ควบคุมอะไรก็ไม่ได้ซักอย่าง ต้นทุน ราคาขาย ดอกเบี้ยเงินกู้ที่งอกเงยอยู่ตลอดๆ

หรือ อาจจะรวมตัวกันมากๆ และมีศูนย์บริหารจัดการเพื่ออำนาจในการต่อรองเพื่อลดต้นทุน แต่ก็ไม่รู้ว่าจะลดได้ซักเท่าไร เมื่อเทียบกับราคาขายคงหงายท้องเหมือนเดิม

ผมถามในฐานะอยากหาความรู้ใส่ตัวจริงๆ ว่าทำไมรัฐบาลไม่ส่งเสริมในสิ่งที่ควรส่งเสริมอย่างน้อยตกงานในเมืองก็ยังกลับไปมีอะไรกินที่บ้าน โดยเฉพาะกล้วย ที่มันแสนจะปลูกง่าย ทำกับข้าวได้ ขนมก็ได้ หรือจะเป็นสมุนไพร หรือการเลี้ยงสัตว์ ในบ่อ แน่นอนว่ามีต้นทุน แต่ไม่คิดว่าจะมากมายถ้าไม่ใช่ ทำเพื่อหวังรวย ปลูกกิน เลี้ยงกิน เหลือขาย

ตรงกันข้ามกับทุกวันนี้ ที่ต้องทุรนทุรายกับ การปลูกพืชเชิงเดี่ยว ที่มีแต่ถูกเอาเปรียบ เหมือนทำงานใต้เท้าคนส่วนนึงที่รวยเอาๆ ผมเข้าใจดีว่ายางเมื่อก่อนมันราคาดีแต่ตอนนี้พี่จีนแกก็ไม่ได้ง้อใครซักเท่าไรแล้ว หรือที่ปลูกไม่เกี่ยวกับรัฐบาล แต่เกี่ยวกับความโลภ วีถีชีวิตที่อยากมีนั่นมีนี่ ของประชาชน ทำไมเราไม่ปลูกจิตสำนึกเรื่องความเสี่ยงในเรื่องนี้บ้าง เหมือนเวลาเราได้ยินโฆษณาที่มันจะมีบอกเราตลอดว่า   การลงทุนมีความเสี่ยง ผู้ลงทุนโปรดศึกษาข้อมูลก่อนตัดสินใจลงทุน  สุดท้ายคนทำไร่ทำนาก็ไม่ต่างอะไรจากคนเล่นหุ้น ผมแค่สงสัยว่าเราต้องอุ้มเกษตรกรไปอีกนานเท่าไร ทำไมเราไม่ส่งเสริมให้เค้าพึ่งพาคนเอง จะได้ไม่ต้องง้อนักการเมือง หรือแลกสิทธิแลกเสียงกับเงินแค่ไม่กี่สตางค์

ถ้าการทำให้คนในประเทศจนน้อยลง แต่เศรษฐกิจการบริโภคน้อย แต่เงินออมเฉลี่ยแต่ละบ้านเยอะขึ้น ควบคุมรายการโฆษณาขายสินค้า อะไรแบบนี้ มันจะคุ้มกับการให้คนส่วนใหญ่มีฐานะดีขึ้นมั้ยครับ หรือว่า ควรจะเป็นแบบนี้ต่อไป คือ คนส่วนใหญ่ทำงานใต้ฝ่าเท้าคนกลุ่มนึงเพื่อให้เค้ารวยขึ้นๆ

ปล. นี่เป็นมุมแคบมุมนึงของคนไทยคนนึงที่  เคยทั้งทำไร่   ทั้งพนักงานบริษัท

เพิ่มเติม นะครับ ในที่นี้ คือ พืชเชิงเดี่ยว ผมคงพิมพ์ตกไป พืชเชิงเดี่ยว พืชเศรษฐกิจ