เรื่องเป็นแบบนี้ค่ะ กลุ่มเรามีสมาชิกหลายคนค่ะ ทุกคนจะมีเพื่อนสนิทที่สุดของตัวเองหนึ่งคนค่ะ ตัวเราเองก็มีค่ะกลุ่มเดียวกันนี่แหละ แบบ ไปไหนไปกัน เพื่อนอยู่ไหนเราก็อยู่ค่ะ ส่วนใหญ่คนในกลุ่มคือรู้จักกันมานานตั้งแต่ประถม(รู้จักแต่ไม่สนิทนะคะตอนนั้น) ม.ต้นก็เรียนด้วยกันค่ะ พอม.ปลายเริ่มแยกค่ะ เพราะว่าเลือกเรียนคนละสาย มีคนหนึ่งไปต่อรร.อื่น ที่เหลืออยู่รร.เดิมค่ะ ไปสายศิลคำนวน3 ศิลจีน1 วิทย์3 เราอยู่สายวิทย์ค่ะ อยู่คนเดียวเลยโดดเดี่ยว แต่จะมีสายวิทย์สองคนได้อยู่ห้องเดียวกัน และก็คำนวนสองคนได้อยู่ห้องเดียวกันค่ะ คนที่ไปสายวิทเป็นเพื่อนสนิทเรา โดนจับแยกห้องค่ะเพราะเกรดเราน้อยกว่าเพื่อน ตอนม.3นี่ร้องเลยค่ะ ติดเพื่อนมากกกก บอกเพื่อนว่าแกต้องลืมเราแน่ๆเลยพอขึ้นไปปลายไป บอกก่อนเลยค่ะว่าเราขี้น้อยใจมาก ขี้เหงา แล้วก็คิดมาก(แบบขั้นหนัก จนตัวเราเหนื่อยกับการคิดเลยอะค่ะคิดดู55555) ผ่านม.4ไปทุกอย่างปกติดีค่ะ แยกห้องไปก็ยังมานั่งกินข้าวด้วยกันตอนเที่ยงค่ะ(เด็กสายวิท3ซึ่งรวมเราแล้ว และก้เพื่อนศิลจีน) ตอนเย็นก็นั่งคุยนั่งเม้ากันทุกเช้าเย็นค่ะ สนิทกันเหมือนเดิม เรากลับบ้านกับเพื่อนสนิทเราเกือบทุกวันค่ะ ขึ้นม.5มาค่ะ....เรื่องมันอยู่ตรงนี้ค่ะ.... พอขึ้นม.5มาสายวิทย์คือเราแล้วก้เพื่อนอีกสองคนนี่เรียนหนักมาก งานเยอะมากๆ แทบไม่มีเวลานั่งเม้ายามเย็นกันเลย เราไม่ค่อยได้กลับบ้านกับเพื่อนเพราะบ้านเราโดนกั้นทาง555555 เลยต้องนั่งรถเม ห่างกันเยอะมากค่ะ เจอกันแค่เช้ากับเที่ยง เพื่อนสนิทเราเริ่มมีความรักค่ะ อีนี่ก็หมาหัวเน่าทันทีทันใด 55555 คือเราเนี่ย จะแยกเพื่อนสนิทออกจากเพื่อนในกลุ่มเลยค่ะ อารมณ์แบบ เรามีแกคนเดียวนะ คนอื่นหันหลังให้เรา เราโอเค แต่ถ้าแกหันหลังให้เรา เราคงไม่เหลือใคร นี่คือสิ้งที่เราบอกเพื่อนสนิทมาตั้งแต่ม.ต้น มันเป็นคนที่มีคนรู้จักเยอะค่ะ ใครๆก็อบากคบหา เอาง่ายๆคือกลุ่มราหน้าตาดีทั้งกลุ่มอะค่ะยกเว้นเรา มันก็จะแบบ รู้สึกเสียความมั่นใจนิดหน่อย เหมือนถ้าเรากะเพื่อนสนิทแยกกันมันก็ยังมีเพื่อนอะค่ะ แต่เราคือไม่มีไง ทีนี้เราทะเลาะกันค่ะ เรื่องเล็กน้อยมาก แต่ก็อย่างที่บอกว่าเราเป็นพวกขี้นอยและคิดมาก ตอนแรกเราทะเลาะกะเพื่อนสายวิทอีกคนที่อยู่กลุ่มเดียวกันค่ะ ไม่คุยกะนางประมานสองวัน วันที่สองเราเหงามาก เหงาแบบ หว่าแว้เลยค่ะ เหมือนเคว้งอะ ไม่รู้ทำไม เราก็เดินเข้าไปหาเพื่อนสนิทค่ะ บอกนางว่า แก...เราเหงาอะ .....จุดๆนั้นคือโคตรๆรู้สึกล่องลอย เหงามาก ไม่มีคนคุยเลย(ทั้งๆที่ความจริงเพื่อนที่ห้องตัวเองก็มีนะ แต่มันก็ไม่สนิทใจเท่าคนในกลุ่มไง) แต่มันตอบเรามาว่า ก็กลับบ้านดิ เหมือนมันไม่ได้คิดไรมาก แค่พูดเฉยๆไรงี้ เราก็แบบ คิดในใจ โหแก เราเหงาาาาาาา แต่ก็เท่านั้นค่ะ เราก็เดินออกไปข้างนอก สักพักเราเห็นเพื่อนสนิทเดินมา อีนี่ก็ดีใจ แบบเฮ้ยมันเดินมาหาเราาา ไม่เหงาแล้ววว ที่ไหนได้ มันเดินมาหาเพื่อนห้องเราค่ะ(จีบกันอยู่) เราก็แบบเอ๋อๆ กไลังจะว่งไปคุยแต่ไม่อยากจะแทรกอะ ไรงี้ เป็นแบบนี้วนลูปหลายรอบมากค่ะ คือวันนั้นเราชวนมันคุยตั้งแค่เช้ามันเมิน พอมาตอนเย็นมันก็เป็นแบบที่เล่าไป อีนี่ก็แบบ อีกแล้วหรอวะ คือต้องบอกว่สมันๆม่ใช่ครั้งแรกที่มันเทเราไงเพื่อนสนิทอะ นางเคยมีปัญหาแบบนี้กับเราตลอดเวลานางมีความรัก รอบแรกมันว่าเราวาเราไปยุ่งเรื่องของมัน รอบสองเราไม่ยุ่งแต่มันเทเราไปอยู่กะเขา(เทแบบหายไปเลยค่ะ) รอบสามคนนี้จีบกันอยู่ นี่ก็เทเราเรียบร้อยและค่ะ เหมือนลืมว่าเราก็อยู่ตรงนี้อะ ทีนี่เราเลยแบบ รู้สึกแย่เลยค่ะ เพื่อนเท เทซ้ำซากมาก เรื่องรู้สึกไร้ค่าอะ กลับบ้านไปร้องไห้สี่ห้าชม.(น้ำเน่ามาก) ตาบวมอ่านหนังสือไม่ได้ค่ะ ประคบเย็นทั้งคืนตื่นมายังไม่หายบวมอะคิดดู วันต่อมาเลยไปรร.สายค่ะ เพราะต้องตื่นมาประคบเย็นต่อ เพื่อนสนิทเราไม่ได้ถามไรเราสักคำ เราโดนคนในครอบครัวว่าหมดเลยค่ะว่าเราทุ่มให้เพื่อนมากไป อย่าไปเสียใจกะอะไรแค่นี้ อะไรประมาณนั้น เราไม่คุยกะเพื่อนสายวิทสองคนนั้นเป็นสัปดาค่ะ เพื่อนเราที่ย้ายไปรร.อื่นก็โทรมาถามตลอดว่าโอเคยังไรงี้ เพื่อนบอกให้เราไปขอโทษเพื่อนค่ะ เรื่องจะได้จบๆ เราก็งงค่ะ ขอโทษทำไม กูผิดไรประมาณนี้ สุดท้ยเราก็ขอโทษไปแบบจริงใจค่ะ แต่ก็ยังคงความงงไว้ค่ะ และท้ายที่สุดเราก็เป็นฝ่ายเริ่มึยก่อนค่ะ อารมณ์แบบ เพื่อนสายวิทที่สนิทกันไม่ได้แคร์เราอะค่ะ เหมือนว่าเขาเองก็อยู่ได้นะถ้าไม่มีเรารงี้ ต่างจากเราที่แบบ แถบจะตาย แบบ บอกพ่อแม่ให้พาไปหาหมอจิตอะค่ะ แบบปรึกษาครู ปรึกษาพี่งี้ ทุกคนก็บอก เพื่อนไม่แคร์เราเท่าที่เขาแคร์ก็ไม่เป็นไร ทุกคนมีชีวิตเป็นของตัวเอง เราเองต้องอยู่และยืนด้วยตัวเองได้ เราฟังมาห้าคนพูดเหมือนกันแด๊ะๆ อีนี่เลยปลงเลยค่ะ เหมือนหุ่นยนต์อะตอนนี้ แบบตอนนี้กลับมาคุยกันแต่ความรู้สึกดีๆหายหมดแล้วค่ะ เพื่อนสนิทเขาเองก็เคยบอกเราไว้ว่าทุกคนสำคัญเท่ากัน ต่างจากเราที่เห็นมันสำคัญที่สุด เหมือนว่าตอนนี้เขาจะสนิทกับเพื่อนที่อยู่ห้องเดียวกัน(กลุ่มเดียวกันค่ะ เหมือนที่เราบอกตอนแรกว่าสายวิทมาสามคน เราโดนแยก อีกสองคนอยู่ด้วยกัน) เขาไปเที่ยวโดยไม่ชวนเรา กินข้วโเยไม่ชวน ไปไหนไม่บอก ไม่มีทักแชทและไม่มีโทรมา ไม่มีใดๆทั้งสิ้น เดินผ่านยังไม่ทักก่อน เราก็อืม......สรุปคือ......โดนเทใช่ไหมเราเนี่ย ตอนนี้เลยแบบปลงค่ะ เหมือนหุ่นยนต์ ยิ้มให้ทุกคนเฮฮาปาร์ตี้กับทุกคยปกติ รวมถึงเพื่อนสนิท ทุกอย่างดูปกติมากหากดูจากภายนอก แต่จิตเราว่างมากค่ะ เหมือนมานั่งเล่นละคนให้คนดู ความจริงใจมันหายไป ความรู้สึกหายไปค่ะ ที่สำคัญคือเหมือนเพื่อนที่อยู่อีกรร.เขาบอกเราเขาคุยกะเราบ่อย และเหมือนจะให้เราเข้าใจทุกคนละปล่อยวาง เออกูวางแล้ว ทุกอย่างเลย ความรู้สึกก็เช่นกัน เพื่อนไม่แคร์เรา เรายังต้องแคร์เพื่นไหม?????


ทั้งนี้ทั้งนั้น นี่เป็นครั้งแรกที่เราพูดเรื่องนี้แบบละเอียด เราอยากถามทุกคนที่เข้ามาอ่าน..............เราทำถูกไหมคะ หริอเราควรทำยังไง? กลับไปเป็นคนไร้ค่าที่เพื่อนไม่เห็นค่าเหมือนเดิม ไร้วิญญานไปวันๆ เรียนๆไป เพื่อนพักไว้ก่อนไรงี้ไหมอะ ก็.......เหมือนอยากระบายและถามความเห็นเฉยๆแหละค่ะ

บอกตามตรงว่าเหนื่อยค่ะ.....ต้องวิ่งตามคนอื่นตลอดเวลา ทั้งๆที่เขาเองก็ไม่ได้หันมาสนเราเลย


*พิมผิดขออภัยค่ะ เนื่องจากรีบพิม ฮ่าๆ