พี่ถึงขั้นต้องล็อกอินมาตอบ

ก่อนอื่นพี่ขอแชร์ประสบการณ์ของพี่ก่อนนะ
พี่เองก็ไม่เคยคิดจะเป็นหมอ บังเอิญไปสอบรอบโควต้าเล่นๆแล้วดันติดหมอ(คือตอนแรกกะว่าติดยังไงก็ไม่เอา เพราะกะเอาวิศวะจุฬาตอนadmission) แต่ด้วยแรงเชียร์ของหลายๆคน ทั้งครอบครัว ญาติ คนรอบข้าง สุดท้ายพี่ก็ตามกระแสจนได้

ปี1-3พี่ก็เรียนตามปกติ ก็คงไม่ต่างจากน้อง ชีวิตมาเปลี่ยนตอนขึ้นปี4 พี่เริ่มป่วยเป็นโรคลมชัก แล้วก็เป็นปีแรกที่ต้องขึ้นวอร์ด ต้องอยู่เวร ทั้งเหนื่อย ทั้งเครียด อาการชักก็เป็นบ่อยขึ้น ช่วงแรกๆที่เริ่มทานยากันชัก พี่ง่วงมาก ง่วงจนทำอะไรไม่ได้ ward work ไม่เสร็จ เขียนรายงานไม่ทัน หัวสมองก็คิดอะไรไม่ออกเลย เวลาราวน์โดนด่าประจำ(คือทั้งอ. ทั้งพี่เด๊นก็ไม่รู้ว่าพี่ป่วย) ยิ่งเครียด ยิ่งชัก ต้องเพิ่มโดสยากันชักอีก S/Eก็มากขึ้นคือง่วงมากกว่าเดิม ตอนนั้นเหมือนชีวิตพี่มันมืดไปหมดเลยนะ ไม่รู้จะทำไงดี ลาออกเลยดีไหม แต่ตอนนั้นใจพี่อยากลองสู้ดูก่อน อย่างน้อยพี่ก็โชคดีมากที่อาจารย์นิวโรที่รักษาพี่ติดต่ออาจารย์ภาควิชาอื่นให้ช่วยดูแลพี่(แต่ก็หลังจากที่โดนด่ามาแล้ว 555) แล้วก็เพื่อนที่วนวอร์ดเดียวกับพี่ก็เข้าใจ ตามเก็บward workให้พี่ตลอด คอยช่วยเหลือเวลาพี่ชัก ที่จริงก็รู้สึกไม่ดีเลยที่เป็นตัวถ่วงเพื่อน แต่ปี4ด้วยกันก็เข้าใจกันแหละ คนธรรมดาขึ้นปี4ต้องปรับตัวเยอะ ก็หนักมากแล้ว คนที่ขึ้นมาพร้อมความเจ็บป่วยนี่หนักยิ่งกว่า

สรุปว่าบล็อกแรกพี่สอบไม่ผ่าน เพราะทั้งป่วยทั้งเครียด แทบไม่ได้อ่านหนังสือเลย แต่พี่ก็พยายามบอกตัวเองให้สู้ต่อไป พอบล็อก2 เรียนได้ครึ่งบล็อก อ.แนะนำให้พักการเรียนเลย เพราะพี่ชักบ่อยมาก คิดว่าคงไม่ไหว และเป็นอันตรายต่อคนไข้ ดูแลตัวเองก่อนดีกว่า จะบอกว่าตอนนั้นพี่โคดเกลียดตัวเองเลย แม่มทำไมต้องเป็นกูวะ แล้วกูจะเรียนจบไหม??? คำถามนี้วนเวียนอยู่ในหัว หลายๆคนก็บอกให้พี่ลาออก แต่พี่ยังมีความหวัง พี่ต้องดูแลตัวเองให้ดี เมื่ออาการชักควบคุมได้ดี เราก็จะเรียนจบได้

พี่เรียนๆดรอปๆมาตลอด แล้วแต่ว่าช่วงไหนไหว เพื่อนๆขึ้นปี5 ปี6 ส่วนพี่ยังอยู่ปี4 อยู่ในสภาพแบบนี้ ถึงพี่มีความหวังแต่พี่ก็มาถึงจุดนี้จนได้ "โรคMDD" (ที่จริงมันก็เป็นS/Eนึงของยากันชัก) พี่เคยฆ่าตัวตายด้วยการกินยากันชัก50กว่าเม็ด สุดท้ายมีคนมาช่วยทัน หลังจากนั้นพี่ก็ต้องไปรักษากับpsychiด้วย

สู้หัวชนฝามาจนถึงปี6 อยู่เวรถึงเช้า เป็นfirst call งานโคดหนัก อาการชักเริ่มเป็นมากขึ้นอีก พี่เคยชักวันละ10รอบ เคยเป็นstatus epilepticus นอนไอซียูเกือบเดือน ปรับยากันชักจนควบคุมอาการได้ดี พี่ยังขอกลับมาเรียนต่อให้จบ สู้มาจนถึงบล็อกสุดท้ายคือmed พี่พยายามทำทุกอย่างให้เต็มที่ ถึงจะกลับมามีอาการชักบ้าง พี่สอบไม่ผ่านเพราะช่วงก่อนหน้านี้ที่ชักนานๆ ความจำหายไปเยอะมาก พี่เริ่มคิดอะไรซับซ้อนไม่ได้ สอบแก้3รอบ จนอาจารย์บอกว่าตามกฎมหาลัยให้สอบแก้ได้ไม่เกิน3ครั้ง สุดท้าย พี่ไม่จบแพทย์ ทั้งๆที่เหลือแค่วิชาเดียว สอบแค่ตัวเดียว
แล้วที่พี่สู้มาตลอด ชั้นclinicพี่เรียนทั้งหมด6ปี รวมpreclinicเป็น9ปี สรุป9ปีที่ผ่านมากูได้อะไรวะ?? แต่อย่างน้อยก็ได้ วทบ. แหละ

พี่ใช้วุฒิวทบ.เข้ามาทำงานเป็นครูประถมที่รร.เอกชน แล้วพี่ก็ได้รู้ว่าที่จริงแล้วสิ่งที่ตัวเองชอบคืออะไร พี่ชอบวิชาวิทย์ คณิต ชอบทดลองวิทย์ ก็พาเด็กทำ พี่ก็ได้สอน ชอบร้องเพลง เล่นดนตรี เต้น ก็ได้สอน คือมันโคดมีความสุขอ่ะ ถึงพี่จะต้องทำอะไรหลายๆอย่าง บางวันกลับค่ำไม่ต่างจากสมัยต้องราวน์วอร์ด แต่มันเป็นงานที่เราชอบ ทำได้ไม่เบื่อ เมื่อเทียบกับตอนเรียนหมอพี่ไม่เคยมีความรู้สึกดีแบบนี้มาก่อนเลย และอาการชักก็ดีขึ้นมากๆ แทบไม่มีเลย มีแค่อาการเตือนบ้างนานๆที

สรุปที่ผ่านมาเราหลอกตัวเองชัดๆว่าชอบอาชีพหมอ ถ้าย้อนเวลากลับได้พี่คงลาออกตั้งแต่อยู่ปี4 ไม่รู้ทู่ซี้เรียนมาทำไมให้เปลืองเวลา เสียสุขภาพเปล่าๆ

พี่ไม่อยากให้น้องต้องรู้สึกเสียดายแบบพี่ แต่ก็ไม่อยากให้น้องต้องเสียดายที่ไม่ได้เป็นหมอเช่นกัน

ถ้าให้แนะนำ พี่อยากให้น้องสู้ไปซักพักก่อนนะ พี่เข้าใจว่าปี4มันเหนื่อย แต่มันอยู่ในช่วงปรับตัว มันก็ท้อเป็นธรรมดา อะไรที่น้องไม่รู้เรื่องก็ถามรุ่นพี่เอานะ พี่ยังจำได้ว่าครั้งแรกที่เปิดชาร์ตคนไข้ดูก็อย่างที่น้องว่าแหละ ภาษาเอเลี่ยน 555 แต่ใช้ไปซักพักมันก็ชินเองน้อง ลองเรียนไปซักครึ่งปีก่อน เพราะช่วงนั้นจะเริ่มปรับตัวได้แล้ว ค่อยย้อนกลับมาถามตัวเองว่ายังชอบอยู่หรือเปล่า ถ้าไม่ชอบค่อยลาออกตอนนั้น อย่าดันทุรังเรียนเลย อย่าเพิ่งลาออกตอนนี้ เพราะน้องแค่สับสน น้องยังปรับตัวไม่ได้เฉยๆ สุดท้ายน้องอาจเสียดายทีหลังที่ไม่ได้เรียนต่อ ส่วนเรื่องอาจารย์จะว่ายังไง ใช้คำรุนแรงแค่ไหนนั้น ไม่ต้องไปซีเรียสมาก ขนาดเป็นเด๊นเป็นเฟลโล่วแล้วบางทียังโดนด่าเลย ซักพักน้องจะโดนจนชิน 555

เล่าซะยาว ยังไงก็ขอเป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ