คือเรามีนิสัย ใจร้อน ขี้โมโห ชอบโวยวาย มันคือนิสัยของเรา บ้านเราฐานะไม่จนอะคะ พอมีพอกิน เรามีพี่น้อง3คน เราเป็นคนที่2 เราเรียนไม่จบป.6
เพราะเราออกมาทำงานตอนอายุ11-12ปี เพราะที่บ้านลำบากมาก แม่ไม่มีเงินให้เราไปโรงเรียน เราเลยออกมาช่วยแม่ทำงาน โดยที่พี่ชายกับน้องสาวยังเรียนอยู่ เราทำงานช่วยแม่มาตลอด แล้วแต่ว่าแม่จะให้เงินเรากี่บาท ไม่เคยบ่น ไม่เคยท้อ จนเราอายุ20ปี เราแต่งงานไป เลยไม่ได้อยู่ช่วยทำงาน แต่เราก้อแบ่งให้แม่อยู่ตลอด เราแต่งงานได้ไม่นานคะ เราก็กลับมาอยู่กับแม่เหมือนเดิม แต่มา3-4เดือนมานี้ เราเปลี่ยนงาน เงินได้น้อย เราเลยไม่ค่อยได้ให้แม่ แถมยืมเงินแม่ด้วยซ้ำ เรารู้สึกผิดนะ ที่ต้องยืมตังแม่ แต่เราก้อใช้คืนทุกบาท พี่ชายก็ไม่เคยช่วยอะไรแม่เลย ส่วนน้องสาวเมื่อก่อนก็ช่วยไมาได้เยอะ แต่ตอนนี้ น้องสาวทำงานได้เงินเยอะกว่าเรา เค้าก็ให้แม่เยอะกว่าเราในตอนนี้ น้องเราทำงานเข้ากะตอนบ่าย กว่าจะเลิกงานก็4-5ทุ่ม เราก็คุยกับแม่นะ ว่าสงสารน้องออกงานดึกตลอดเลย แม่ตอบกลับมาว่า "อืมสงสารมัน ที่กินใช้ทุกวันนี้ก็ตังมันทั้งนั้น" เราจุกมากเลย แต่เก็บไว้ในใจ แล้วหัวเราะออกไป จนมาวันนี้ น้องเรายืมบัตรATMของเราไปซึ่งน้องทำหาย แล้วก็บ่นๆด่าๆตามเรื่องของเรา มันโมโหอะ บอกให้ไปทำแค่ไม่กี่ร้อย มันก็ไม่ทำ เสียเงินเราไม่โมโหนะ แต่มีนเสียเวลา เราไม่มีเวลาว่างมากอะ
แม่เอ่ยมาว่า เดะมันกลับมาก็ตบมันไปเลย เราเลยตอบกลับแม่ไปว่า จะตบมันได้ยังไง ทุกวันนี้กินใช้เงินมัน แค่นั่นแหละ แม่ด่าเรายับ55555 แต่เรานิสัยเสียที่เถียงแม่แบบไม่หยุด แม่บอกที่แม่พูดไปแม่ระบาย แต่เราล่ะฟังแล้วจะรู้สึกยังไง เราทำงานรายได้วันล่ะ1000 เกือบ10ปี เราได้ตังใช้แค่วันล่ะ100บาท บางวันก็ไม่มีตังซื้อข้าวกินเพราะตอนนั้นบ้านเราหนี้เยอะ เราไม่เคยบ่นว่าเหนื่อยสักคำ แต่เวลา3-4เดือนนี้ที่เราช๊อต ทำไมเราต้องเจอกับคำนี้ "กินใช้ทุกวันนี้เงินของน้อง เราเถียงกันใหญ่โตแม่ไล่เราออกจากบ้าน เราไม่ไปก็ไล่อยู่แบบนั้นจนเราไม่ไหวเราเลยเดินออกไป นางบอกกับกูขาดกันไปเลย พร้อมกับเก้าอี้พลาสติกลอยมา คือเราเต็มที่มาตลอด เราเต็มที่กับทุกเรื่อง จนบางทีมันอาจจะมากไป แม่บอกในบ้านเค้าอึดอัดกันทุกคน เพราะเรา เราโคตรจะเสียใจเลย เราควรออกไปใช่มั้ย ถ้าตั้งกระทู้ผิด หรือผิดพลาดอะไรไป ขอโทษนะคะ พิมไปร้องไห้ไปอะคะ เสียใจ
เรามันแย่มากเลยหรอ โดนแม่ไล่ออกจากบ้าน
เพราะเราออกมาทำงานตอนอายุ11-12ปี เพราะที่บ้านลำบากมาก แม่ไม่มีเงินให้เราไปโรงเรียน เราเลยออกมาช่วยแม่ทำงาน โดยที่พี่ชายกับน้องสาวยังเรียนอยู่ เราทำงานช่วยแม่มาตลอด แล้วแต่ว่าแม่จะให้เงินเรากี่บาท ไม่เคยบ่น ไม่เคยท้อ จนเราอายุ20ปี เราแต่งงานไป เลยไม่ได้อยู่ช่วยทำงาน แต่เราก้อแบ่งให้แม่อยู่ตลอด เราแต่งงานได้ไม่นานคะ เราก็กลับมาอยู่กับแม่เหมือนเดิม แต่มา3-4เดือนมานี้ เราเปลี่ยนงาน เงินได้น้อย เราเลยไม่ค่อยได้ให้แม่ แถมยืมเงินแม่ด้วยซ้ำ เรารู้สึกผิดนะ ที่ต้องยืมตังแม่ แต่เราก้อใช้คืนทุกบาท พี่ชายก็ไม่เคยช่วยอะไรแม่เลย ส่วนน้องสาวเมื่อก่อนก็ช่วยไมาได้เยอะ แต่ตอนนี้ น้องสาวทำงานได้เงินเยอะกว่าเรา เค้าก็ให้แม่เยอะกว่าเราในตอนนี้ น้องเราทำงานเข้ากะตอนบ่าย กว่าจะเลิกงานก็4-5ทุ่ม เราก็คุยกับแม่นะ ว่าสงสารน้องออกงานดึกตลอดเลย แม่ตอบกลับมาว่า "อืมสงสารมัน ที่กินใช้ทุกวันนี้ก็ตังมันทั้งนั้น" เราจุกมากเลย แต่เก็บไว้ในใจ แล้วหัวเราะออกไป จนมาวันนี้ น้องเรายืมบัตรATMของเราไปซึ่งน้องทำหาย แล้วก็บ่นๆด่าๆตามเรื่องของเรา มันโมโหอะ บอกให้ไปทำแค่ไม่กี่ร้อย มันก็ไม่ทำ เสียเงินเราไม่โมโหนะ แต่มีนเสียเวลา เราไม่มีเวลาว่างมากอะ
แม่เอ่ยมาว่า เดะมันกลับมาก็ตบมันไปเลย เราเลยตอบกลับแม่ไปว่า จะตบมันได้ยังไง ทุกวันนี้กินใช้เงินมัน แค่นั่นแหละ แม่ด่าเรายับ55555 แต่เรานิสัยเสียที่เถียงแม่แบบไม่หยุด แม่บอกที่แม่พูดไปแม่ระบาย แต่เราล่ะฟังแล้วจะรู้สึกยังไง เราทำงานรายได้วันล่ะ1000 เกือบ10ปี เราได้ตังใช้แค่วันล่ะ100บาท บางวันก็ไม่มีตังซื้อข้าวกินเพราะตอนนั้นบ้านเราหนี้เยอะ เราไม่เคยบ่นว่าเหนื่อยสักคำ แต่เวลา3-4เดือนนี้ที่เราช๊อต ทำไมเราต้องเจอกับคำนี้ "กินใช้ทุกวันนี้เงินของน้อง เราเถียงกันใหญ่โตแม่ไล่เราออกจากบ้าน เราไม่ไปก็ไล่อยู่แบบนั้นจนเราไม่ไหวเราเลยเดินออกไป นางบอกกับกูขาดกันไปเลย พร้อมกับเก้าอี้พลาสติกลอยมา คือเราเต็มที่มาตลอด เราเต็มที่กับทุกเรื่อง จนบางทีมันอาจจะมากไป แม่บอกในบ้านเค้าอึดอัดกันทุกคน เพราะเรา เราโคตรจะเสียใจเลย เราควรออกไปใช่มั้ย ถ้าตั้งกระทู้ผิด หรือผิดพลาดอะไรไป ขอโทษนะคะ พิมไปร้องไห้ไปอะคะ เสียใจ