ชีวิตคือเส้นเดินทางที่วางวาด                 คือประกาศอิสระวาระหมาย
ทางเดินเขียนขีดเน้นคือเส้นลาย              สู่จุดหมายปลายทางที่สร้างรอ

เส้นขอบฟ้าสุดท้ายที่ปลายโค้ง               วาดระโยงชีวิตลิขิตขอ
พบแสงรุ้งแสงทองคล้องถักทอ               เพื่อเกิดก่อความหวังประทังใจ

จากคนจรแรมไกลไปทั่วหล้า                  เราต่างมาต่างค้นหา ว่าความหมาย
ชีวิตคนบนเส้นทางระหว่างไป                  พบอะไรในเส้นทาง ระหว่างกัน

เหมือนแล่นล่องยุทธภพประสบข้อง            ท่วงทำนองกระบี่คาดก็วาดฝัน
คมกระบี่ใช้หมายคม โหมประจัน               เข้าฝ่าฟันจนพบประสบชัย

คราไม้ลาร่วงหล่นบนผืนภพ                  ก็พึงพบชีวิตสิ้น จินต์จบหาย
กลับมิพอเพียงสิ้นจึงดิ้นไป                  ขุนเขาไกลยะเยือก ต้องเลือกเดิน

หรือจะหวลคืนกลับมารับรู้                  ว่ากระเบื้องจะฟูฟ่องทำนองเหิน
น้ำเต้าน้อยจะพลอยหนักกระอักเกิน           แล้วบ้านเมืองจะเดินหลังเข้าฝั่งคลอง

ก่อนตะวันจะลับกับแนวไผ่                  รินเมรัยจิบจับ เพื่อดับหมอง
เขียนกวีร่ายรำพันเมื่อผันมอง                  คราแหงนจ้อง เย้ยจันทร์ประหวั่นตรม

เพ็ญพิชญา