เรื่องของเราเพิ่งเกิดขึ้นสดๆร้อนๆเลยค่ะ เมื่อวันจันร์ที่ผ่านมานี่เอง
ตอนนี้เราอยู่ที่อินโดนีเซีย เมื่อเดือนที่แล้วตรงกับช่วงวันหยุดยาวเทศกาลรามาดอนของศาสนาอิสลาม  
ตอนแรกเราว่าจะไม่กลับบ้านที่เมืองไทย เพราะเพิ่งกลับมา แต่แม่บ้านก็ลาหยุด กลับไปหาครอบครัวเขา
ซึ่งทุกคนตั้งตารอวันหยุดยาวนี้กันทั้งนั้น คล้ายๆช่วงสงการต์บ้านเราอ่ะค่ะ ร้านค้า อะไรๆก็ปิดหมดช่วงนั้น

            สามีก็ไปประชุมที่เยอรมัน อยู่คนเดียวทำไมละค๊าาา เปิดตรูดแน๊บกลับบ้านโล้ด!

            เราก็ให้สามีจองตั๋วให้ เพราะไม่อยากใช้บัตรเครดิตตัวเอง เก็บเอาไว้ซื้อของที่บ้านเราดีกว่า
คุณสามีก็จองให้ แล้วก็ให้รหัสมาเช็คอิน เราก็บินกลับบ้าน ไม่มีปัญหาอะไร

พาแม่กิน แม่เที่ยวอยู่ 4วันสามีบินตามมาจากเยอรมัน แวะเที่ยวกรุงเทพกับเราสามวัน เพราะบริษัทยังไม่เปิด ที่นี่หยุดกัน 7-10เลยค่ะ
เราก็ลั๊ลล้าเที่ยวโน้น กินนี่ แบบชิลๆ ระหว่างนี้เราก็ไม่เคยพูดถึงเรื่องตั๋วกันเลย

            ตามแพลนเรากับสามีต้องบินกลับวันเดียวกัน แต่คนละสายการบิน คนละสนามบินนะคะ
สามีบินเราจาก สุวรรณภูมิ เพราะบริษัทออกค่าตั๋วให้ ส่วนเราบินจากสนามบินดอนเมืองด้วยสายการบินโลว์คอร์ส
ไม่เป็นไร เพราะมันตรงช่วงกับเทศกาลหยุดยาว หาตั๋วยากมาก แถมแพงมาก และไม่มีตัวเลือกเท่าไหร่
บวกกับเราขี้เหนียวด้วย เก็บตังค์ไว้ซื้อของกินตุนกลับไปด้วยดีกว่า .. ยังไงก็ถึงบ้านวันเดียวกัน ถึงเวลาไล่ๆกันด้วย

ชีวิตแม่บ้านต่างแดน บางที ปลาร้ากับของกินต่างๆก็มีค่ากว่า ความสบายบนเครื่องบินเนอะ

            พอถึงวันเดินทาง เรากับสามีตื่นกันตั้งแต่ตี5 เพื่อเก็บกระเป๋า เช็คเอ้าค์จากโรงแรม
ออกมาตีกับแท๊กซี่ ที่บังเอิญแก๊สหมด ได้เวลาส่งกะ พ่อป่วย แม่ยายช๊อค
คือทุกๆข้ออ้างที่มันจะไม่ไปส่งเราที่สนามบิน (บางคนจะไป แต่ต้องเหมา)

            เพราะวันเดินทางดันมาตรงกลับวันจันทร์ที่รถติดมากๆ เราตัดสินใจเหมาแท๊กซี่จากโรงแรมให้สามีไปก่อน เพราะเครื่องเขาขึ้นก่อนเรา
ส่วนเราก็หาแท๊กซี่ต่อไป สุดท้ายได้แท๊กซี ใจซื่อมือสะอาด ยอมกดมิตเตอร์ไปส่งเรา ในที่สุดก็ฝ่ารถติดมาถึงสนามบิน
พอไปถึงก็โดนกรุ๊ปทัวร์คนจีน ลงมากับรถบัสใหญ่ตัดหน้าเราไปเข้าเครื่องสแกนกระเป๋าแค่ 30 วิ ช่วงรอตังค์ทอนจากแท๊กซี่เองอ่ะ

            ทำให้ ต้องต่อแถวยาวเป็นครึ่งชั่วโมง ตรวจสแกนกระเป๋าเสร็จ
ก็ไปต่อแถวยาวเหยียดเพื่อเช็คอิน...ค่อยๆกระเถิบ กระดึ๊บ กะดึ๊บวนไปค่ะ
ในที่สุดก็ถึงคิวเรา เย้ๆ รีบยกกระเป๋าวางบนสายพาน ยื่นสปอร์ตให้พนักงาน พร้อมรหัสการจอง
สาวน้อยพนักงาน ก็กดแป้น แป๊กๆๆ เราก็เริ่มคิดถึงว่าถ้าเช็คอินเสร็จ ช่วงระหว่างรอเครื่องขึ้นนี่
จะกินอะไรดีหนอ ฟูจิดีไหมน๊า หรือขนมปังกับกาแฟร้อนๆที่สตาร์บัคดี หรือไอ้นั่นก็ดี ไอ้นี่ก้น่าอร่อย.. คือนาทีนั้น หิวมากๆ

        ยังไม่ทันได้ตัดสินใจว่าจะกินอะไร เสียงพนักก็ถามแทรกมา ..
พนักงาน : ผู้โดยสารบินกี่โมงคะ?
เรา        : 10โมงเช้าค่ะ
พนักงาน : ขอทราบอีกครั้งว่า ผู้โดยสารจะไปไหนคะ
เรา        : ไปสุราบายา อินโดนีเซียค่ะ ..
พนักงาน : คือดิฉันหาชื่อผู้โดนสารไม่เจอค่ะ
เรา        : (เตรียมแปลงร่างเป็นกล่องข้าวน้อย ) จะไม่เจอได้ไง รหัสคอนเฟิร์มก็ได้มาแล้วนะคะ
พนักงาน :ดิฉันขอดูอีเมล์คอนเฟิร์มได้ไหมคะ?

เราก็ส่งข้อความไปขอสามี ซึ่งขณะนั้น นางผ่าน ต.ม ไปแล้วค๊า! แหม!ชีวิตยูนี่ช่าง สมูทเรียบลื่นดีเหลือเกิน
นางก็โฟร์ดเวิร์ดมาให้ .. เราก็ส่งให้พนักงานดู

     พนักงาน : คุณผู้โดยสารคะ คุณจองเที่ยวบินวันที่ 4ไว้นะคะ ..
     เราก็      : แล้วไงคะ? .. ยัง .. ยังไม่รู้ตัวอี๊ก!

ทั้งหมดทั้งมวลตั้งแต่ออกจากโรงแรม เราใช้เวลาไปสามชั่วโมงกว่าๆแบบทุลักทุเล .. สุดท้าย ที่อิฉันทำไปทั้งหมดทั้งมวล
ก็เพื่อที่จะได้ยิน พนักงานสายการบินบอกว่า

" เอิ่ม... คุณผู้โดยสารค่ะ วันนี้วันที่ 3ค่ะตั๋วเดินทางของคุณ ระบุวันเดินทางพรุ่งนี้นะคะ!."
                     คืออะไร?!?

         เรานี่ยืนหน้าเอ๋อเหลอเลย เอาสามชั่วโมงกว่าๆ กับสุขภาพจิต สุขภาพท้องของฉันคืนมาเดี๋ยวนี้!! ฉันมาทำอะไรตรงนี้
ฉันควรจะยังต้องนอนกลิ้ง ตีพุงอยู่บนเตียงสิ ไม่ใช่ต้องบุกบ่าฝ่าดงรถติดเพื่อจะมาได้ยินอะไรแบบนี้!

           เฮ้อ.. กรรมจริงๆ ... เราได้แต่ทำหน้า จ๋อยๆ ยกกระเป๋าลงจากสายพานตาชั่ง หยิบพาสปอร์ตคืนมา พร้อมทำเสียงอ่อยๆเซียวๆว่า
            “ขอโทษค่ะ สงสัย สามีลืมเลื่อนวันเดินทางให้ค่ะ ..”
แล้วก็ทำตัวลีบๆแบนๆ ลากกระเป๋าออกมาให้พ้นทางคน ที่เขาจะเช็คอินขึ้นเครื่องกันวันนั้นจริงๆ

             เพราะอีตาสามีเรานะสิ พูดแต่ว่า เราบินวันจันทร์นะ วันจันทร์นะ ก็พูดอยู่แบบนั้น เราก็ไม่ได้พูดถึงวันที่กันเลย..
คิดว่า ชีวิตคู่เรานี่ แค่มองตาก็เข้าใจ.. เหรอ?.. บอกเลยไม่พอค่ะ ต้องรอบคอบด้วย!
(คือตั๋ว-ของสามี บริษัทเขาจัดการให้ ส่วนตั๋วเรานางเป็นคนทำให้เอง เราก็ได้แค่รหัสมาเช็คอินเฉยๆ พอนางบอกวันจันทร์เราก็วันจันทร์ด้วย)

            ถามว่ารู้ไหมว่าเราบินวันที่ 4 เราก็รู้นะ แต่เราไม่รู้ว่า วันที่4คือวันอังคาร ..  คือคิดว่า วันที 4นี่มันตรงกับวันจันทร์ไง..
สุดท้ายโดนทิ้งอยู่สนามบิน ต้องฝ่ารถติดกลับมาห้อง แบบงง งง .. ส่วนนังสามีนะเหรอ บินปร๋อกลับอินโดไปก่อนแล้วค๊าาา!

ไหนใครมีเหตุการณ์อะไรแบบนี้ เอามาแชร์กันหน่อยเร้ววววว

ป.ล. ไม่ต้องถามว่าเกิดอะไรขึ้น ตอนเรามาถึงบ้านในวันถัดมานะคะ
เพราะเนื้อคู่ไม่ได้มีอยู่ทุกบานประตูที่เปิด อะไรยอมกันได้ก็ยอมๆกันไป
แค่แลกด้วยว่า นางจะยอมเป็นทาสเรา วันหยุดเสาร์-อาทิตย์นี้ แลกกับที่เราจะไม่พ่นเสียงบ่นใส่หูนาง แค่นั้นเอง