คือครูประจำชั้นหนูชื่อ ครูตุ้ยค่ะ เป็นผู้หญิง อายุ 36ปี เพื่อนๆในห้องเขาคิดว่าเรามีเส้นสายเป็นญาติครู เขาเอ็นดูเรามากเป็นพิเศษ ซึ่งตัวเราก็รู้สึกได้ แต่เรารู้สึกว่าเขาสงสารเป็นห่วงเรามากกว่าค่ะ เพราะว่าเราไม่มีพ่อแม่ เงินทองก็ไม่มีเยอะ ฐานะที่บ้านไม่ค่อยดี เราอยู่กับยาย ซึ่งครูเขาก็รู้ เราไม่ได้เอาจุดนี้เป็นข้ออ้างให้ใครเห็นใจ แต่ว่าเราแค่พูดตามความจริงเวลาที่ครูเขาถามเกี่ยวกับชีวิตเรา สิ่งที่ครูเขาไม่ทำกับนักเรียนคนอื่น ก็มีบางครั้งถ้าครูเขาไม่แวะไปไหนที่อื่น เขาจะไปส่งเราที่บ้าน บางครั้งซื้อขนมมาฝาก หรือว่าบางครั้งเราไม่มีตังกลับบ้านค่ารถ หรือบางครั้งรองเท้าเราไม่มีใส่ไปเรียน ครูเขาก็เมตตาซื้อมาให้เรา แล้วก็ให้ตังเราด้วย จนเพื่อนๆเขาคิดว่าเราประจบครูเกินไป บอกว่าเราทำตัวน่าสงสารเกินไป ซึ่งเราไม่เข้าใจ เราไม่ได้ทำอะไรผิด เราเป็นแบบนั้นชีวิตแบบนั้นจริงๆ ครูเขาถามเราก็ตอบความจริง ถามว่าเวลาครูสอนเราเชื่อฟังครูมั้ย เราเชื่อฟังครู เราไม่ดื้อ แต่ถามว่าเราประจบครูไหม เราไม่เคยตามตื้อประจบเลย เราก็เรียนของเรา ควรทำอย่างไรดีคะ เพื่อนๆถึงจะไม่มองเราในทางที่ไม่ได้ ไม่อยากให้เพื่อนคิดว่าเราเป็นคนแบบนั้น