สวัสดีครับเพื่อนๆทุกคน วันนี้ผมมีโอกาสได้เล่นพันทิปครั้งแรก ผมไม่เคยเล่นมาก่อนเลยครับแต่ผมมีเรื่องราวอยู่เรื่องนึงซึ่งเป็นเรื่องราวของชีวิตผมเองที่ผมอยากเล่าให้ใครสักคนได้ฟังอย่างละเอียดมันมีหลายความรู้สึกหลายอารมณ์มากจริงๆ ผมชื่อบูมนะครับ ผมเป็นพ่อค้าขายก๋วยเตี๋ยวเนื้อครับ ผมทำอาชีพนี้เลี้ยงตัวเอง ต้องบอกก่อนนะครับผมจบมหาลัยนะครับ ผมเคยทำงานออฟฟิศครับ ผมเป็นดีไซน์เนอร์ออกแบบภายในครับ ไม่เคยได้กลับบ้านตามเวลากับเค้าเลยครับ งานเลิก6โมงเย็นก็จริง แต่เวลากลับบ้านผมจริงๆอะหรอ 4ทุ่มครับ 5555 อย่าถามถึงแฟนเลยครับ เวลาที่จะให้ตัวเองผมยังไม่ค่อยจะมีเลย วันๆผมทุ่มเทให้กับงาน แก้งานแล้วแก้งานอีกผมก็ไม่เคยบ่นสักคำ ก็เราเป็นลูกจ้างเค้านิหน่าทำไงได้เนอะ จนวันนึงผมมีความคิดบางอย่างขณะพักเที่ยงซึ่งได้ออกมากินก๋วยเตี๋ยวหมูกับเพื่อนร่วมงาน ก๋วยเตี๋ยวที่ผมเห็นร้านนี้คนเยอะมากครับ ด้วยการดีไซน์ร้านที่ออกแบบมาให้ร้านมีความร่มรื่นเย็นสบาย ประดับรูปภาพตกแต่งดูสวยงามที่สำคัญรสชาติ ก๋วยเตี๋ยวอร่อยครับ ผมจึงคิดในใจคนเดียว ที่จริงแม่เราก็เคยขายก๋วยเตี๋ยวเนื้อมาทำไมเราไม่ออกไปขายก๋วยเตี๋ยวเนื้อด้วยสูตรที่แม่เรามีอยู่และใช่ในสิ่งที่เราเรียนมาคือการออกแบบมาทำร้าน ตั้งแต่นั้นแหละครับ ผมก็เริ่มเก็บเงินอย่างจริงจัง
และเรียนรู้การทำก๋วยเตี๋ยวกับแม่ทุกๆวันหยุดผมรวบรวมเงินเก็บและความรู้ต่างๆสะสมมาเลื่อยๆจน2ปีกว่าครับ ผมก็ลาออกจากที่ทำงาน และหาเช่าพื้นที่ทำเลดีๆสักพื้น ผมโชคดีมากครับได้เช่าพื้นที่ของเพื่อนผมเองซึ่งบ้านมันเป็นทำเลที่มี พนักงานออฟฟิศเยอะพอสมควรเลย ผมจึงขอเช่าพื้นที่บ้านมันนั้นแหละในการเปิดธุรกิจเล็กๆของผมเอง ผมค่อนข้างสนิทกับเพื่อนคนนี้มากครับ เรียนมาด้วยกันและมันก็อยู่กับพ่อ2คน ช่วงตอนเรียนผมไม่อาศัยบ้านเค้าอยู่บ่อยๆ ใช้คำว่าบ้านหลังที่2เลยก็ได้ครับ 5555 พ่อเค้าเลยเห็นผมเป็นลูกคนนึงครับ ส่วนร้านที่จะสร้างขึ้นผมก็มีเพื่อนผมคนนี้แหละครับที่คอย
ช่วยคิดช่วยดีไซน์กัน ลืมบอกไปเลยครับเพื่อนผมคนนี้ชื่ออาร์มครับ ร้านผมสร้างเสร็จประมาณ5เดือนครับซึ่งนานมาก
เพราะผมทำเองทำไปดีไซน์ไปส่วนไหนยากๆผมก็จ้างช่างจากออฟฟิศเก่ามาช่วยทำครับ ซึ่งราคากันเองครับ 5555 ซึ่งผมชอบมุมนึงของร้านผมมากครับ มันอยู่ใต้ต้นหูกระจงที่ล้อมรอบไปด้วยดอกไม้และเก้าอี้โต๊ะเก่าๆที่ผมซื้อมือสองมาซึ่งรวมๆแล้วมันสวยและร่มรื่นมากจริงๆ พอร้านเสร็จ(แต่ยังไม่สมบูรณ์ดี)ผมไม่รอช้ารีบขนของเค้าร้านปรับตรงนั้นตรงนี้ให้เข้าที่ เตรียมขายในอีก3วันถัดไป วันแรกที่ขายขายไม่ดีเลยครับอาจเป็นเพราะร้านเรายังใหม่อยู่แต่หลังจากอาทิตย์แรกไปก็เริ่มขายดีขึ้นเลื่อยๆครับ ตั้งแต่นั้นมาผมก็ทุ่มเทกับอาชีพผมอย่างเต็มที่ก็คือพ่อค้านี่เอง
       ผมขายก๋วยเตี๋ยวไปได้ครึ่งปีกว่าช่วงบ่ายวันหนึ่งในขณะที่ผมกำลังหั่นผักที่กำลังจะหมดอยู่มีเสียงคนเดินเข้าร้านผมมาพร้อมกับสั่งก๋วยเตี๋ยวผมว่า “เอาเส้นใหญ่ลูกชิ้นเนื้อสดคะ” ผมเงยหน้าขึ้นมาเพื่อจะถามว่าจะเอาน้ำตกหรือน้ำใสครับ เพื่อนๆครับผมเจอผู้หญิงคนนึงซึ่งเค้าคือคนที่เคยทำให้ผมเกือบตายมาแล้ว (เดี๋ยวผมเล่าว่าจะตายยังไงครับ) ผมตกใจพร้อมกับหัวใจที่มันเต้นแรงขึ้นและแรงขึ้นเลื่อยๆ เค้าก็ตกใจเช่นกันที่เห็นผมยืนอยู่ตรงหน้าเค้าอีกครั้ง อยู่ดีๆผมก็พูดออกไปว่า “ยังกินเหมือนเดิมเลยนะดิว” แล้วเค้าก็ทำหน้างงแล้วก็ยักหน้าเบาๆแล้วก็เดินไปนั่งโต๊ะและเลือกเก้าอี้ที่หันหลังให้ผม เมื่อผมทำก๋วยเตี๋ยวเสร็จผมเดินไปเสริฟให้เธอแล้วยิ้มเบาๆให้กับเธอ เธอมองหน้าผมแล้วน้ำตาคลอ เธอนั่งกินอยู่นาน นานมากจริงๆ ผมไม่รู้นะทำไมนานขนาดนี้หรือเธออยากให้ผมทักเธอมากกว่านี้ บอกตามตรงเลยครับผมไม่กล้าที่จะเข้าไปพูดอะไรกับเธอตอนนั้นใจผมมันรู้สึกแปลกๆความรู้สึกเก่าๆมันกลับมาหมดเลยครับ ไม่นานเธอก็ลุกขึ้นแล้วเดินตรงมาที่ผมแล้วบอกว่า ก๋วยเตี๋ยวอร่อยดีนะพึ่งรู้ว่าบูมทำก๋วยเตี๋ยวอร่อยมาก พร้อมหยิบเงินมาจ่ายค่าก๋วยเตี๋ยว ผมยิ้มทำอะไรไม่ถูกบอกเธอไปว่า “เห้ยไม่เป็นไร เราเลี้ยงเองมื้อนี้ ไม่เจอกันนานสบายดีนะ” เธอรีบพูดสวนมาทันทีว่า “เอาไปเลยนะอย่ามาอย่ามา ไม่งั้นเราไม่มาอีกละนะ บูมทำมาหากิน” ผมก็รับเงินเธอไว้ด้วยอาการงงๆ แล้วเธอก็เดินออกไปแล้วเธอก็หันกลับมาพูดว่า “เราตอบบูมไปยังนะเราสบายดี” ผมยิ่งงงเค้าไปใหญ่ตื่นเต้นหนักกว่าเดิม ผมได้แต่พูดว่า “อะอ่อยังเลย อืมดีแล้ววว” แล้วเธอก็ยิ้มแล้วเดินออกไป เพื่อนๆเชื่อไหมตั้งแต่นั้นมาวันนั้นทั้งวันผมใจลอยบ้าอะไรไม่รู้เลยครับ คิดนั้นคิดนี้เต็มหัวไปหมด


เดี๋ยวมาเล่าต่อนะครับเพื่อนๆผมขอออกไปทำธุระแปบนึงนะครับ