กล่าวคือ
  สัมมาสัมพุทธเจ้า ท่าน ชี้ให้เห็นถึงความเป็นตัวเรา
ว่ามีเหตุ คือ  โลภะ-โทสะ-โมหะ
ทุกอย่างล้วนแล้วเป็นไปตามเหตุตามปัจจัย สั่งบังคับบัญชาไม่ได้จริงหรอก
( อย่างเช่น เราจะสั่งให้เราฝัน เรื่องใดเรื่องนึง ยังไม่ได้เลย ) เพราะมันไม่ใช่ตัวไม่ใช่ตน

แต่ สัมมาสัมพุทธเจ้า ได้ชี้ทางคำสอน แห่งการพ้นทุกข์ใว้ให้แล้ว
คือ รู้ตามความเป็นจริง
กายนี้ใจนี้เป็นตัวทุกข์

พอเราปฏิบัติรู้ถูกเข้าใจถูก  เราจะรู้ตามความเป็นจริงของจิตของใจ ว่าทุกอย่างล้วนแล้วเป็นไปตามเหตุ
เพราะ ศาสนาพุทธอยู่เหนือ ความดี ความชั่ว

เป็นคนดีแค่ของแถมในทางศาสนาพุทธ
แต่ที่สุดยอดกว่า คือ หนทางพ้นทุกข์
  จะมีความสุขมหาศาลอิ่มเต็ม นอน นั่ง ยืน เดิน  มีความสุขอย่างมหาศาลเมื่อรู้ว่า กายนี้ใจนี้คือตัวทุกข์

( รู้สึกไหม ) ทุกเวลา ทุกชั่วโมง  ทุกนาที เราต้องเสพความสุขตลอดเวลา
ดูหนัง  ฟังเพลง  หาของกินอร่อย  อยู่กับเพื่อนๆ แม้แต่คุยเรื่องสนุก
เป็นความสุขทั้งสิ้นเราเสพความสุขโดยไม่รู้ตัว เราติดในความสุข
ดีไม่ดีไปปล้น ไปฆ่าคนตาย ไปโกงเค้า ก็เพราะ ความสุขที่ไม่อิ่มไม่เต็ม

  ยิ่งเรามีความสุขมากเท่าไหร่ความทุกข์จะเป็นเงาตามติดมากเท่านั้น

ถ้าเราไม่มี สุขและทุกข์
สิ่งที่เหลือคือ  สันติสุข  สุขล้วนๆอิ่มเต็ม
เราก็ไม่ต้องเป็นทาสของตัวเอง เราจะเป็นอิสระทั้งปวง
คือ การเรียนรู้กายรู้ใจ

สรุปคือ  ศานาพุทธไม่ได้สอนให้เป็นคนดี
คนดีแค่ของแถม
แต่คือ ทางพ้นทุกข์ ต่างหาก

เลยไม่เหมือนกันศาสนาอื่นๆผมกล้ายืนยัน
มันเป็นศาสตร์อย่างนึง