คุณเคยมีแฟนไม๊  ?
คุณเคยรักใครคนนึงมากๆหรือเปล่า ?
แล้วคุณเคยคบใครบางคนเป็นเวลานับ10ปีแล้วถูกทิ้งแบบผมหรือยัง ?....
2545  ผมได้เข้าเรียนที่โรงเรียนมัธยมขยายโอกาสแห่งหนึ่ง  มันเป็นโรงเรียนไม่ใหญ่ไม่เล็ก  
ผมก็เป็นเช่นเด็กวัยรุ่นทั่วๆไป  เที่ยว เล่น มีเพื่อน  และเริ่มมีความรักแบบเด็กๆ
รักแรก รักสอง  ก็เริ่มแบบงงๆ และจบแบบงงๆ  รักสาม  เป็นรักที่ทำให้ผมรู้จักการเสียน้ำตาครั้งแรก....จากการอกหักและพยายามฆ่าตัวตาย

ผมรอดจากความตายครั้งนั้น  ผมเห็นอดีตแฟนคนนั้น ไปนั่งหวานกับแฟนใหม่เขา  ซึ่งก็เป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนของผมเอง
ผมได้แต่ยิ้มให้  แม้ในใจจะเจ็บ
ผมไม่แค้นอะไร  ผมผ่านความตาย และคิดได้มาแล้ว    ผมมุ่งมั่นตั้งใจและจะหาอะไรทำเพื่อลืมเธอ
ผมหนีภาพบาดตา  มานั่งให้ไกลในเวลาว่าง    ผมมานั่งเขียนรายงานที่ครูสั่ง  เสร็จทุกฉบับจนไม่มีอะไรจะเขียน
ผมเลยรับจ้างเขียนรายงานให้เพื่อน  ด้วยการดัดแปลงรายมือตัวเองให้แปลกไป  เพียงเพราะอยากมีอะไรทำ และเงินคือผลพลอยได้

การเขียนรายงานไปเรื่อยๆแบบนั้นทำให้ผมไม่ฟุ้งซ่าน  เพราะผมจะจดจ่อกับมันไปเรื่อยๆ
แต่ใครจะไปรู้  การนั่งเขียนรายงานอย่างบ้าคลั่งครั้งนั้น  ทำให้ผมได้พบกับเธอ
เธอเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ  ดำๆ คล้ำๆ  เสียงคล้ายๆแมวพูดได้
เธอมาพร้อมเพื่อนหลายคน  มานั่งรุมล้อมผม  ชวนผมคุยตามประสาเด็ก  เพราะพวกเขาอยู่  ป.6
การสนทนา  หยอกล้อ  ซักถามเริ่มขึ้นตรงนั้นต่างๆนาๆ  จนพวกเขารู้สาเหตุว่าทำไมถึงเห็นผมเอาแต่มานั่งเขียนรายงานตรงนี้คนเดียวเสมอ
ใครคนหนึ่งในนั้น  ชี้ไปใส่พวกเพื่อนของเธอ  ว่า คนนี้ แล้วก็คนนี้  โสดนะ จีบต่ะ  เดี๋ยวคุยให้

คนที่ถูกชี้ว่าโสด  ก็จะทุบตีเพื่อนแก้เขินไป  ผมได้แต่ยิ้มๆ  แต่ก็รู้สึกสนใจคนนึงเป็นพิเศษ  เพราะรู้สึกชอบ
ผมเขียนจดหมายฝากเพื่อนของเธอไปบอกชอบน้องคนนั้น
พวกเพื่อนๆของเธอกลับมาถามผมว่าชอบคนนี้จริงหรอ  ผมได้แต่ยิ้มกลับ  ไม่กล้าพูดเพราะเขิน
แต่....สาวนำสาร  กลับบอกว่า  อย่าไปจีบคนนี้เลย  เขานิสัยไม่ดีหรอก  จีบอีกคนดีกว่า
ผมไม่ทันได้ตอบอะไร  พวกเธอก็ไป
อีกวันเธอกลับมา  พร้อมเด็กหญิงตัวเล็กๆดำๆเสียงเหมือนแมวพูดได้คนนั้น

มาถึงก็เอาแต่นั่งเขิน  พวกเพื่อนๆเธอ พยายามดึงมานั่งข้างผม  ผมก็ยัง งงๆ ว่าอะไร
รู้อีกทีคือ  คนนำสาร  ได้เป็นแม่สื่อไปบอกเสียเองแล้วว่าผมชอบเธอคนนั้น
ผมเองก็เออๆ ชอบก็ชอบ  เพราะตอนนั้นจะจบจากที่นั่นกันอยู่แล้ว  ยังไงก็คงไม่ได้เจอกันอีก  ก็คงต้องเลิกกันไปเอง

เมื่อต้องจบจากที่นั่น  ผมไปต่อ ม.ปลายที่ใหม่  ม.4  ผมกลับได้เจอเธออีก   เธอมาต่อ ม.1 ที่นั่นเหมือนกัน
แต่ผมก็พยายามทำตัวไกลๆเธอไว้  เพราะไม่ได้รักได้ชอบมาแต่เดิม
ผมพยายามไปจีบคนที่ผมชอบ  แอบมองคนที่ผมชอบ  อยากจีบแต่ไม่ทันได้จีบ
เพราะเธอคนนั้น  ไปบอกใครต่อใครที่ผมคุยด้วย  ว่าผมเป็นแฟนเขา  แสดงความเป็นเจ้าของในตัวผมเต็มที่
แรกๆผมก็หงุดหงิด   ผมเคยพยายามจะหาเรื่องเลิกกับเธอสารพัด
ทำเธอร้องไห้  ดึงแขนกอดตัวไว้ตลอดที่ผมจะขอเลิกในโรงเรียน

แล้วผมก็ใจอ่อนทุกที   ผมก็ไม่ใช่คนหล่อรวย  แต่ก็เจ้าชู้  แอบคุยคนนั้นคนนี้ตลอด   ผมก็ไม่รู้ว่าตอนนั้นผมมองเธอเป็นอะไร
ผู้หญิงจุ้นจ้านคนนึง  ผู้หญิงที่น่าเบื่อที่สุดในชีวิต  เธอลิดรอนสิทธิ์ของผมมากเกินไปแล้ว  สวยก็ไม่สวย
แต่........การใกล้ชิดกันทุกวัน  เจอกันทุกวัน  นั่งด้วยกันทุกวัน  บวกกับคนที่ผมแอบชอบแอบมองในตอนนั้น  เธอย้ายไปเรียนที่อื่น
มันทำให้ผมและเธอ เริ่มผูกพันกัน   แล้วก็ต่างกลายเป็นครั้งแรกของกันและกัน ในวันหนึ่ง
การเผลอมีอะไรกันในวัยเรียน  ทำให้เราไม่มีความสุขนัก  ความกังวลใจเรื่องท้องตามมา
ประจำเดือนเธอไม่ยอมมา  เธอวิตก  โทรปรึกษาผมต่างๆนาๆ  เธอพึ่ง14 ผมพึ่ง18
บ้านเธอเป็นคนมีฐานะ  แต่ผมเป็นคนจน   หากเธอท้อง  เธอคงลำบากแน่ๆ

เธอโทรหาผมในยุคโทรศัพท์ตู้  และบริการนาทีละ2บาทยังบูม  ว่าจะทำยังไง ประจำเดือนไม่ยอมมา  เธอร้อนใจ
กลัวที่บ้านตีตาย  ผมปลอบใจเธอว่าอย่ากังวลนะ  ถ้าเธอท้อง  ผมจะพาเธอหนีไปอยู่บ้านญาติไกลๆเอง
เราไม่ต้องเรียนกันแล้ว  ผมจะทำงานหาเลี้ยงเธอเอง   นั่นคือความมุ่งมั่นผมตอนนั้น
ผมลองไปซื้อยาสตรีเบนโลมาให้เธอกิน  เธอกิน  ไม่นานประจำเดือนก็มา  เราโล่งใจ

หนแรกมาแล้ว  ชายหญิง ใกล้กัน  หนต่อๆมาก็ตามมา  ผมไม่รู้จักถุงยาง  แต่ใช้วิธีนับหน้า7หลัง7  และไม่ข้างในเอา
จนทยกับการต้องคอยลุ้นประจำเดือนไม่ไหว  เธอก็หัดกินยาคุม  แล้วก็กินมาเรื่อยๆ
ในตอนนั้นผมเองก็ยังเจ้าชู้  แอบคุยสาวต่างจังหวัด  แอบไปเจอกัน  แต่ไม่ได้มีอะไรกัน
ยุคนั้นเป็นยุคจดหมาย  ผมจดหมายหาสาวต่างจังหวัดคนนั้น  คุยกันในฐานะ “แฟน”
ผมโกหกทั้ง2ฝ่าย  ว่าผมไม่มีคนอื่น
จนวันนึง   ความแตก  แฟนคนใกล้จับได้  เพราะเธอแอบเล่นโทรศัพท์ผม
ยุคนั้นมันเป็นยุคโทรศัพท์ขาวดำ   เธอแอบเอาเบอร์โทรที่ผมโทรหาบ่อยๆไปโทร  แสดงตัวกับอีกคนของผม  ว่าเธอคือเจ้าของผม

ผมรู้  ผมโมโหหนัก  ผมทะเลาะกับเธอ  ผมด่าเธอ  ก็ผมไม่ได้รักอะไรเธอขนาดนั้นเลย  มันเริ่มมาจากความไม่รักแต่ต้นอยู่แล้ว
เป็นเธอที่รักผมข้างเดียวมาตลอด  พยายามและทนกับผมมาตลอด  ผมทำเธอร้องไห้เพราะเรื่องผมแอบคุยแอบคบสาวต่างโรงเรียนไม่รู้ตั้งกี่ครั้ง
โดนจับได้ผมก็ทะเลาะกับเธอ และขอเลิกกับเธอ  จากที่เป็นผมที่ควรจะไปง้อเธอ  กลับกลายเป็นว่า  เธอต้องมาง้อผม  และมุกบอกเลิกเพื่อให้เธอต้องเป็นฝ่ายมาง้อคนผิดแบบผมก็ใช้ได้ผลทุกครั้ง

ผมเริ่มมารักเธอจริงจัง  ในวันที่ชีวิตผมลำบากถึงขีดสุด  เมื่อ  ผมต้องอยู่เพียงลำพังในห้องพักของคนงาน ที่แม่ผมทำงานด้วย
เพราะแม่หนีพ่อเลี้ยงคนเก่าขี้เมา  ไปเอาพ่อเลี้ยงคนใหม่ที่อยู่ต่างอำเภอโดยไม่ได้บอกผม  ผมถูกลอยแพ
เงินเริ่มหมด  เพราะพ่อเลี้ยงคนที่แม่หนีไป  เขาก็ไม่ได้รักผมอยู่แล้ว
ผมเคว้งคว้าง  อดอยาก
งานในจังหวัดที่ผมอยู่  สำหรับเด็กแบบผมแล้ว  มันไม่ได้หาง่าย  เหมือนสมัยเด็กๆที่ผมอยู่บ้านนอก
แฟนผมเธอรู้ทุกอย่าง  ในความลำบากของผม  ผมสิ้นหวังในตอนนั้น  ติดต่อแม่ก็ไม่ได้  จะอาศัยใครได้อีกญาติพี่น้องที่นั่นไม่มีสักคน
โชคดีอยู่บ้างที่เจ้าของโรงงาน  เขาไม่ไล่ผมไปไหน  อนุญาตให้อาศัยนอนต่อไปได้  และผมก็ยังเรียนอยู่ด้วย

แฟนผมในตอนนั้นเธอ  เธอก็พยายามช่วยเหลือผมในแบบของเธอ  เธอจะกลับบ้าน ไปทำอาหาร  แล้วขี่จักรยานเอามาให้ผมทุกวัน
เวลาไปโรงเรียน   เธอก็จะนั่งมอเตอร์ไซค์รับจ้างมาจากบ้านของเธอ  แล้วแวะรับผมไปด้วยกันทุกเช้า  เธอจ่ายเงินให้ผมเป็นค่ารถ
หากจะบอกว่าตอนนั้นเธอเปย์ผมก็ไม่ผิด   เธอดีกับผมสุดฤทธิ์
ผมซึ้งใจ  ในความงามของหัวใจเธอ  ผมเริ่มรักเธออย่างจริงจัง
จาก1ปี เวลาของการคบกันของเราสองคนก็ขยับเพิ่มตามอายุ

ผมมีความสุขดีกับการคบเธอ  สำหรับผม  เธอเป็นผู้หญิงที่ดีมากๆ  
คนอื่นอาจจะมองว่าเธอไม่ค่อยสวยและปากร้ายปากแรง

แต่สำหรับผม ในตอนนั้น  ผมมองว่าเธอสวยที่สุด  เพราะผมก็รักเธอไปแล้วทั้งใจ  
ผมกับเธอผ่านปัญหาอะไรมาด้วยกันมากมาย  มีทะเลาะกันบ้าง  บอกเลิกกันบ้างเป็นปกติ แต่ก็กลับมาดีกัน
แต่วันนึง  ผมกับเธอก็มีปัญหากัน  เพราะมีผู้ชายมาติดพันเธอโดยที่ผมไม่รู้  มารู้อีกทีคือ   เธอได้เสียกับผู้ชายคนนั้นไปแล้ว
ผมทะเลาะชกต่อยกับชายคนนั้น   ซึ่งก็มีเมียมีลูกอยู่แล้ว
ผมยื่นคำขาดให้เธอเลือก   เธอเลือกผม

ผมดีใจที่ยังมีอำนาจเหนือเธอ  แม้แรกๆผมจะรังเกียจเธอไปบ้าง  แต่ก็ให้โอกาสเธอแก้ตัว
ผมกับเธอคบกันมาเรื่อยๆ  จนผมได้ไปเป็นทหาร  และเธอเรียนอยู่ชั้น ม.5  ตอนนั้นก็เป็นเวลา6ปีแล้วที่คบกันมา
แล้วก็เป็นผมที่เลวเอง  ผมไปเป็นทหาร  ผมพลาดไปมีอะไรกับผู้หญิงอีกคน
แฟนผมรู้  เธอเสียใจ  เมื่อรู้ว่าผมไปมีอะไรกับหญิงอีกคน
เธอร้องไห้  ทุบตีผมอย่างบ้าคลั่ง  ตบหน้าผมจนชา  เธอบอก  เธอไม่เอาผมแล้ว  เธอขอเลิก
ผมเองก็ก้มหน้า  ยอมรับชะตากรรม  เพราะทำตัวเอง  ผมยอมให้เธอเลิกตามต้องการ

แต่ไม่นานเธอก็กลับมากอดผมอีก  เธอบอกเธอขาดผมไม่ได้
ผมดีใจ  ผมกับเธอทิ้งความผิดพลาดกลับมาคบกันอีก  และพากันไปสาบานหน้าพระ  หากใครนอกกายนอกใจกันอีก  ขอให้มีอันเป็นไปถึงตาย
เรากลับมาคบกันอย่างมีความสุข
แฟนผมขึ้นมหาลัย  แล้วมาเรียนอยู่จังหวัดที่ผมเป็นทหารพอดี  พอผมปลด ผมก็ไปเช่าหอพักอยู่ด้วยกัน
แรกๆผมยังหางานทำไม่ได้  ก็มีแฟนคอยช่วย  จนผมมีงานทำ  ชีวิตจึงเริ่มดีขึ้นบ้าง

ในช่วงที่เธอเรียนมหาลัยตลอด4ปีนี้  เราทะเลาะกันบ่อย  ทะเลาะทีไรผมก็หนีออกจากห้องไปดึกๆดื่นๆ  บิดรถหนีไปปล่อยให้เธอร้องไห้อยู่ห้องคนเดียว  เธอก็จะโทรตามง้อผม  ผมไม่รับ  เธอก็จะโทรอยู่แบบนั้นเป็นร้อยๆสายเธอก็ทำมาแล้ว
ผมเริ่มมองเธอ เป็นตัวปัญหาของชีวิต  แต่ถึงยังไง ผมก็รักเธอ และไม่คิดมีคนใหม่  ผมยังจับมือเธอไว้แบบนั้น
ฝ่าฝน  ฝ่าแดด ฝ่าลม  ทุกข์สุขด้วยกัน  จนผมประมาท
ประมาทว่า  จะไม่มีวันที่เราต้องแยกจากกันแล้ว
ความประมาท  ทำให้ผมพลาด  พลาดเอาใจใส่  พลาดการเข้าใจ  พลาดการเห็นใจ
มองเธอเป็นเพียงผู้หญิงซื่อๆคนนึง  ที่คงจะคบได้เพียงผม
ด้วยนิสัยเธอ  เป็นคนขี้วีน  ขี้โมโห  หน้าดุ  ยากที่ใครจะเข้าถึง  ผมเลยประมาทไปหมด  เหลิง ได้ใจ  เอาแต่ใจตัวเองเป็นที่ตั้ง
หลงคิดแต่ว่า  ระยะเวลาที่คบกันมานับ10กว่าปี  คงไม่มีวันทำให้เราต้องจากกันได้อีก
......................ใช่ครับ.......................ผมคิดผิด...........................
เป็นการจากที่ผมโคตรทรมาน  ทรมานที่สุด  เธอเป็นคนยุติเรื่องของเราด้วยหัวใจเธอเอง  เมื่อมีใครอีกคนมารอเธออยู่
และเธอขอนอนกอดผมเป็นคืนสุดท้าย
ผมเสียใจ ผมร้องไห้  พยายามขอให้เธออยู่ด้วยการพูดถึงระยะเวลาที่เราคบกันมา
แต่มันไร้ผล   ตอนนั้นเธอเรียนจบ และแอบไปคบกับเพื่อนร่วมงาน  เขามีความเข้าใจเธอและใกล้ชิดเธอมากกว่าผม
ระยะเวลาอันยาวนานไม่ช่วยอะไรเลย
ความรักที่ผมประมาท  ว่าระยะเวลาคือเกราะป้องกันทุกสิ่ง  แต่จริงๆแล้ว ไม่ใช่เลย
ผมจับได้ว่าพวกเขาแอบเป็นชู้กัน  ก่อนหน้าจะเลิกกับผมนานนับเดือนแล้ว

เพียงแต่เธอประวิงเวลาทำใจ  เพราะอยู่กับผมมานาน  หนนี้เป็นอีกครั้งที่เธอต้องเลือก  เหมือนคราวนั้น  และหนนี้เธอไม่ได้เลือกผม
เธอจากผมไป  พร้อมคนรักใหม่    เธอหายไปจากหน้าประวัติศาสตร์ของผม
ผมร้องไห้  เสียใจ  กินไม่ได้  นอนหลับๆตื่นๆ  เพราะใจยังเผลอคิดไปเองในช่วงแรกๆว่าแฟนยังนอนอยู่ข้างๆผมเหมือนเดิม