สมัยเรียน ถ้าเราไม่ชอบใคร เราจะไม่คุยไม่ยุ่งไม่สนใจ ทำให้เขาเห็นและรู้สึกอย่างชัดเจนโดยคิดว่าเรานี่แหละคนจริง อะไรแบบนี้
เราจะไม่ชอบมากๆ เวลาคนที่เขาไม่ชอบเราอยู่แล้ว มาทำดี ทำเหมือนโอเคกับเรา เรารู้สึกว่าสตอเบอรี่อ่ะ

แต่พอมาเริ่มทำงาน ก็เห็นได้ว่า หลายคนที่เขาไม่ชอบเรา นินทาเรา ไม่พอใจเรา ต่อหน้าเราเขาก็คุยดีกับเรานะคะ
จนเราคิดไปว่าสังคมทำงานสตอกันจังเลย แต่พอคุยกับหัวหน้าบ่อยๆ ก็ได้เรียนรู้ว่า
การที่เราใส่หน้ากากเข้าหากันไม่ได้แปลว่าเราสตอหรืออะไรเสมอไป มันหมายถึงเราต้องเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น
เพราะเราไปทำงาน เราต้องทำงานของเราให้สำเร็จ ทำหน้าที่ตัวเอง โดยในหลายๆครั้ง เราต้องเก็บความรู้สึกส่วนตนเอาไว้เพื่องานค่ะ
แล้วหลังเลิกงาน เราจะไปบ่นไปด่าระบายที่ไหนก็ไป แต่เรามาทำงานเพื่องาน ไม่ได้มาหาเพื่อน ถ้าโชคดีมีเพื่อนแท้ก็ดีไป
แต่ถ้าใครเขาใส่หน้ากากเข้าหาเรา ก็ไม่ต้องเครียด เพราะหน้าที่เราคือทำงานให้ดี ถ้าไม่ไหวปรับตัวไม่ได้จริงๆ ก็เปลี่ยนงานค่ะ

ผมไม่ค่อยมีปัญหากับคนนะ โฟกัสที่งาน ไม่ชอบสุงสิงกับใคร เลยไม่ค่อยมีปัญหาเท่าไหร่
ทำงานเสร็จก็กลับบ้าน ไปใช้ชีวิต ไม่ได้เก็บมาคิดอะไร พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่
มีปัญหาก็ชี้แจงด้วยเหตุผล มีอะไรที่ดีกว่าก็เสนอแนะ ถ้าหัวหน้าคุณมีวิสัยทัศน์ที่ดี เขาจะมองคุณเด่นกว่าคนอื่นๆ เป็นที่ต้องการ

งานล่าสุดผมทำได้ปีนิดๆ ได้ขึ้นเป็นหัวหน้าในฝ่ายเดียวกัน(อายุน้อยที่สุดในแผนก) ปรับเงินเดือนขึ้น 2 รอบ บ.อื่นๆโทรตามจีบ

ปล.ผมเป็นโปรแกรมเมอร์ บ.ต่างชาติ

คุณเคยดูละครไทยไม๊ สังคมการทำงานในละครไทยเหมือนเรื่องจริงมาก ๆ มีแต่เม้าท์ มีแต่อิจฉาริษยา
แล้วคุณเคยดูละครฝรั่งหรือหนังฝรั่งไม๊ ในเรื่องงาน เขาทุ่มเทกันทุกคนตามหน้าที่ ทะเลาะขัดแย้งกันมี แต่พอได้ข้อสรุปแล้ว
ทุกคนลืม และยึดเป้าหมายที่ตกลงกันไว้
ผมว่ามันเป็นสังคมและนิสัยของชนชาติด้วยนะ ยังมีเด็ด ๆ อีกมาก ทำงานไปนานกว่านี้จะยิ่งเจอ

ทุกที่ทุกองค์กรค่ะ