ชะตากรรม
โดย ล. วิลิศมาหรา
เรานั่งคุยกันในร้านไอศกรีมร้านเดิม บนโต๊ะตัวเดิม เธอสั่งไอศกรีมรสวานิลลา ผมก็สั่งรสช็อคโกแล็ตไอศครีมรสเดิมๆ ที่เรามักสั่งมากินเสมอเมื่อนัดเจอกันที่นี่
สิ่งที่เปลี่ยนไปคือใบหน้านวลใสของเธอที่สลดลง สายตาหลุบมองต่ำเห็นเพียงขนตางอนยาวกะพริบถี่ๆ....เธอคงกำลังกลั้นหยดน้ำตาไม่ให้มันไหล ส่วนตัวผมในสายตาเธอก็คงเปลี่ยนไปเช่นกัน ผมไม่โทษใคร มันไม่ใช่ความผิดของใครทั้งนั้นไม่ว่าจะเป็นผม เธอหรือใคร สิ่งเดียวที่สามารถโยนโทษให้ได้ ก็เห็นจะเป็นชะตากรรมของเราสองคนเท่านั้น
วางมือตัวเองลงบนมือเธออย่างอยากให้กำลังใจ
"นุชเป็นไงบ้าง...โอเคมั้ย"
ถามอย่างห่วงใย อดีตคนรักของผมบอบบางทั้งร่างกายและจิตใจ หลายปีที่เราคบกัน ผมต้องพยายามประคับประคองสภาพจิตใจเธอมาตลอด คุณแม่ของนุชแต่งงานใหม่และเธอมีปัญหากับพ่อเลี้ยง
ผมคอยตามรับตามส่งเวลาเธอต้องการไปไหน คอยรับฟังเธอทั้งทางโทรศัพท์และช่องทางออนไลน์ คอยเช็ดน้ำตาให้ยามเธอเศร้า ปลอบขวัญให้กำลังใจเมื่อเธอพลาดพลั้ง เป็นตัวตลกขำขันเวลาเธอเหงา ผมทำทุกอย่างเพื่อเธอได้เสมอ ขอเพียงให้เธอมีความสุขและปลอดภัย ได้ยิ้มได้หัวเราะในทุกๆ วัน เท่านี้ผมก็สุขใจไปด้วย
แม้ในวันนี้เราสองคนจะไม่มีวันกลับมาเหมือนเดิมได้อีกต่อไป แต่ความรักความห่วงใยของผมที่มีให้เธอไม่เคยเปลี่ยนแปลง
"ไม่เป็นไรค่ะพี่...."
เธอตอบเสียงแห้ง คำพูดกับท่าทางไม่สัมพันธ์กันโดยสิ้นเชิง แต่ผมก็ผงกศีรษะ
"แล้ว...พี่ก้องล่ะคะ" หน้าหมองเงยขึ้นถาม แววเจ็บช้ำยังเต็มนัยน์ตาคู่เศร้า
"พี่ทนได้"
ตอบเธอไปแล้วพยายามฝืนยิ้ม...ยิ้มให้เธอรู้สึกคลายกังวล แม้กำลังแบกความทุกข์เต็มหัวใจตัวเองอยู่ขณะนี้ ซึ่งนุชก็พยักหน้ารับ
"ต่อไป...เราจะพบกันอีกไหมคะ"
คำถามแผ่วลง...เบาแทบไม่ได้ยิน น้ำตาที่กักกั้นไว้คงกักไม่อยู่ มันจึงไหลรินร่วงพรูลงอาบแก้ม จนเธอต้องคว้ากระดาษชำระบนโต๊ะขึ้นมาซับ ก่อนใช้มันประกบปิดบนริมฝีปาก ผมรู้ดีว่าเธอกำลังกลั้นเสียงสะอื้น ซึ่งไม่ต่างอะไรกับผมที่ต้องกล้ำกลืนมันลงคอ น้ำตาลูกผู้ชายไม่ไหลออกมาง่ายๆ แต่มันกำลังไหลย้อนกลับเข้าไปท่วมในใจของผมต่างหาก
"เราคง...ต้องห่างๆ กันบ้าง"
ได้ยินเสียงตัวเองเบาบางไม่ต่างกัน กลืนก้อนแข็งลงลำคอก้อนแล้วก้อนเล่า นุชข่มสะอื้นจนตัวสั่น กระดาษชำระถูกดึงออกมาซับน้ำตาหลายต่อหลายแผ่น
"พี่จะทิ้งนุช..." เสียงเล็กๆ ตัดพ้อ
"พี่..."
มันยากเหลือเกินที่จะอธิบาย และผมก็ไม่อยากจะเอ่ยถึงมันออกมาเอาเสียเลย หลังจากผมตัดสินใจไปพบคุณแม่ของนุชในวันนั้นแล้ว ทุกสิ่งที่เคยพูดเคยแสดงออกกับนุชก็กลายเป็นเรื่องยากไปเสียทั้งหมด ผมนิ่ง พูดไม่ออกไปครู่หนึ่ง
"พี่ต้องห่างนุชไปสักพัก เพื่อขอเวลาทำใจ"
ในที่สุดผมก็บอกตรงๆ แล้วมองหน้านุชอย่างขอความเห็นใจ สบตาแดงเรื่อที่มีน้ำตาเต็มตาก่อนเลื่อนลงมองไอศกรีมที่เริ่มละลายในถ้วยตรงหน้า ไม่มีใครแตะต้องของหวานรสชาติเยี่ยมที่เคยโปรดปรานแม้แต่คำเดียว เราสองคนนั่งนิ่ง เป็นช่วงเวลาหนึ่งที่ความเงียบเข้าปกคลุมรอบตัวเราทั้งคู่
"ปัญหาเรื่องนั้นของนุช...จะย้ายมาอยู่ที่บ้านพี่ก็ได้นะ พ่อกับแม่พี่ไม่ว่าอะไรหรอก พ่อรู้เรื่องทั้งหมดและเข้าใจเราดี แต่พี่คงต้องขอออกไปอยู่ข้างนอก พี่...ต้องขอเวลาทำใจสักพัก นุชคงเข้าใจที่พี่บอกนะครับ"
"พี่คะ..."
ในที่สุดเธอก็เรียกผมหลังเงียบอยู่นาน นุชเองก็ต้องยอมรับความจริงในข้อนี้ ยิ่งเราพบกันมันก็ยิ่งปวดใจ และยากจะตัดความสัมพันธ์ฉันคนรักลงได้ง่ายๆ
"ถ้างั้น...เรากลับกันเถอะค่ะ"
ไม่มีอะไรดีไปกว่านี้อีกแล้วสำหรับพี่ชายกับน้องสาวร่วมสายโลหิตที่ถูกจับแยกจากกันมานานถึงสิบเก้าปี และเพิ่งรู้ความจริงจากปากคนเป็นพ่อกับแม่ที่เลิกกันไปตั้งแต่น้องสาวผมอายุเพียงสองขวบ ส่วนผมอายุได้สามขวบเท่านั้นเอง พวกเขาผิดใจกันรุนแรง ต่างฝ่ายต่างมีครอบครัวใหม่ เปลี่ยนชื่อเปลี่ยนนามสกุล และไม่เคยติดต่อกันอีกเลย
ชะตากรรมทำให้ผมได้มาเจอและรักกันกับนุช ครั้นตกลงปลงใจจะเข้าตามตรอกออกตามประตู ผมกลับได้รับรู้เรื่องราวที่เหมือนโลกถล่มลงมาตรงหน้า แล้วหลังจากนั้นโลกทั้งใบก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป
เราสองคนลุกขึ้นจากโต๊ะโดยไม่ใยดีไอศกรีมในถ้วย เมื่อตอนจ่ายเงินบริกรมองหน้าผมกับนุชด้วยสายตาสงสัย
"ไม่มีอะไร"ผมตอบเขาเสียเลย
"ก็แค่พี่ชายพาน้องสาวมากินไอศครีม"
จบ
ชะตากรรม
โดย ล. วิลิศมาหรา
เรานั่งคุยกันในร้านไอศกรีมร้านเดิม บนโต๊ะตัวเดิม เธอสั่งไอศกรีมรสวานิลลา ผมก็สั่งรสช็อคโกแล็ตไอศครีมรสเดิมๆ ที่เรามักสั่งมากินเสมอเมื่อนัดเจอกันที่นี่
สิ่งที่เปลี่ยนไปคือใบหน้านวลใสของเธอที่สลดลง สายตาหลุบมองต่ำเห็นเพียงขนตางอนยาวกะพริบถี่ๆ....เธอคงกำลังกลั้นหยดน้ำตาไม่ให้มันไหล ส่วนตัวผมในสายตาเธอก็คงเปลี่ยนไปเช่นกัน ผมไม่โทษใคร มันไม่ใช่ความผิดของใครทั้งนั้นไม่ว่าจะเป็นผม เธอหรือใคร สิ่งเดียวที่สามารถโยนโทษให้ได้ ก็เห็นจะเป็นชะตากรรมของเราสองคนเท่านั้น
วางมือตัวเองลงบนมือเธออย่างอยากให้กำลังใจ
"นุชเป็นไงบ้าง...โอเคมั้ย"
ถามอย่างห่วงใย อดีตคนรักของผมบอบบางทั้งร่างกายและจิตใจ หลายปีที่เราคบกัน ผมต้องพยายามประคับประคองสภาพจิตใจเธอมาตลอด คุณแม่ของนุชแต่งงานใหม่และเธอมีปัญหากับพ่อเลี้ยง
ผมคอยตามรับตามส่งเวลาเธอต้องการไปไหน คอยรับฟังเธอทั้งทางโทรศัพท์และช่องทางออนไลน์ คอยเช็ดน้ำตาให้ยามเธอเศร้า ปลอบขวัญให้กำลังใจเมื่อเธอพลาดพลั้ง เป็นตัวตลกขำขันเวลาเธอเหงา ผมทำทุกอย่างเพื่อเธอได้เสมอ ขอเพียงให้เธอมีความสุขและปลอดภัย ได้ยิ้มได้หัวเราะในทุกๆ วัน เท่านี้ผมก็สุขใจไปด้วย
แม้ในวันนี้เราสองคนจะไม่มีวันกลับมาเหมือนเดิมได้อีกต่อไป แต่ความรักความห่วงใยของผมที่มีให้เธอไม่เคยเปลี่ยนแปลง
"ไม่เป็นไรค่ะพี่...."
เธอตอบเสียงแห้ง คำพูดกับท่าทางไม่สัมพันธ์กันโดยสิ้นเชิง แต่ผมก็ผงกศีรษะ
"แล้ว...พี่ก้องล่ะคะ" หน้าหมองเงยขึ้นถาม แววเจ็บช้ำยังเต็มนัยน์ตาคู่เศร้า
"พี่ทนได้"
ตอบเธอไปแล้วพยายามฝืนยิ้ม...ยิ้มให้เธอรู้สึกคลายกังวล แม้กำลังแบกความทุกข์เต็มหัวใจตัวเองอยู่ขณะนี้ ซึ่งนุชก็พยักหน้ารับ
"ต่อไป...เราจะพบกันอีกไหมคะ"
คำถามแผ่วลง...เบาแทบไม่ได้ยิน น้ำตาที่กักกั้นไว้คงกักไม่อยู่ มันจึงไหลรินร่วงพรูลงอาบแก้ม จนเธอต้องคว้ากระดาษชำระบนโต๊ะขึ้นมาซับ ก่อนใช้มันประกบปิดบนริมฝีปาก ผมรู้ดีว่าเธอกำลังกลั้นเสียงสะอื้น ซึ่งไม่ต่างอะไรกับผมที่ต้องกล้ำกลืนมันลงคอ น้ำตาลูกผู้ชายไม่ไหลออกมาง่ายๆ แต่มันกำลังไหลย้อนกลับเข้าไปท่วมในใจของผมต่างหาก
"เราคง...ต้องห่างๆ กันบ้าง"
ได้ยินเสียงตัวเองเบาบางไม่ต่างกัน กลืนก้อนแข็งลงลำคอก้อนแล้วก้อนเล่า นุชข่มสะอื้นจนตัวสั่น กระดาษชำระถูกดึงออกมาซับน้ำตาหลายต่อหลายแผ่น
"พี่จะทิ้งนุช..." เสียงเล็กๆ ตัดพ้อ
"พี่..."
มันยากเหลือเกินที่จะอธิบาย และผมก็ไม่อยากจะเอ่ยถึงมันออกมาเอาเสียเลย หลังจากผมตัดสินใจไปพบคุณแม่ของนุชในวันนั้นแล้ว ทุกสิ่งที่เคยพูดเคยแสดงออกกับนุชก็กลายเป็นเรื่องยากไปเสียทั้งหมด ผมนิ่ง พูดไม่ออกไปครู่หนึ่ง
"พี่ต้องห่างนุชไปสักพัก เพื่อขอเวลาทำใจ"
ในที่สุดผมก็บอกตรงๆ แล้วมองหน้านุชอย่างขอความเห็นใจ สบตาแดงเรื่อที่มีน้ำตาเต็มตาก่อนเลื่อนลงมองไอศกรีมที่เริ่มละลายในถ้วยตรงหน้า ไม่มีใครแตะต้องของหวานรสชาติเยี่ยมที่เคยโปรดปรานแม้แต่คำเดียว เราสองคนนั่งนิ่ง เป็นช่วงเวลาหนึ่งที่ความเงียบเข้าปกคลุมรอบตัวเราทั้งคู่
"ปัญหาเรื่องนั้นของนุช...จะย้ายมาอยู่ที่บ้านพี่ก็ได้นะ พ่อกับแม่พี่ไม่ว่าอะไรหรอก พ่อรู้เรื่องทั้งหมดและเข้าใจเราดี แต่พี่คงต้องขอออกไปอยู่ข้างนอก พี่...ต้องขอเวลาทำใจสักพัก นุชคงเข้าใจที่พี่บอกนะครับ"
"พี่คะ..."
ในที่สุดเธอก็เรียกผมหลังเงียบอยู่นาน นุชเองก็ต้องยอมรับความจริงในข้อนี้ ยิ่งเราพบกันมันก็ยิ่งปวดใจ และยากจะตัดความสัมพันธ์ฉันคนรักลงได้ง่ายๆ
"ถ้างั้น...เรากลับกันเถอะค่ะ"
ไม่มีอะไรดีไปกว่านี้อีกแล้วสำหรับพี่ชายกับน้องสาวร่วมสายโลหิตที่ถูกจับแยกจากกันมานานถึงสิบเก้าปี และเพิ่งรู้ความจริงจากปากคนเป็นพ่อกับแม่ที่เลิกกันไปตั้งแต่น้องสาวผมอายุเพียงสองขวบ ส่วนผมอายุได้สามขวบเท่านั้นเอง พวกเขาผิดใจกันรุนแรง ต่างฝ่ายต่างมีครอบครัวใหม่ เปลี่ยนชื่อเปลี่ยนนามสกุล และไม่เคยติดต่อกันอีกเลย
ชะตากรรมทำให้ผมได้มาเจอและรักกันกับนุช ครั้นตกลงปลงใจจะเข้าตามตรอกออกตามประตู ผมกลับได้รับรู้เรื่องราวที่เหมือนโลกถล่มลงมาตรงหน้า แล้วหลังจากนั้นโลกทั้งใบก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป
เราสองคนลุกขึ้นจากโต๊ะโดยไม่ใยดีไอศกรีมในถ้วย เมื่อตอนจ่ายเงินบริกรมองหน้าผมกับนุชด้วยสายตาสงสัย
"ไม่มีอะไร"ผมตอบเขาเสียเลย
"ก็แค่พี่ชายพาน้องสาวมากินไอศครีม"