สวัสดีครับ ผมคบกับผู้หญิงคนหนึ่งมาเกือบหนึ่งปีเเล้ว เขาเป็นคนน่ารักมากครับ ขี้เล่น เเละเอาใจใส่ดีเลยทีเดียวครับ ผมจีบเขาตั้งเเต่เเรกเข้าปี 1 ระหว่างที่จีบนั้น ผมเเอบถ่ายเอกสารงานให้เขาตลอด มีหนังสืออะไรก็ซื้อให้เขา เพราะอยากให้เขาได้มีเหมือนคนอื่น จนกระทั่งวันนึง ผมได้ตัดสินใจบอกเขาว่าผมชอบเขาตลอดมา เรื่องราวนั้นไม่ได้สวยงามเลยครับ ผมโดนไล่ออกมาจากชีวิตเขาด้วยวิธีต่างๆนา บางครั้งก็เสียใจครับ เเละผมคิดอยู่เสมอว่าสักวันนึงเขาจะต้องหันกลับมาบ้าง ช่วงนั้นเป็นช่วงที่เขาสนิทกับ ผช คนนึง เเบบที่สนิทจนเล่นถึงเนื้อถึงตัวกัน ผมก็รู้สึกหึงครับ ผมไม่รู้จะทำยังไง เขาสนิทกันเเละดูมีความสุข เวลาที่เขาอยู่กับผม เขาดูไม่ค่อยมีความสุข บางครั้งก็ทำให้ผมคิดในใจว่า เรื่องของเรามันจะเป็นไปได้มั้ย

จนกระทั่งวันนึง เขาเสียใจกับผู้ชายที่เขาสนิทคนนั้น เนื่องจาก ผู้ชายคนนั้นได้ไปชอบผู้หญิงคนอื่น ในใจของเขาคงเริ่มเเอบชอบเพื่อนผู้ชายคนนั้นเเล้วครับ ผมเข้าใจเเละต้องยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้น เเละสองคนนั้นก็เริ่มห่างกันในที่สุด

จนกระทั่งวันนึง เขายอมเปิดใจคุยกับผม เพื่อจะศึกษาดูใจกับผมก่อนที่จะเป็นเเฟนกัน ผมทุ่มเทเพื่อเขามากครับ บางครั้งยอมอดเพื่อให้เขาอิ่ม ในวันที่เขาขัดสน มันเป็นความทรงจำที่มีความสุขเลยทีเดียวครับ เขาเริ่มสนใจผม เราสองคนเริ่มรักกัน ในวันที่ทุกอย่างเริ่มลงตัว เเละก็ได้เป็นเเฟนกันในที่สุด

เขาเป็นหลีดประจำคณะต้องซ้อมจนดึกเป็นเวลาหลายเดือน ต้องกลับหอดึกมาก บางวันซ้อมดึกตี  1 ตี 2 ผมเลยยอมเฝ้าเขา รอกลับบ้านพร้อมกันทุกวัน เเละตอนเช้าก็มาเรียนเเปดโมง ต้องตื่นเช้าเเละนอนน้อยมากครับ 5555 เเต่เพื่อเขา ก็ยอมครับ

วันเวลาผ่านไป ผมเเละเขาคบกันนานขึ้น เราเริ่มรู้นิสัยของกันเเละกัน เขาเป็นคนโมโหง่าย เบื่อง่ายผมเลยต้องกลายเป็นคนที่คอยพยุงไม่เขาเกิดสิ่งเหหล่านั้น เพื่อจะให้รักนั้นยืนยาว เเละเขาบอกให้ผมเชื่อใจเขาเสมอ ซึ่งผมก็เชื่อใจเเละคิดว่าจะไม่มีปัญหาอะไรเกิดขึ้น

จนกระทั่งวันนึง ผมเปิดเเชทเขาเเละเห็นเขาคุยกับ ผช คนหนึ่ง เขามาสารภาพกับผมว่า ผช คนนี้เป็นเเฟนเก่าของเขา ซึ่งตอนนี้เป็นเพื่อนไปเเล้ว เขาบอกว่าไม่ต้องคิดมาก เขาคุยกันเเค่เพื่อน เเต่คุยกันบ่อยมากครับ จนบางครั้งผมหึงหวงเขา

วันนึงผมทะเลาะกับเขา เพราะเขาคุยกับ ผช คนนี้บ่อยเกินไป เขาบอกว่าถ้าจะให้เขาตัดเพื่อนไปคนนึงเขาคงทำไม่ได้ เเม้ว่าเพื่อนคนนี้จะเคยเป็นเเฟนเก่าของเขาก็ตาม เเละด้วยความที่ผม ไม่อยากเสียเขาไป เพราะเขามักจะบอกเลิกบ่อยเวลาโมโห ผมจึงยอมให้เขาคุยต่อไปเพราะด้วยความเชื่อใจที่ผมมีให้เขา

เเละเมื่อถึงวันที่ต้องห่างกัน ช่วงปิดเทอมจึงมาถึง เเรกๆที่เราห่างกันทุกอย่างยังเหมือนเดิมครับ ผมยังคุยกับเขาเหมือนเดิม จนกระทั่งผ่านไปเดือนกว่าๆ ผมคิดถึงเขามากครับ เเต่เขาเหมือนว่าจะเปลี่ยนไป ตอบเเชทน้อยลง บางครั้งก็เงียบหายไปเลย ผมเริ่มสงสัย จึงถามเขาว่ายังคุยกับเเฟนเก่าอยู่มั้ย เขาก็บอกว่าคุยครับ เเต่เขาก็ยังบอกว่าให้เชื่อใจเหมือนเดิม เพื่อนก็คือเพื่อน

จนวันนึงเราทะเลาะกันหนัก เขาสารภาพว่าคุยกับเเฟนเก่าจนเผลอใจไปเเล้ว เพราะผมนั้นน่าเบื่อ เขาบอกว่ารู้สึกผิด ส่วนผมนั้นเหมือนขาดสติไปเพราะตั้งตัวไม่ทัน ร้องไห้เลยครับ คนที่ผมเคยให้ความเชื่อใจจนหมดทั้งหัวใจ ว่าเขาจะรอวันที่จะมาเจอกันได้ เเละจะไม่คุยหรือเผลอใจให้กับใคร

ถึงวันนี้ เขากลับมาอีกครั้งเเละอยากจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม เเละในใจผมก็ยังรักเขาด้วยครับ เขาบอกว่าเขาจะไม่คุยกับเเฟนเก่าเเล้ว เเละผมก็ได้เข้าไปคุยกับ ผช คนนั้นเเล้วเหมือนกัน ว่าอย่าเข้ามาระรานชีวิตของเราเลย มันทำให้ผมเเละเเฟนมีปัญหากันบ่อยยมาก

ผมเสียใจนะครับ ยอมรับว่าเสียใจมาก ที่เขาทำเเบบนี้ ผมถามเขาเสมอว่าระหว่าที่ตัวคุยกับเขา ตัวนึกถึงหน้าเค้าบ้างหรือเปล่า ทำไมทำกันเเบบนี้ ไหนว่าอยากมีรักที่ดีเเละจริงจังไง...

ผมคงรทำยังไงดีครับ เเละเพื่อนๆเคยเจอกับปัญหาเเบบนี้มั้ย ทางออกนั้นเป็นยังไงครับ ตอนนี้ผมเจ็บ เเละคิดว่าเลิกกันไปก็คงเจ็บยิ่งกว่า เเต่การอยู่ไปก็จะทำให้ผมคิดมากเเละระเเวงเกี่ยวกับเรื่องเเบบนี้ตลอด มันเป็นเหมือนเเผลในใจ ที่ยังคงเป็นรอยเเผลเป็นอยู่อย่างนั้นไม่มีวันหาย ผมคิดมากครับ เเละเสียใจมาก เสียใจที่ให้ความรักไป เเละเสียใจที่ให้ความเชื่อใจ เเละไม่ได้เผื่อใจเอาไว้

ผมควรทำยังไงครับ มันเจ็บ เเต่ผมก็ยังคงรักเขาอยู่มาก...