ฉันไม่คิดว่าชีวิตจะเดินมาถึงจุดๆ นี้ได้ จุดที่ทำทุกอย่าง บ้าดิ้นรนทุกหนทางเพื่อเรียกร้องความสนใจจากใครคนหนึ่ง นี้คงไม่ใช่ความรักหรอกมั้ง ตลอดชีวิตที่ผ่านมาฉันใช้ชีวิตโดยอิสระ ไม่คบใครเป็นแฟน ไม่ชอบความหึงหวง รู้สึกขาดอิสระ แต่แล้ววันหนึ่ง ไม่รู้สวรรค์หรือนรกส่งเขาเข้ามาในชีวิต ตอนแรกก็คุยเล่นๆ แล้วเขาก็หายไป ตอนเขาหายไปนั้นรู้ทันทีเลยว่า คิดถึงเขา ตายแล้วววว ความบ้าผู้ชายกำเริบ แต่ตอนนั้นก็พยายามตัดใจล่ะ ผ่านไปปีหนึ่ง นรก เห้ย สวรรค์ ก็ทำให้เรามาพบเจอกันอีกครั้ง คือฉันสวยขึ้นไง เขาเลยจำไม่ได้ ฮ่าๆ ป่าวหรอกตอนที่เจอกันตอนแรกฉันผมยาว ผิวจะขาวกว่าตอนนี้ และด้วยความที่ตอนนั้นเราก็คุยกันแค่ไม่กี่วันด้วย พอเขากลับมาใหม่ รู้ไหมฉันดีใจมาก คือแบบวิ่งไปกรี๊ดเหมือนผีเข้า แล้วเราก็เริ่มต้นคุยกันใหม่ โดยที่ฉันไม่เคยบอกว่า แกๆ แกเคยจีบฉันแล้วนะ 555 คุยกันไปเรื่อยๆ คือตอนที่คุยก็ถามตัวเองนะ ทำไมฉันชอบเขาไหนบอกชอบหนุ่มตี๋ตัวเล็กๆ ผิวขาวๆ แต่เห้ยไอ้หมอนี้มันตรงข้ามทุกอย่างเลย เขาปากร้ายนะ แต่รู้ไหม เรามองความปากร้ายของเขาเป็นสิ่งที่น่ารัก ทุกคำด่าแฝงด้วยความห่วงใย เขาไม่ได้ดีกับฉันเลย บ่นๆ ด่า ประจำ แต่ฉันก็รักเขา เขาทักมาตอนไหนก็ตอบทันที ตี 1 ตี 2 ตอบ ก็คิดนะว่า เห้ยตอบเร็วขนาดนี้มันจะดีหรอ เราจะไม่เล่นตัวหน่อยหรอ เคยเล่นล่ะ ตอบช้าไป 3 นาที มันหายไปนานเลย เลยรีบตอบ แต่สุดท้ายล่ะ สิ่งที่ฉันกลัวที่สุดก็เกิดขึ้น คือไลน์เด้งขึ้นมาถามว่า "คุณเป็นใคร ทำไมถึงคุยกับแฟนเราแบบสนิทเชียว" และนั้นแหละคอจุดเริ่มต้น ของความบ้า