เราเริ่มเลยนะ..
คือ เราเป็นคนประมาณเหมือนแบบเด็กที่ติดเพื่อน เราเป็นคนไม่ชอบความเหงา เวลาเราอยู่คนเดียวเราจะรู้สึกอายที่ว่า..ทำไมฉันไม่มีเพื่อนเหมือนคนอื่น เพราะอะไรทำไมฉันถึงเล่าเรื่องนี้อ่ะหรอ?..จะอธิบายให้ฟังเพราะว่ารร.เราอ่ะทุกๆปีจะมีการย้ายห้องทุกปีการศึกษาแต่พอมาวันนี้เราต้องจากเพื่อนที่เรารักมา2คน.หลังจากนั้นเราก็เริ่มโทษรร.ว่าไม่ยุติธรรม ที่แยกห้องพวกเราแบบนี้ แต่เราไม่โอเครอ่ะ.เเล้วเราต้องเจอเพื่อนที่ไม่ใช่เพื่อนที่สนิท เเต่เป็นเพื่อนที่คุยกันแบบทั่วไป แล้ว.คือ..เพื่อนทุกคนมีกลุ่มกันหมด. .แล้วเราล่ะ?เราเป็นอะไรในห้อง.เราก็เคยงงกับตัวเองว่าจะเครียดทำไมนะ.แต่สุดท้ายแล้วมันก็ไม่ปลงอยู่ดีอ่ะ.ทุกคนคิดว่าเราควรทำยังไงกับเพื่อนในห้องดี.เรารู้สึกเหมือนว่า....ตัวเองเป็นส่วนเกิน...

เราขอบคุณทุกคนที่เข้ามาเม้นและอ่านจนจบนะ.เเต่มันเป็นเรื่องของจิตใจในตัวของคนเรา.มันอาจจะไร้สาระไปหน่อยแต่ทุกคนช่วยเม้นทีนะ...