รู้สึกว่าตัวเองอยู่กับคนที่ไม่รู้จักแล้วมันมีความสุข ชอบท่องเที่ยวไปเรื่อยๆชอบเดินไปในที่ที่ไม่มีใครรู้จัก
      เหมือนเป้นคนโดดเดี่ยวและเหงา แต่ก็ชอบที่จะอยู่แบบนี้ รู้สึกมีความสุข ชอบอยู่คนเดียว ชอบคุยกับตัวเอง ชอบตั้งคำถามและคุยกับตัวเองในใจ ว่าตัวเราเป็นคนยังไงกันแน่ ไม่ก็เขียนลงไดอารี่
      ทำไมรู้สึกว่าตัวเองไม่เหมือนคนอื่น คนอื่นชอบไปกันเป็นกลุ่มๆแต่ทำไมตัวเราชอบอยู่คนเดียว ><
เคยพยายามหากลุ่มหาเพื่อนเฮฮาก็แล้ว แต่มันก็สนุกได้ไม่นาน พอมีเพื่อนอยู่ด้วยนานๆก็รู้สึกฝืนใจอึดอัดใจอยากอยู่คนเดียวเงียบๆอีกแล้ว
ไม่ชอบให้ใครคุยด้วยนานๆ เป็นคนไม่ค่อยพูดแล้วปฎิเสธไม่ค่อยเป็นไม่กล้าหักหน้าคนอื่น ใครพูดอะไรก็ อืม อืม  เคยอยากจะหาเพื่อนสนิทเหมือนกันแต่ก็กลัวทำเพื่อนผิดหวัง เพราะเบื่อคนง่าย แต่พูดไม่ได้ จะมีความสุขแค่ตอนแรกๆ ยิ่งรู้จักกันยิ่งเห็นความอึดอัดใจ สุดท้ายก็พยายามออกห่างแล้วมานั่งเงียบๆคนเดียว เลยไม่กล้าสนิทกับใคร เพราะกว่าจะออกห่างได้มันยาก อาจทำให้คนนั้นรู้สึกผิดว่าเขาทำอะไรเรา เราก็รู้สึกผิดเช่นกัน  วันไหนว่างก็ชอบเดินไปที่ที่คนไม่รู้จักพอสบายใจก็กลับ กินข้าวคนเดียว เที่ยวคนเดียว มีกล้องคอยถ่ายรูป เหมือนจะน่าสงสารถ้าคนอื่นมอง แต่เรามีความสุขที่อยู่แบบนี้ บอกไม่ถูก  ทำไงจะอยู่กับคนอื่นได้นานๆเหมือนอยู่คนเดียวบ้าง  

Oshi kk