ผมกลับไม่ชอบทัศนคติ ความคิดของสถาบันครอบครัวของคนรุ่นใหม่หลายๆเรื่องเลยเช่น  

"ลูกไม่ได้ขอพ่อแม่มาเกิด จึงไม่จำเป็นต้องกตัญญูต่อพ่อแม่ เพราะพ่อแม่ต้องมีหน้าที่ที่จะเลี้ยงดูลูกให้ดีอยู่แล้ว"
"ถ้าได้ดี ก็ได้ดีเพราะตัวเอง  ถ้าไม่ได้ดี ก็จะโทษพ่อแม่ ที่ไม่ได้สร้างหรือทิ้งสมบัติอะไรไว้ให้ "
"ลูกมีหน้าที่เรียนเท่านั้น ไม่ใช่เป็นคนใช้หรือแรงงานของพ่อแม่"

และก็ไม่ชอบมุมมองของพ่อแม่ยุคนี้ด้วยที่ค่อนข้างโอ๋เด็ก  
เลี้ยงลูกด้วยเงิน ปล่อยให้เด็กโตมากับโทรทัศน์ กับเกมส์ออนไลน์  ก้มหน้าหาเงิน เลี้ยงลูกมาอวดมาประชันกันตามหน้าเฟส

บริบทของสังคมมันอาจเปลี่ยนไปตามยุคสมัย  ผมอาจโตมากับยุคที่ลูกคือสมบัติของพ่อแม่ โตมากับกองดินกองทราย โตมากับญาติพี่น้อง ได้อยู่กับพ่อแม่แค่ช่วงปิดเทอมแต่ก็ไม่เคยมานั่งคิดว่า "รู้ว่าชีวิตมันลำบาก แล้วให้ตรูเกิดมาทำไม"  
หรือพูดง่ายๆ ไม่เคยกลับไปนึกโทษคนยุคก่อนหน้าเลย

แต่ถ้ามีลูกแล้วเจอลูกย้อนคำพูดดั่งที่ที่กล่าวมาข้างต้นแล้ว ผมว่าผมคงรับความคิดกับทัศนคติเหล่านี้ไม่ได้
โอเค เรื่องฝากผีฝากไข้....ยังทำใจได้ว่า "ทุกชีวิตย่อมมีเส้นทางเดินเป็นของตัวเอง"  แม้กระทั่งเด็กที่โตมาก็เช่นกัน เราจะไปหวังอย่างโน้นอย่างนี้ไม่ได้...

ก็ในเมื่อไม่หวังแล้ว ก็ไม่รู้จะมีลูกเต้าทำไม  ได้ดีก็หวังไม่ได้ ถ้าไม่ได้ดีมันก็หันกลับมาด่าหรือเป็นภาระเราอีก....

เรื่องมีลูกจึงไม่อยู่ในความคิดอีกเลยฮะ