เราอายุ 43 แล้วนะ เมื่อ 3 ปีที่แล้ว แม่เราเสียชีวิตกระทันหันด้วยโรงหัวใจล้มเหลว ทำให้เราช็อคมาก พ่อเราก็มีครอบครัวใหม่ พี่ชายเราก็เจ้าชู้แยกไปมีครอบครัวใหม่เหมือนกัน เราอยุ่บ้านเดียวกันกับพี่สะใภ้และหลานชาย เราเลี้ยงหมาหลายตัว เก็บมาบ้าง ขอมาเลี้ยงบ้าง ให้คลายเหงา มันรู้สึกแย่เวลาหันไปไม่มีใครในบ้าน เพราะพี่สะใภ้เราอยู่แต่ในห้องเขา เรารุ้สึกเหงาเหมือนจะอยุ่ไม่ได้ มันร้อนในใจ เหงาจนต้องร้องให้ออกมาคนเดียว จนมาวันนึงเรามีแฟน แต่เรากลับไม่หายจากความรุ้สึกเหงา แต่เรายังไม่ได้อยู่ด้วยกันนะ เราคบกันไปมาหาสู่กัน แต่ตอนอยู่ด้วยกันเรากลับรุ้สึกเหงาขึ้นมา อยากร้องไห้ ไม่รุ้ทำไม บางครั้งตอนเราอยู่คนเดียว เราก็รุ้สึกว่าไม่รุ้จะอยู่ทำไม อายุก็เยอะแล้ว ทำงานเลี้ยงตัวไปวัน ๆ เดี๋ยวก็ตายอยู่ดี แต่เชื่อมั้ยว่าเราหันมามองหมา ๆ ที่อยู่ข้าง ๆ มันฉุดความคิดเรากลับมา ว่าถ้าไม่มีเราพวกมันจะอยู่กันยังงัย เพราะพี่สะใภ้เราไม่ค่อยชอบหมาเรา ชอบแต่หมาของตัวเอง เราจึงต้องคิดใหม่อยู่เรื่อย ๆ ว่าต้องอยู่ดูแลมัน แต่ถ้าวันไหนหมาอาจจะแก่ตายตามวาระมัน แล้วเราหล่ะจะอยู่ต่อได้มั้ย เรากลัวความคิดเราเหมือนกัน เราไม่ได้โหนกระแสอะไรทั้งนั้น เพราะเราเป็นมานานแล้วแต่เราเก็บมันไว้ เราไม่กล้าบอกใคร เพราะเราเคยบอกเพื่อนสนิท มันกับทำให้เพื่อเราเป็นห่วงเรามากจนเราไม่สบายใจ อึดอัด ทีนี้เราจะทำยังงัยดี ใครบอกเราที เราเป็นขนาดที่ว่าบางครั้งก็รุ้สึกเหงาขึ้นมาจนร้องไห้ออกมา นั่งซึม เบื่ออาหาร กินอะไรไม่ลงเลย เราเลยไม่รุ้ว่าเราเป็นหรือเปล่าแล้วเราต้องทำยังงัยต่อไป