สวัสดีค่ะทุกคน อยากจะบอกให้ทุกคนทราบก่อนนะคะว่า กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกของเราเลยค่ะ (จากที่แอบส่องมานาน หุหุ ) หากผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยนะคะ

......

    ก่อนจะเข้าประเด็นต้องขอเล่าถึงตัวเองก่อนค่ะ เราเป็นลูกคนเดียวของป๊ากับมี้ แต่ได้รับการอุปการะจากยายและน้าๆค่ะ เพราะมี้ของเราเสียตั้งแต่เรายังเล็กๆ ส่วนป๊าก็ผิดใจกับครอบครัวฝั่งแม่ เลยถูกกีดกันไม่ให้เจอกันจากคนที่บ้าน (แต่เราแอบติดต่อป๋าอยู่ตลอดค่ะ) ตั้งแต่เล็กจนโตก็ขยันเรียน เชื่อฟังคนที่บ้านทุกอย่างเพราะเรารู้สึกลึกๆอยู่ตลอดว่า ยายกับน้าดีกับเรามาก เป็นแค่ญาติๆกันแต่ต้องเลี้ยงเราแทนมี้ ทำให้เราสุขสบายมาจนวันนี้ ชีวิตเราเลยอยู่ในโอวาทของคนในบ้านเราทุกอย่างค่ะ

...... มาเข้าประเด็นดราม่ากันดีกว่า

อาจเป็นเพราะเหตุผลดังกล่าว เลยทำให้ตั้งแต่เด็กจนโตมา จนเข้าทำงานในบริษัทสายการบินแห่งหนึ่งได้แล้ว แต่ก็ยังไม่เคยมีคำว่า *ตัวของตัวเอง* เลยค่ะ อย่างเวลาเราอยากขอทำอะไร ไปไหน อยากเรียนอะไร และแท้จริงแล้วอยากทำงานอะไร เราไม่เคยได้มีความคิดเป็นของตัวเองเลยค่ะ เมื่อเราให้เหตุผลเรายังโดนว่า หาว่าเถียงไม่เชื่อฟังท่าน (คำนี้โดนบ่อยมาก จนแปลกใจว่าหนูขอปรึกษา หนูอยากทำแบบนี้เพราะ///โดนตะหวาดกลับทันทีว่าโตแล้วคิดจะเถียงเหรอ) เรื่องจับเข่าคุยกันข้ามไปเลยค่ะ ก็เลยทำให้เรามีปัญหาอะไรไม่เคยบอกท่าน อยากทำอะไรก็ต้องแอบๆ อยากเรียนวาดรูปต้องแอบเรียนอย่างนี้ จนชีวติเราวนอยู่จุดเดิม คือ ตามแต่ที่บ้านจะกำหนดค่ะ ท่านคงไม่รู้ว่าทำให้เรามีปัญหาเวลาใช้ชีวิตกับคนในสังคมมากแค่ไหน ทั้งสังคมที่ทำงานหรือภายนอกก็ตามค่ะ เรากลายเป็นคนไม่มีความคิดเป็นของตัวเอง แค่อยากเสนอไอเดีย ทั้งที่มียู่เต็มหัวแต่ไม่กล้าเอาออกมาใช้ เพราะใจเรากลัวค่ะ กลัวการไม่ยอมรับ กลัวโดนตำหนิ เพราะเคยแต่อยู่ใน Comfort zone ของคนที่บ้านตลอดเวลา หรือว่างานของเราจะต้องเดินทางตลอด เพราะทำงานสายการบิน เราก็โดนห้ามจนคนในแผนกโยนงานเอกสารให้ทำแทน (ทั้งที่ท่านเองอยากให้ราทำงานนี้) เรารู้สึกว่าไม่ไหวแล้วกับชีวิตแบบนี้ เราก็คิดว่าเราทำดีมาตลอดนะคะ ไปเที่ยวกับเพื่อนยังขอแค่ไปห้างหน้าบ้านกลับตรงเวลาเป๊ะเลยค่ะ ต่างจังหวัดไม่ต้องนึก
เราไม่รู้ว่าอนาคตจะต้องเจออะไรอีก นี่ยังไม่นับเรื่องความรักนะคะ เกรงว่าจะยาว...... เราอยากขอคำแนะนำ หรือคนที่เคยประสบมาเหมือนกันค่ะว่าจะทำยังไง ให้เรามีอิสระจากคนในบ้าน ให้เราได้ใช้ชีวิตแบบผู้ใหญ่เขามีกันได้บ้าง เราอึดอัดมากค่ะ เก็บกดเหมือนคนบ้าตลอดสิบกว่าปีที่มีชีวิตแบบนี้ รบกวนมาแชร์ความเห็นกันเยอะๆนะคะ ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ