ตัวตน
จิบไวน์แดงในแก้วไปด้วยขณะนั่งอ่านสเตตัสของเพื่อนๆ ในสื่อออนไลน์ที่ชื่อว่า"เฟซบุ๊ก" อมยิ้มแล้วกดคลิก Like ให้กับทุกภาพที่เจ้าของบรรจงตกแต่งให้รูปตัวเองออกมาสวยที่สุดเท่าที่แอพพลิเคชั่นทั้งหลายจะทำให้ได้ แล้วถึงค่อยโพสต์โชว์ในโลกออนไลน์
ซึ่งหากมีเวลามากพอฉันก็มักจะแถมคำชมลงไปด้วยว่า"น่ารัก" "สวยจัง" "ว้าว" คิดว่าเจ้าของภาพคงพอใจที่ได้รับมัน ฉันไม่ได้โกหก รู้สึกกับภาพของเจ้าของภาพแบบนั้นจริงๆ เพราะภาพมันสวยประกอบกับที่ช่างรังสรรค์ท่าทางมาบิ้วอารมณ์กันอีก และถ้าไม่ชอบฉันก็คง unfriend พวกเขาไปนานแล้ว
เห็นเพื่อนๆ แต่ละคนในเฟซบุ๊กนำเสนอ"ตัวตน"และนับวันก็แสดงออกแบบ"จัดหนักจัดเต็ม"ย้ำเพื่อให้จดจำได้มากยิ่งขึ้น เช่นถ้าเพื่อนคนไหน ตะมุตะมิ คุคิงุงิ ก็จะเป็นแบบนั้นสม่ำเสมอ ถ้าใครหยาบคายก็หยาบเป็นประจำ ถ้าละมุมละม่อมก็เนียนละไมมาเชียว แต่ถ้าดาร์กละก็เป็นได้เห็นอารมณ์ดาร์กๆ แบบนั้นทุกวันจนสยองกันไปข้างเหมือนกัน ซึ่งในทุกวันของแต่ละคนก็จะตอกย้ำ Position ของตัวเองให้ชัดเจนยิ่งขึ้น
สำหรับฉันแล้วอาจมีคาแรกเตอร์ที่แตกต่างอยู่บ้าง คือเป็นคนที่ขึ้นสเตตัสธรรมดาของชีวิตคนๆ หนึ่ง ฉันเล่าสิ่งที่เกิดขึ้นจริงๆ ในแต่ละวันของฉันให้เพื่อนในเฟซได้รู้ไปด้วยเมื่ออยากจะเล่า ไม่มีคำคม ไม่มีรูปสวยๆ ไม่มีเรื่องเล่าถึงการไปเที่ยวห้างหรือสถานที่อเมซิ่งใดๆ ไม่ขึ้นสเตตัสเรื่องนัดพบทานข้าวหรือไปออกงานที่ไหนกับใคร อย่างที่ใครๆ เขาก็ทำกัน
เรื่องราวที่ฉันสื่อออกไปทุกครั้งมักวนเวียนอยู่แค่ภายในขอบเขตรั้วบ้านเพราะฉันอยากเล่าแค่นั้น ซึ่งเรื่องที่เล่าก็ล้วนแล้วแต่เป็นเรื่อง"จริง" ที่ไม่ผ่านการแต่งเติมให้สวยงามใดๆ อย่างที่บอกข้างต้น ฉันจึงมีรูปที่พึ่งอาบน้ำเสร็จใหม่ๆ หัวยังเปียกอยู่ให้ได้เห็นในวันที่อากาศมันร้อนจนแทบเป็นบ้า มีรูปนั่งหมดแรงหลังทาสีกระเบื้องปูพื้นสนามหน้าบ้านในวันที่ฉันอยากบอกให้รู้ว่าฉันเหนื่อยจริงๆ ฉันแลบลิ้นใส่กล้องแล้วขึ้นสเตตัสว่าฉันหมั่นไส้ใครบางคน
ทว่าการขึ้นสเตตัสของฉันแบบนี้กลับมีคนเตือน และย้ำมาด้วยว่าที่เตือนเป็นเพราะความหวังดี "รักษาภาพพจน์หน่อย ทำไมไม่เลือกรูปสวยๆ แต่งตัวดีๆ ท่าทางภูมิฐานสง่างามให้สมกับวัยและฐานะ อายคนอื่นเค้ามั่ง"
ฉันตอบขอบคุณไปในความหวังดีนั้น ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะอธิบายความคิดในหัวซึ่งแตกต่างกัน คนที่เตือนฉันเมื่อคลิกเข้าไปในเฟซบุ๊กของเธอก็เห็นว่าเต็มไปด้วยเรื่องราวและภาพอันเลิศหรูอลังการ ข้าวของเสื้อผ้าหน้าตาตลอดจนทรงผม ได้รับการคัดสรรจัดแต่งมาแล้วเป็นอย่างดีด้วยของมีราคาและแอพพลิเคชั่นเด็ดๆ เหมือนๆ กันกับเพื่อนในเฟซส่วนใหญ่ สิ่งที่นำเสนอออกไปล้วนดูดีมีระดับ แสดงออกอย่างต้องการให้เห็นว่า"เด่น"จนเป็นที่จดจำและโจษขาน...ฉันยิ้มให้กับ"ภาพ"เหล่านั้นอีกครั้ง
พิมพ์คำว่าขอบคุณตอบเพื่อนไป แล้วก็คว้ากล้องมือถือขึ้นมาถ่ายหน้าตัวเองขณะกำลังยกแก้วไวน์ขึ้นดื่ม วันนี้ฉันอยากเล่าว่าตัวเองเมาแอ๋คาแก้วไวน์ในวันที่ฉันนึกอยากจะเมานี่นา...ไม่อยากรู้เรื่องจริงๆ ของฉันกันหรือไงคะคุณๆ
ลายลิขิต
ตัวตน...
จิบไวน์แดงในแก้วไปด้วยขณะนั่งอ่านสเตตัสของเพื่อนๆ ในสื่อออนไลน์ที่ชื่อว่า"เฟซบุ๊ก" อมยิ้มแล้วกดคลิก Like ให้กับทุกภาพที่เจ้าของบรรจงตกแต่งให้รูปตัวเองออกมาสวยที่สุดเท่าที่แอพพลิเคชั่นทั้งหลายจะทำให้ได้ แล้วถึงค่อยโพสต์โชว์ในโลกออนไลน์
ซึ่งหากมีเวลามากพอฉันก็มักจะแถมคำชมลงไปด้วยว่า"น่ารัก" "สวยจัง" "ว้าว" คิดว่าเจ้าของภาพคงพอใจที่ได้รับมัน ฉันไม่ได้โกหก รู้สึกกับภาพของเจ้าของภาพแบบนั้นจริงๆ เพราะภาพมันสวยประกอบกับที่ช่างรังสรรค์ท่าทางมาบิ้วอารมณ์กันอีก และถ้าไม่ชอบฉันก็คง unfriend พวกเขาไปนานแล้ว
เห็นเพื่อนๆ แต่ละคนในเฟซบุ๊กนำเสนอ"ตัวตน"และนับวันก็แสดงออกแบบ"จัดหนักจัดเต็ม"ย้ำเพื่อให้จดจำได้มากยิ่งขึ้น เช่นถ้าเพื่อนคนไหน ตะมุตะมิ คุคิงุงิ ก็จะเป็นแบบนั้นสม่ำเสมอ ถ้าใครหยาบคายก็หยาบเป็นประจำ ถ้าละมุมละม่อมก็เนียนละไมมาเชียว แต่ถ้าดาร์กละก็เป็นได้เห็นอารมณ์ดาร์กๆ แบบนั้นทุกวันจนสยองกันไปข้างเหมือนกัน ซึ่งในทุกวันของแต่ละคนก็จะตอกย้ำ Position ของตัวเองให้ชัดเจนยิ่งขึ้น
สำหรับฉันแล้วอาจมีคาแรกเตอร์ที่แตกต่างอยู่บ้าง คือเป็นคนที่ขึ้นสเตตัสธรรมดาของชีวิตคนๆ หนึ่ง ฉันเล่าสิ่งที่เกิดขึ้นจริงๆ ในแต่ละวันของฉันให้เพื่อนในเฟซได้รู้ไปด้วยเมื่ออยากจะเล่า ไม่มีคำคม ไม่มีรูปสวยๆ ไม่มีเรื่องเล่าถึงการไปเที่ยวห้างหรือสถานที่อเมซิ่งใดๆ ไม่ขึ้นสเตตัสเรื่องนัดพบทานข้าวหรือไปออกงานที่ไหนกับใคร อย่างที่ใครๆ เขาก็ทำกัน
เรื่องราวที่ฉันสื่อออกไปทุกครั้งมักวนเวียนอยู่แค่ภายในขอบเขตรั้วบ้านเพราะฉันอยากเล่าแค่นั้น ซึ่งเรื่องที่เล่าก็ล้วนแล้วแต่เป็นเรื่อง"จริง" ที่ไม่ผ่านการแต่งเติมให้สวยงามใดๆ อย่างที่บอกข้างต้น ฉันจึงมีรูปที่พึ่งอาบน้ำเสร็จใหม่ๆ หัวยังเปียกอยู่ให้ได้เห็นในวันที่อากาศมันร้อนจนแทบเป็นบ้า มีรูปนั่งหมดแรงหลังทาสีกระเบื้องปูพื้นสนามหน้าบ้านในวันที่ฉันอยากบอกให้รู้ว่าฉันเหนื่อยจริงๆ ฉันแลบลิ้นใส่กล้องแล้วขึ้นสเตตัสว่าฉันหมั่นไส้ใครบางคน
ทว่าการขึ้นสเตตัสของฉันแบบนี้กลับมีคนเตือน และย้ำมาด้วยว่าที่เตือนเป็นเพราะความหวังดี "รักษาภาพพจน์หน่อย ทำไมไม่เลือกรูปสวยๆ แต่งตัวดีๆ ท่าทางภูมิฐานสง่างามให้สมกับวัยและฐานะ อายคนอื่นเค้ามั่ง"
ฉันตอบขอบคุณไปในความหวังดีนั้น ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะอธิบายความคิดในหัวซึ่งแตกต่างกัน คนที่เตือนฉันเมื่อคลิกเข้าไปในเฟซบุ๊กของเธอก็เห็นว่าเต็มไปด้วยเรื่องราวและภาพอันเลิศหรูอลังการ ข้าวของเสื้อผ้าหน้าตาตลอดจนทรงผม ได้รับการคัดสรรจัดแต่งมาแล้วเป็นอย่างดีด้วยของมีราคาและแอพพลิเคชั่นเด็ดๆ เหมือนๆ กันกับเพื่อนในเฟซส่วนใหญ่ สิ่งที่นำเสนอออกไปล้วนดูดีมีระดับ แสดงออกอย่างต้องการให้เห็นว่า"เด่น"จนเป็นที่จดจำและโจษขาน...ฉันยิ้มให้กับ"ภาพ"เหล่านั้นอีกครั้ง
พิมพ์คำว่าขอบคุณตอบเพื่อนไป แล้วก็คว้ากล้องมือถือขึ้นมาถ่ายหน้าตัวเองขณะกำลังยกแก้วไวน์ขึ้นดื่ม วันนี้ฉันอยากเล่าว่าตัวเองเมาแอ๋คาแก้วไวน์ในวันที่ฉันนึกอยากจะเมานี่นา...ไม่อยากรู้เรื่องจริงๆ ของฉันกันหรือไงคะคุณๆ