สวัสดีค่ะ วันนี้เรามีเรื่องบางอย่างที่ไม่สบายใจอยากมาปรึกษา คือปัจจุบันเราอยู่กับ เเม่ 2 คน ส่วนพ่อเราหย่ากับเเม่ตั้งเเต่เรายังเด็ก บ้านของเราเรียกได้ว่าจนเลยละ เเต่ก็ไม่ได้ลพบากมาก เพราะยังมีข้าวกินครบ 3 มื้อ 5555  เเม่เรามีหนี้เยอะคะ เเละวินัยทางการเงินไม่ดีด้วย จากตอนสาวๆที่ดูมีบุญวาสนามีเงินมีทองกว่าพี่น้องคนอื่น  เเต่ปัจบันก็มีเเต่หนี้เเต่สิน  สุขภาพไม่ดี ทำงานหาเงินไปชิลๆ เพราะเค้าไม่ได้คิดอยากให้เราเรียนต่อด้วยค่าใช้จ่ายต่างๆที่ เราคงจ่ายไม่ไหวเเน่ๆ  
เเต่เราดื้อค่ะ เราอยากเรียน เลยลงสมัครทุนของมหาลัยเเห่งหนึ่งที่ถือว่ามีชื่อเสียงพอสมควร อยากจะบอกก่อนว่า พ่อของเราเค้าไม่ได้หายไปไหนนะคะ  เค้าช่วยเหลือเราตลอด เเต่เเกไม่ได้ทำงานรับจ้างเเล้ว เพราะเเกอายุ 70 กว่าเเล้ว อาศัยช่วยเลี้ยงหลานให้พี่น้องเเกอยู่ที่กรุงเทพ  ซึ่งใครๆก็รู้ว่าค่าใช้จ่ายมันเยอะมาก พ่อของเราได้รายได้เฉลี่ยเดือนละ 3000 กว่าบาทหรืออาจน้อยกว่านี้  ได้จากญาติๆเเละเงินผู้สูงอายุ  มีรับจ้างทำนู้นทำนี้บ้าง  เเต่ทำได้ไม่เยอะเพราะร่างกายท่านไม่ค่อยเเข็งเเรง  พ่อเราส่งเงินให้เราเดือนละ 1000 บาทตั้งเเต่ เราเรียน ม.ปลาย เพราะเเม่เราไปโวยวายว่าพ่อไม่ยอมส่งเงินมาช่วยเหมือนที่สัญญาไว้ก่อนหย่า พ่อเราท่านก็ส่งให้เรามาตลอด ไม่เคยมีขาดหายไปเลย  เราสงสารพ่อ เเละสงสารตัวเองเหมือนกัน เพราะมันลำบากมาก เงิน 1000 บาทในเเต่ละเดือนมันไม่มีทางพอ เพราะมันต้องรวมทั้งค่ากิน  ค่ากิจกรรมที่โรงเรียน (ตอน ม.6 เพื่อนรวมความเห็นกันซื้อเสื้อรุ่น ตัวเกือบพัน เรานี้เเทบร้องเลยละ)  ไม่ใช่เราไม่ทำงานหาเงินนะคะ เราก็ทำบ้าง อาศัยรับจ้างทำการบ้านวาดรูปอะไรไป  เพราะอยากเก็บเงินไว้ซักก้อนสำหรับเรียนต่อ  ซึ่งทั้งชีวิตเราไม่เคยมีเงินเก็บเลย ทั้งๆที่ตอนนั้นเราไม่เคยไปเที่ยว ไม่เคยมีมือถือ หรือคอมพิวเตอร์ใช้ เเต่รายรับเรามันน้อยมาก  อย่างมากก็พอช่วยเป็นค่ากิน ได้บ้าง  รวมรายได้ตอนจบ ม.6 เก็บมาทั้งปี เราได้ เเค่ 10000 กว่าบาท +กู้กยศ เเต่เงิน กยศนี้เอาไว้ใช่จ่ายค่าเทอม ค่ากิจกรรม ค่าเทียวสอบต่างๆ ซึ้งเราก็พยายามเลือกมหาลัยที่ค่าใช้จ่ายเราพอไหว  ซึ่งสรุปคือ  ไม่มีเลย  เราท้อใจมากอยากเรียนต่อ  อยากไปรับจ้างเหมือนกัน เราก็ไปสมัครเเถวๆบ้าน  เค้าไม่รับเอย  ทำงานไม่คุ้มค่าเดินทางก็มี  เพราะตัวเราไม่มีอะไรเลย  รถก็ไม่มี  เดินทางไปไหนก็ต้องลำบากคนอื่นๆ จนเรารู้สึกผิด ที่เหมือรเป็นภาระคนรอบข้างตลอด เราชอบเดินนะ  เเต่บางทีมันไกลเกินจนเราเดินไม่ไหว  ใครอยู่เขตนอกตัวเมืองจะรู้ว่าถ้าเราไม่มีรถส่วนตัว  มันจะเดินทางลำบากมาก  เพราะมีเเต่รถเข้าเมือง  ไม่มีรถสองเเถว หรือวินมอเตอร์ไซด์  บางทีเราก็อยากออกจากบ้านไปหางานทำให้รู้เเล้วรู้รอดไป  เเต่ก็รู้ตัวดี ว่าใจเราไม่กล้าขนาดนั้น  ตอนนี้เเม่เราก็ป่วย  เเต่อาการก็ดีขึ้นกว่าก่อนหน้านี้เยอะ ก่อนหน้านี้คือเดินไม่ได้ไปเกือบปี  ช่วง  เราอยู่ ม.5 ขึ้น ม.6 เรื่องนี้ก็เป็นอีกเรื่องที่ทำให้เราเครียดเเละเหนื่อยกับชีวิตตัวเองมาก ในตอนนั้น

ส่วนนี้มาเข้าเรื่องเลยดีกว่า  ตอนนี้เราได้ทุนเรียบร้อย  เสียค่าใช้จ่ายอะไรไปเยอะมาก เพราะต้องจัดการด้วยตัวเอง  พ่อก็คอยให้คำปรึกษาตลอด  ส่วนเเม่เราก็ไม่ได้ถามหรือสนใจเลยว่าเราจะไปเมื่อไหร่  ขนของไปยังไง กรือไปอยู่กับใครบ้าง  เราก็น้อยใจนะ รู้สึกเหนื่อย  เเต่อยากให้พ่อภูมิใจ เเละอยากทำลายความคิดของหลายๆคนที่บอกว่า  เราดีเเต่เรียน  อย่างอื่นเอาตัวไม่รอดหรอก  (เราจุกมากกับคำนี้ ทั้งๆที่ญาติเราอีกคนก็เรียนดีพอๆกับเรา เเต่ปฎิกิริยาที่ได้รับมันต่างกัน)  เราตั้งใจไว้เเล้วว่าจะหาเงินส่งตัวเองเรียน  ไม่อยากพึ่งใครเเล้ว( เพราะไม่มีใครให้พึ่งเเล้วนอกจากพ่อ)  เราก็รู้เเหละว่ามันต้องลำบากเเน่ๆ ถึงเเม้จะได้ทุน  เเต่เราก็คิดว่า  เราจะผ่านมันไปได้  เเต่ทีนี้ มีญาติของเราคนหนึ่งที่เราไม่ค่อยชอบเเกเท่าไหร่  มาบอกเราว่าจะส่งเราเรียน  เเต่เราไม่อยากได้ เราควรพูดยังไงดี  เราอาจจะอัคติกับเค้า เเต่มันก็มีเหตุผลนั้นเเหละ เราไม่ได้เป็นที่รักในหมู่ญาติเท่าไหร่ เพราะเราเป็นคนเงียบๆ เเละจะโลกส่วนตัวสูงมากๆถ้าอยู่กับคนที่เราไม่สบายใจ ตอนเด็กๆเราเจอคำพูดถากถาง กับกริยาสองมาตรฐานเปรียบเทียบน฿้นนั้นจนฝังใจ  เลยเลือกที่จะปลีกตัวมาอยู่เงียบๆ ทั้งๆที่เวลาอยู่กับเพื่อน เราเป็นคนเฮฮาคนหนึ่งเลย  เราอาจดูจนเเล้วไม่เจียมนะ  เเต่เรารับของจากคนที่เราเกลียดไม่ได้จริงๆ  เราควรจะยอกเค้ายังไง  เราไม่อยากพูดตรงๆว่าเราเกลียดเค้า เราเลยไม่อยากได้เงินของเค้า

ปล.เราอาจพิทพ์น้ำไปซะเยอะ  เเต่เราขอระบายหน่อยนะคะ ิาจมีผอดพลาดไปบ้าง เเต่มันอึดอัดจริงๆ ช่วยเเนะนำเราทีเถอะ