เริ่มจากที่รู้จักกัน มีครั้งเดียวที่เรารู้สึกว่าเขาพยายาม คือ แอดเฟรนด์มาแล้ว ชวนคุย ถามนู่นนี่นั่น...เกือบทุกวัน
จนกระทั่ง เรารู้สึกดีด้วย แล้วหลังจากนั้น กลายเป็นเราที่พยายามทุกอย่างเพื่อทำให้เขาอยากคุยกับเราเช่นกัน
จนกระทั่งวันหนึ่ง เราเริ่มไม่แน่ใจในความรู้สึกของเขาว่าใจตรงกับเราไหม เลยถามไปตรงๆ
กลับกลายเป็นเราเองที่ได้รู้ตัวว่าที่ผ่านมา คือเราพยายามและคิดไปเองฝ่ายเดียว
อยากหนีหายไปแต่ทำไม่ได้ เพราะใจหนึ่งก็รู้สึกไม่แฟร์กับเขา เราชอบเขาเอง แล้วยังจะไปโกรธหรือเคืองเขาอีกหรือ
แต่ใจนึงก็คิดว่าการที่เขายังคงเข้ามาคุย ทั้งที่รู้ว่าเรารู้สึกอย่างไร มันก็เหมือนเขากำลังให้ความหวังเราอีกครั้ง
แม้เราเองจะรู้ตัวว่ามันเป็นเช่นนั้น แต่เราก็ยอมเพราะส่วนหนึ่งมันก็คือความสุข แม้แค่ได้คุยกันผ่านแชทก็ตาม
เขาให้เรารับรู้เพียงว่า เขาไม่ได้มีใคร เราเองจึงอยากคุยเพราะคิดว่าวันหนึ่งเขาอาจจะพร้อม และมีเราอยู่ในความรู้สึกดีๆบ้าง
แต่สุดท้ายมารู้ว่าจริงๆเขามีคนอื่นอยู่แล้ว และไม่เคยบอกให้เรารับรู้มาก่อน หากเขาคิดว่าเราคือเพื่อนจริงๆ  มันเหมือนเราโดนหลอก
แล้วก็ต้องกลับมาพยายามอีกครั้ง
แต่มันเป็นความพยายามที่จะลืม พยายามข่มใจไม่โกรธเขา พยายามไม่คิดมาก พยายาม...บอกตัวเองว่าเขาคิดกับเราแค่เพื่อน
ทุกอย่างมันไม่โอเคเลยที่ต้องพยายามอะไรแบบนี้ ทุกวันนี้ พยายามไม่กลับไปอ่านแชทเก่า ไม่กลับไปอยู่จุดเดิม
แต่ทำไมเราถึงลืมเขาไม่ได้ซักทีล่ะ เห็นเขาออนแชททีไร ได้แต่บอกตัวเองว่าเขากำลังคุยกับแฟน ไม่ใช่รอเราทักไป...
อย่าคิดไปเองอีก...เฮ้อออ

แค่อยากระบาย อยากมีคนคุยด้วย ไม่อยากเอาแต่คิดถึงเขา มันหน่วงที่ใจจริงๆ