ตามชื่อกระทู้เลย ขอเล่าแบบเร่งๆลวกๆนะคะ555 ใครสงสัยเม้นตอบกลับได้

คือเราไปเที่ยวแล้วบังเอินได้รู้จักเพื่อนผู้ชายคนจีนคนหนึ่งเขามาเที่ยวด้วยความที่เขาน่ารัก เราเลยขอวีแชทเขาไว้เผื่อได้ทำความรู้จักเขากะว่าจะเต๊าะเขาเล่นๆอันนี้ความคิดที่อยู่ในหัวเราตอนนั้น555จบตอนนั้นขอวีแชทเราก็ถามเขามาไทยกับใครอายุกี่ปีเรื่องทั่วไปๆเลย
เขาอายุ20ปี มาเที่ยวไทยคนเดียว มาได้2วันเช้าวันที่4ก็จะบินกลับ ซึ่งถ้าเป็นวันที่เราคุยกับเขาแสดงว่าเขามีเวลาอยู่เที่ยวไทยอีก1วัน ตอนนั้นยังไม่มีอะไรค่ะคุยจบแยกย้าย
ปล.เขาเอารูปที่ไปเที่ยวสถานที่ต่างๆให้เราดูคือเขาเป็นคนอายุ20ที่เก่งมากไปเที่ยวคนเดียวอย่างกับเป็นเจ้าของประเทศขนาดเราคนไทยยังขึ้นรถเมล์ผิดๆถูกๆ5555
ต่อ
เช้าวันต่อมา
เขาก็ทักวีแชทชวนเราไปเที่ยวเป็นเพื่อนไอ้เราก็ใจใหญ่ด้วยสิด้วยความที่เห็นเขาไม่มีเพื่อนมาคนเดียวด้วยแหละก็ไปจ้า555บอกก่อนๆคนเขียนอายุ19นะค้าบบวันนั้นมีเรียนแค่ช่วงเช้าพอดีบ่ายก็เลยไปกับเขาค่ะ เล่ายังไงต่อดีอ่ะ555
ระหว่างไปเที่ยวเค้าเหมือนเป็นไกด์ส่วนฉันเป็นนักท่องเที่ยว55555 เค้านำ เราตาม เราไปกัน2-3ที่ค่ะ ระหว่างทางเค้าน่ารักมากเลี้ยงขนมน้ำไม่อั้นเขาน่ารักๆมากๆๆก่อนแยกย้ายเขาก็ให้ของที่ระลึกเราไว้ค่ะ
คือรายละเอียดต่างๆมันเยอะมากๆแต่สิ่งที่หนูจะสื่อมันไม่ได้อยู่ตรงนี้   หนูแยกกันตอนประมาณ2ทุ่ม
หนูก็กลับที่พักปกติค่ะ
ปล.ที่พักหนูกับโรงแรมที่เขาพักอยู่ระแวกเดียวกันเดินหากันได้เรียกได้ว่าเป็นความรู้จักที่บังเอินได้ลงตัวสุดๆ😅
ต่ออ
พอเวลาประมาณ5ทุ่มนิดๆเค้าทักวีแชทมาอีก
ว่ากำลังจะออกจากโรงแรมเพื่อไปสนามบินอยากเจอเราครั้งสุดท้าย แก??ตอนนั้นคือฉันยังไม่ได้คิดอะไรในใจคือไปเที่ยวเหนื่อยมากไม่อยากออกมาละแต่คิดได้ก็เลยเอาว่ะอุส่าได้เพื่อนต่างชาติทั้งคนไงเขาก็จะบินกลับละ
ใช่จ้าฉันก็ไปเจอเขาน่าโรงแรมเพื่อล่ำลา5555ไปถึงหน้าโรงแรมฝนก็ตกอย่างแรง
และสิ่งที่ฉันเล่ามาทั้งหมดละกำลังจะสื่อมันมาอยู่จุดนี้ เราก็รออยู่หน้าโรงแรมสักพักเขาก็ลงมาพอมาถึงเขาก็ยื่นโทรศัพท์ให้ฉันข้อความในโทรศัพท์เขียนว่า "ฉันขอกอดคุณเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่ฉันจะไปได้ไหม"ตอนอ่านข้อความเสร็จฉันไม่ตอบกลับเค้าแต่อ้างแขนให้เค้ากอดเลย คือแบบความรู้สึกตอนนั่นจากที่ฉันไร้ความรู้สึกทุกข์เศร้าแล้วแต่ว่าเขาจะบินจะกลับคือไม่รู้สึกเศร้าแต่พอกอดเท่านั้นแหละอาการนอยด์ก็มาเยือนเหมือนจะเสียเพื่อนสนิทหรือคนรู้จักไปยังไงก็ไม่รู้🥲🥲แต่สิ่งที่พาฉันเศร้าไปกว่านั้นอีกคือเขาน้ำตาไหลแต่เขาพยายามกลั้นอะแกพูดง่ายๆก็คือจะร้องไห้นั้นแหละแต่ไม่ได้ร้องออกมาเลยตอนนั้นฉันตกใจมากกทำตัวไม่ถูกเลย พอกอดเสร็จเขาก็ยื่นเป็นสมุดเล็กๆให้ฉัน บอกให้ฉันไปเปิดที่บ้านฉันก็ส่งเขาขึ้นแท็กซี่เขาก็ไปแล้วตอนนี้ฉันนอยด์มากอะแก😢
ก่อนแยกกลับที่พักตอนสองทุ่มสีหน้าเขาก็ออกทรงเศร้านอยด์ๆระหว่างเที่ยวเขาก็พิมบอกตลอดว่าประมาณว่ายังไม่อยากกลับแต่ก็ต้องไปเรียนอะไรประมาณนี้อะคะแต่ไอ้เราก็ไม่ได้เก็บมาใส่ใจอย่างที่บอกว่าในหัวฉันไม่ได้คิดอะไรคือคิดแค่ว่ามาเป็นเพื่อนเขาจบทริปแยกย้ายแค่นั้นเลยแต่ตอนนี้เค้าทำฉันนอยด์5555555
ปล.ในสมุดที่เขาเอาให้เปิดแล้วมีจดหมายที่เขาเขียนใส่กระดาษเอ4 กับตังค่าขนม แงงจะเอาให้ทำไมไม่รู้พูดแล้วนอยด์ขึ้นไปอีก×3
จากที่ฉันไม่นอยด์กลายเป็นว่าฉันรู้สึกเหมือนเสียเพื่อนที่คบนานแสนนานไปนอยด์มากกตอนนี้คิดถึงเขาด้วยย🥺🥺🥺
สุดท้ายนี้ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะใครสงสัยอะไรเม้นคุยกันได้นะคะอยากเล่าให้ฟัง