้ให้ปวดตาแบบนี้หรอก

คนออกแบบมันกะฆ่าคนด้วยวิธีนี้หรืออย่างไรกันนะ ถึงได้ทำงานไม่เผื่อแผ่คนอื่นเขา!

ร่างสูงบิดกายอย่างเมื่อยขบ นานแล้วเหมือนกันที่เขาไมได้เข้ายิมเพราะโปรเจ็กต์จากบริษัทนี้เริ่มเข้ามามากขึ้นกว่าเดิม ชายหนุ่มมองนาฬิกาแล้วก็ยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย

ไปหาอะไรแก้เครียดแถวแผนกแปลดีกว่า เผื่อมีอะไรสนุกๆ แก้เซ็งบ้าง

==========================

(มีต่อค่ะ)