ดิฉันทำงานในบริษัทเอกชนแห่งหนึ่งซึ่งถือว่าเป็นบริษัทที่มีความมั่นคงระดับหนึ่งค่ะ
แล้วอยู่มาวันนึงมีเพื่อนมาบอกว่าอยากทำงานด้วย เพื่อนคนนี้เคยสนิทกันระดับนึง
แต่ห่างหายกันไปเกือบสิบปี แต่เจอก็ยังทักทายกันปกติดีค่ะ เนื่องจากอยู่กลุ่มเดียวกัน
ด้วยความที่อยากให้เพื่อนได้งานดี ค่าตอบแทนที่ดีจึงตกลงให้เพื่อนมาสมัคร
เนื่องจากตอนนั้นเป็นช่วงที่ผู้จัดการระดับสูง ให้ช่วยหาคนพอดีค่ะ
เพื่อนรองานอยู่นานค่ะเนื่องจากบุคลิกของเพื่อนไม่เข้าตากรรมการ ดูเด็ก แต่ดิฉันก็เชียร์
เต็มที่ค่ะ ว่าเพื่อนมีความรับผิดชอบดี ทำงานเก่งซึ่งจริง ๆ ก็ไม่เคยทำงานร่วมกัน
พี่ผู้จัดการจึงให้ดิฉันช่วยรับรองเพื่อน เพื่อการรันตีว่าเพื่อนจะสู้งาน
และไม่ท้อลาออกไปเมื่อสอนงานแล้ว ถ้าดิฉันตกลงรับรองเงื่อนไข
พี่เค้าจะให้เงินเดือนมากกว่าที่เก่าของเพื่อนอีก จำนวนหนึ่ง
ดิฉันตกลงทันทีเพราะคิดว่าได้ช่วยเหลือเรื่องงานและรายได้ให้เพื่อน
รู้สึกเหมือนกับทำบุญช่วยเหลือคนแล้วได้ความสบายใจมาก ๆ
พี่ผู้จัดการจึงรับเพราะเนื่องจากอยากให้มีคนมาช่วยฉันทำงาน
พี่เค้าบอกว่าถ้าเป็นเพื่อนกันคงเข้าขากัน
โดยให้เริ่มงานได้ทันที
เป็นไปอย่างที่คิดค่ะ เพื่อนดีใจมาก ๆ ค่ะ
ดิฉันก็ดีใจมาก ๆ เช่นกันค่ะ แม้จะไม่ได้รับคำขอบคุณใด ๆ
แต่คิดว่าเล็กน้อยมาก สำหรับความเป็นเพื่อน

เพื่อนแจ้งว่าทำด้วยความสามารถตัวเอง ไม่ได้มีฉันเป็นที่ปรึกษา
แต่ผู้จัดการก็บอกว่าแนวทางแก้ไขในชิ้นงานนี่พี่เค้าช่วยให้คำปรึกษาฉันมาตลอด
เพื่อนเงียบและเริ่มเสแสร้งใส่ ว่าดิฉันต่อว่าเค้าด้วยคำพูดแรง ๆ เหมือนไม่ใช่เพื่อนกัน
ดิฉันอึ้งอยู่พักใหญ่ ทั้งเสียใจและโกรธ สรุปพี่ผู้จัดการจึงยกงานนั้นให้ฉัน
ส่วนเพื่อนก็เสแสร้งต่อว่าต้องขอโทษด้วยนะไม่คิดว่าจะเหมือนกันได้ขนาดนี้



ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านนะคะ