เราชอบคนๆ หนึ่ง มานานมาก เรารู้จักกันในฐานะเพื่อนแต่คนละห้อง เราคอยตามเขาอยู่เรื่อยๆ ตั้งแต่เขาเรียนจบ ที่ว่าตามคือคอยดูว่าในแต่ละปี ชีวิตของเขาเป็นยังไง เขากับแฟนยังคบกันดีอยู่ไหม เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆ ไม่ได้คาดหวังว่าจะได้รับความรักกลับมาเป็นการตอบแทน มีความยินดีที่เห็นเขามีความสุข ต้องบอกก่อนเลยว่าชอบของเราคือแอบชอบ แอบจริงๆ เพราะเขาไม่รู้เรื่องนี้เลย พอเวลานานขึ้นเราเริ่มรู้สึกว่าทำไมไม่ลืมสักที หรือมีคนเข้ามาในชีวิต ก็ยังคิดถึงอยู่ เคยมีความคิดว่าเขาน่าจะแต่งงานกับแฟนซะที จะได้ลืมหรือตัดใจได้ (ฟังดูเหมือนเรื่องนี้มีเรามโนล้วนๆ) เรื่องก็เป็นแบบนี้มาเรื่อย
   จนกระทั่งเรารู้ข่าวว่าเขาเลิกกับแฟนที่คบกันมานานหลายปีแล้ว ในใจตอนนั้นมันทั้งดีใจและไม่เชื่อ เราเลยตัดสินใจเพิ่มเพื่อนกับเขาในเฟสบุ๊ค จากตรงนี้มันทำให้เราได้คุยกัน มันเป็นความรู้สึกที่เหมือนกำลังอยู่ในรายการฝันที่เป็นจริง 55 ตอนที่เริ่มคุยเรารู้สึกดีใจและมีความสุขมาก เราเล่าให้เขาฟังเรื่องที่เราแอบชอบเขานะ เขาตกใจเพราะไม่คิดว่าจะมีคนชอบเขานานขนาดนี้ ซึ่งทุกครั้งที่คุยกัน เขาจะบอกเราเสมอว่าเราเป็นเพื่อนกันไปก่อน อย่าพึ่งคาดหวังกับเขา เพราะถ้าเขาจะรักใครมันต้องได้เจอกัน เห็นหน้ากันก่อน ซึ่งทุกอย่างก็ดำเนินไปได้ด้วยดีนะ พอผ่านมาเดือนกว่าๆ เราเริ่มคุยกันมากขึ้นกลับเป็นเราคนเดียวที่คิดมากกว่า และเขาก็ย้ำเสมอว่าอย่าคาดหวังกับเขา เราเลยตัดสินบอกกับเขาว่าเราเลิกคุยกันแบบนี้เถอะ เพราะถ้าเราใช่สำหรับเธอเราคงใช่นานแล้วแหละ...
   ตอนนั้นเรารู้สึกทั้งเสียใจและโล่งใจที่เรื่องนี้มันกำลังจะจบลง เสียใจที่เราไม่ได้ไปต่อด้วยกัน แต่ดีใจอย่างน้อย เราเคยมีช่วงเวลาดีๆ กับคนที่เรารู้สึกดีด้วย...อาจจะเจ็บแต่รู้ว่ายื้อไปก็เท่านั้น ถึงวันนี้ เราสามารถก็ยังมีความสุขกับชีวิตโสดๆ แบบนี้นะ อาจจะมากกว่าเมื่อก่อนด้วยซ้ำ มีคิดถึง มีแอบส่องชีวิตเขาบ้าง แต่ไม่ได้รู้สึกเจ็บแล้ว
.
.
.
.
.
.
#ถึงมันจะเจ็บแต่ก็ยังได้รู้ว่ารักเป็นไง ขอบคุณที่อ่านมาจนจบครับ