เรื่องมีอยู่ว่า ไปชอบน้องที่ทำงานในแผนกเดียวกันและยังไม่มีไม่มีแฟน ( ไม่รู้มโนไปเองไหม แต่ดูจากการมาทำงานและกลับบ้านก็ไม่พบว่ามีแฟนมารับส่ง ในเฟสบุคก็ไม่พบอะไรที่บ่งชี้ ) ไม่เคยได้บอกตรงๆ แต่แสดงออกหลายอย่างมาก มักจะแวะเวียนไปอยู่ใกล้ๆโต๊ะทำงานเธอประจำ เธอเป็นน้องมาใหม่ แต่ใกล้ๆ กับที่เธอนั่งจะมีคนเก่าๆ อยู่หลายคนซึ่งผมสนิทระดับหนึ่ง และโดยหน้าที่ ( บางทีก็ไม่ใช่หน้าที่ ) ก็ต้องติดต่อกับกลุ่มนี้เป็นประจำตลอดวันอยู่แล้ว จึงสามารถไปแอบเนียนเข้าไปเม้ามอยได้โดยไม่ลำบากเท่าไหร่ บางทีก็รับฝากซื้อของกินแล้วซื้อของที่เธอชอบมาให้มั่ง ไปชวนคุยบ้าง เข้าไปแกล้งถามนู่นนี่มั่ง ซึ่งเธอก็น่าจะรู้อยู่บ้างแหละว่าผมแอบชอบ
      หลังๆ สิ่งที่สังเกตพบคือผมรู้สึกว่าการแสดงออกของเธอมักขัดแย้งกัน บางทีเวลาอยู่ด้วยกันเป็นกลุ่มใหญ่ก็จะมีการแซวกันไปมา เธอก็ดูเหมือนจะสนใจผมดี มีแซวกลับมา ถามอะไรก็ตอบปกติ ไม่มีอ้อมแอ้ม ผมสามารถพูดคุยได้ราวกับว่าสนิทระดับหนึ่ง แต่พอช่วงที่อยู่กันสองต่อสอง เธอกลับเปลี่ยนเป็นคนล่ะคน ชอบทำเมินเฉย ถามอะไรมาก็ไม่ค่อบตอบ ถามคำตอบคำ ตอบอ้อมๆแอ้ม ไม่ค่อบสบตา บางทีไปนั่งใกล้ๆ ความเงียบจะมาเยือน พยายามชวนคุยก็ไร้ผล บางทีก็เอาโทรศัพท์ส่วนตัวมาเล่น เหมือนเจอกำแพงที่มองไม่เห็นขวางเอาไว้ยังไงยังงั้น
       จริงๆ แล้ว ถ้ามาทบทวนดีๆ ก็พอเข้าใจในสิ่งที่เธอต้องการจะบอก ว่าเธอไม่ได้สนใจหรือชอบ แต่การที่เธอแสดงออกไปแบบนั้นก็เพราะว่าไม่ต้องการดูแปลกแยก เพราะเธอเพิ่งมาใหม่และเป็นน้องที่สุดในนั้น การที่เธอตีเนียนร่วมเฮฮาไปกับวงสนทนาก็เป็นการเอาตัวรอดแบบหนึ่ง ผมเข้าใจถูกมั้ย ?
      Edit : ปล. เข้าใจว่าการชอบคนที่ทำงานเดียวกันมันเป็นเรืองที่บางทีก็ส่งผลเสีย แต่สงสัยเป็นเคราะห์หามยามซวย อยู่ๆไปชอบได้ไงไม่รู้ ทั้งๆทีมาแรกๆก็เฉยๆ มาก แต่ผ่านไปหลายเดือนเพิ่งได้มีโอกาศคุยกัน กลายเป็นว่าไปชอบเค้าซะอย่างงั้น คราวนี้ลำบากเลย จะกลับไปเหมือนเดิมก็คงไม่ได้แล้ว จะให้ทำใจก็ลำบากตรงเห็นหน้ากันทุกวันนี่แหละ กรรมจริงๆผม