ตามหัวข้อเลยค่ะ (นี่เป็นกระทู้แรก)
เราอายุ22 เป็นลูกคนเดียว อยู่ในบ้านที่มี พ่อ แม่แล้วก็เรา
เรากับแม่เป็นคนอารมณ์ร้อน ชอบประชดประชัน และใช้คำพูดที่ค่อนข้างทำร้ายความรู้สึก ไม่มีใครยอมใคร
พอเราพยายามจะหนี จะทำเป็นหูทวนลม ก็กลายเป็นเราที่เก็บกด ไม่ได้พูด ไม่ได้ระบาย
เคยคุยกันดีๆหลายครั้ง ไม่ได้ผล จบที่เราห้ามเถียง
ตั้งแต่จำความได้เรากับแม่ทะเลาะกันตลอด อยู่ด้วยกันสองคนไม่ได้ หรือไม่เกินครึ่งชั่วโมง(ไม่ได้เว่อนะ แต่ลองพยายามแล้วจริงๆ)
ถ้าไม่มีพ่อคอยช่วยห้าม คือตีกันบ้านแตกแน่นอน แค่เดินเฉียดกันในบ้านยังไม่ได้เลย
ทุกครั้งที่พ่อไปทำงาน พ่อจะพูดกันไว้ก่อนว่าห้ามตีกันนะ แต่ก็ไม่เคยได้ผล
ส่วนใหญ่บ้านเราจะพูดจาไม่ค่อยเพราะเหมือนบ้านอื่น แต่ไม่ถึงกับขึ้นกูขึ้น หรือคำหยาบใดๆนะคะ
ประมานว่าพูดห้วนๆ ใส่อารมณ์หน่อยๆ เช่น (เรื่องนี้สดๆร้อนๆ)
แม่สั่งให้เราทำกับข้าว เราก็ทำ แต่ก็บอกให้แม่มาทำเอง เพราะกลัวไม่ถูกใจ พอแม่เข้าไปทำ
แม่. ทำไมใส่น้ำเยอะอย่างงี้(เสียงหงุดหงิด)
เรา. ก็บอกแล้วไงให้มาทำเอง(เสียงหงุดหงิด)
แม่. สอนดีๆแล้วจะขึ้นเสียงทำไม ห้ะ!!!! (ตะคอก)
เรา. อย่าพูดมาก!! ก็บอกให้มาทำเองๆ (ตะคอกกลับ)
แม่. นี่กล้าพูดอย่างงี้เลยหรอ กูอุส่าห์ทำให้กิน โง่! โตเป็นควายแล้วทำไมทำไม่เป็น บลาๆๆๆ.... (จะหยาบคายเฉพาะตอนโมโห)
พ่อ. นี่เราก็พูดเกินไปนะ มันเกินไปจริงๆ (พ่อดึงสติเรา) แล้วเราก็เดินขึ้นห้องไปเงียบๆ ด้วยความโกรธมากๆ
พ่อ. เธอก็เงียบๆได้แล้วหน่า จะตะโกนทำไม
(พ่อดึงสติแม่+แม่ยังคงด่าต่อเพื่อความสะใจและเริ่มด่านอกเรื่องเช่น คิดว่าปีกกล้าขาแข็งแล้วจะทำอะไรก็ได้หรอ กูเป็นแม่นะ)
จริงๆแล้วเรื่องมันเล็กมาก
แม่เป็นคนหัวโบราณทั้งๆที่อายุพึ่งจะ45
ช้อดีของแม่ก็มีนะ แม่เป็นคนเก่ง ขยัน รักสะอาด ทำกับข้าวอร่อย ปากร้ายใจดี ใครขอยืมเงินให้หมด
เราขอเงิน จะด่าก่อน แล้วก็โอนมาให้ แม่รักเรามากกกก มากกกกก ทั้งห่วงและหวง อยากได้อะไรหามาให้
ส่วนเราเป็นคนขี้เกียจ ยอมรับไปเลย ทุกอย่างแล้วแต่อารมณ์ อยากทำก็ทำ ไม่อยากทำก็ไม่ทำอะไรเลย
เราเป็นคนเชื่อพ่อ ไม่รู้ทำไม เพราะพ่อไม่ขี้บ่น เป็นคนง่ายๆ ถ้าพ่อสั่งแปปเดียว เราลุกไปทำเลย
ไม่ได้กลัวนะ แต่ถ้าเราไม่ทำ เค้าจะทำเอง เรานี่จะรู้สึกผิดขึ้นมาในบรรดล
ข้อเสียน่ะหรอ
แม่เป็นคนคิดทุกอย่างในแง่ลบ เหยียดดูถูกคน เอาแต่ใจตัวเอง และด้วยความปากร้ายเลยทำให้พูดไม่คิด
พ่อเราก็โดน พ่อเราเป็นคนไม่มีฐานะตั้งแต่คบกับแม่ เพราะเงินพ่อที่ทำงานได้มา แม่เก็บทุกบาททุกสตางค์
แล้วก็ชอบด่าพ่อถึงตระกูล ถึงปู่ถึงย่า แต่พ่อไม่ตอบโต้ พ่อเลือกจะหูทวนลม จนเราโกรธแทน
เหยียดคนเช่น ดาราดังแต่งงาน (ผู้ชายเป็นนักร้องหล่อล้ำสมบัติของชาติ ผู้หญิงมากความสามารถ ผิวสี หน้าเก๋ ผมสั้น ปัจจุบันมีลูกแฝด)
แม่เรา "เสียดายผู้ชายหาดีกว่านี้ไม่ได้หรือไง ดูสิ้ดำก็ดำ ลูกจะออกมาเป็นยังไง สงสารลูก"
เราเลยบอก "แม่อย่าไปพูดให้ใครได้ยินนะ น่าเกลียด ไปว่าเค้าทำไม ผู้ชายต่างหากที่โชคดีได้ผู้หญิงคนนี้"
ทะเลาะกันบ้านแตกจ้า หาว่าไม่เข้าข้าง หาว่าผู้ใหญ่เค้าผ่านมาก่อนว่าอะไรดีไม่ดี ไม่ต้องมาสอน เอ้า งงเด้งงเด้
แม่ไม่เคยชมใคร ไม่เคยเห็นความดีใคร อย่าให้ผิดอย่าให้ล้ม แม่จะมีตีนเพิ่มไว้คอยซ้ำเติมทันที
เช่น เราเรียนเกรดตก โทมาซ้ำว่าช่วยไม่ได้อยากเลือกเอง (เลือกคณะเอง เพราะตอนสอบเข้าแม่บังคับให้เข้าราชการแต่เราสอบไม่ติด)
มีอีกหลายเรื่องมากๆ มันบั่นทอนจิตใจเราทุกวันๆ เราไม่สนิทกับแม่เลย เราไม่เคยปรึกษาอะไรเค้าได้เหมือนแม่ลูกคนอื่น
แค่เจอหน้ากันต่างคนก็ต่างหงุดหงิดแล้ว เราหนีเข้าห้องนอน (ช่วงนี้เป็นช่วงปิดเทอมมหาลัย)
เราเหนื่อยกับความคิดของเค้า เหนื่อยกับอารมณ์น้ำเสียงที่จ้องแต่จะหาเรื่อง เราแตะต้องกับความคิดหรือการกระทำเค้าไม่ได้เลย
เคยถามตัวเองบ่อยๆว่ารักแม่มั้ย ขาดเค้าได้มั้ย ถ้าเค้าตายไปจะทำยังไง
เราตอบไม่ได้ แต่ช่วงเวลาที่เราไม่มีเค้าตอนเราอยู่หอเรามีความสุขมากกว่า สบายใจกว่า
รู้สึกแย่มากที่รู้ว่าปิดเทอมต้องกลับไปอยู่บ้าน แล้วอยากให้เปิดเทอมเร็วๆ
*มีบ้านใครเป็นอย่างงี้บ้าง
*จัดการกับความรู้สึกตัวเองยังไง
*ไม่เอาคำว่ายังไงก็แม่เรา ยังไงเค้าก็รักเรา
ก็เพราะคำนี้ค้ำหัว เราเลยไม่เตลิดหนีออกจากบ้านไปตั้งแต่ป.3
แค่อยากรู้ว่าทำยังไงให้เราอยู่ด้วยกันได้ ไม่อคติ ไม่เก็บกด
หรือแค่สามวันดี สี่วันไข้ ก็ยังดี ไม่ใช่ทะเลาะกันทุกวันแบบนี้
ทำไมเรารู้สึกเบื่อแม่มากขึ้นทุกวัน
เราอายุ22 เป็นลูกคนเดียว อยู่ในบ้านที่มี พ่อ แม่แล้วก็เรา
เรากับแม่เป็นคนอารมณ์ร้อน ชอบประชดประชัน และใช้คำพูดที่ค่อนข้างทำร้ายความรู้สึก ไม่มีใครยอมใคร
พอเราพยายามจะหนี จะทำเป็นหูทวนลม ก็กลายเป็นเราที่เก็บกด ไม่ได้พูด ไม่ได้ระบาย
เคยคุยกันดีๆหลายครั้ง ไม่ได้ผล จบที่เราห้ามเถียง
ตั้งแต่จำความได้เรากับแม่ทะเลาะกันตลอด อยู่ด้วยกันสองคนไม่ได้ หรือไม่เกินครึ่งชั่วโมง(ไม่ได้เว่อนะ แต่ลองพยายามแล้วจริงๆ)
ถ้าไม่มีพ่อคอยช่วยห้าม คือตีกันบ้านแตกแน่นอน แค่เดินเฉียดกันในบ้านยังไม่ได้เลย
ทุกครั้งที่พ่อไปทำงาน พ่อจะพูดกันไว้ก่อนว่าห้ามตีกันนะ แต่ก็ไม่เคยได้ผล
ส่วนใหญ่บ้านเราจะพูดจาไม่ค่อยเพราะเหมือนบ้านอื่น แต่ไม่ถึงกับขึ้นกูขึ้น หรือคำหยาบใดๆนะคะ
ประมานว่าพูดห้วนๆ ใส่อารมณ์หน่อยๆ เช่น (เรื่องนี้สดๆร้อนๆ)
แม่สั่งให้เราทำกับข้าว เราก็ทำ แต่ก็บอกให้แม่มาทำเอง เพราะกลัวไม่ถูกใจ พอแม่เข้าไปทำ
แม่. ทำไมใส่น้ำเยอะอย่างงี้(เสียงหงุดหงิด)
เรา. ก็บอกแล้วไงให้มาทำเอง(เสียงหงุดหงิด)
แม่. สอนดีๆแล้วจะขึ้นเสียงทำไม ห้ะ!!!! (ตะคอก)
เรา. อย่าพูดมาก!! ก็บอกให้มาทำเองๆ (ตะคอกกลับ)
แม่. นี่กล้าพูดอย่างงี้เลยหรอ กูอุส่าห์ทำให้กิน โง่! โตเป็นควายแล้วทำไมทำไม่เป็น บลาๆๆๆ.... (จะหยาบคายเฉพาะตอนโมโห)
พ่อ. นี่เราก็พูดเกินไปนะ มันเกินไปจริงๆ (พ่อดึงสติเรา) แล้วเราก็เดินขึ้นห้องไปเงียบๆ ด้วยความโกรธมากๆ
พ่อ. เธอก็เงียบๆได้แล้วหน่า จะตะโกนทำไม
(พ่อดึงสติแม่+แม่ยังคงด่าต่อเพื่อความสะใจและเริ่มด่านอกเรื่องเช่น คิดว่าปีกกล้าขาแข็งแล้วจะทำอะไรก็ได้หรอ กูเป็นแม่นะ)
จริงๆแล้วเรื่องมันเล็กมาก
แม่เป็นคนหัวโบราณทั้งๆที่อายุพึ่งจะ45
ช้อดีของแม่ก็มีนะ แม่เป็นคนเก่ง ขยัน รักสะอาด ทำกับข้าวอร่อย ปากร้ายใจดี ใครขอยืมเงินให้หมด
เราขอเงิน จะด่าก่อน แล้วก็โอนมาให้ แม่รักเรามากกกก มากกกกก ทั้งห่วงและหวง อยากได้อะไรหามาให้
ส่วนเราเป็นคนขี้เกียจ ยอมรับไปเลย ทุกอย่างแล้วแต่อารมณ์ อยากทำก็ทำ ไม่อยากทำก็ไม่ทำอะไรเลย
เราเป็นคนเชื่อพ่อ ไม่รู้ทำไม เพราะพ่อไม่ขี้บ่น เป็นคนง่ายๆ ถ้าพ่อสั่งแปปเดียว เราลุกไปทำเลย
ไม่ได้กลัวนะ แต่ถ้าเราไม่ทำ เค้าจะทำเอง เรานี่จะรู้สึกผิดขึ้นมาในบรรดล
ข้อเสียน่ะหรอ
แม่เป็นคนคิดทุกอย่างในแง่ลบ เหยียดดูถูกคน เอาแต่ใจตัวเอง และด้วยความปากร้ายเลยทำให้พูดไม่คิด
พ่อเราก็โดน พ่อเราเป็นคนไม่มีฐานะตั้งแต่คบกับแม่ เพราะเงินพ่อที่ทำงานได้มา แม่เก็บทุกบาททุกสตางค์
แล้วก็ชอบด่าพ่อถึงตระกูล ถึงปู่ถึงย่า แต่พ่อไม่ตอบโต้ พ่อเลือกจะหูทวนลม จนเราโกรธแทน
เหยียดคนเช่น ดาราดังแต่งงาน (ผู้ชายเป็นนักร้องหล่อล้ำสมบัติของชาติ ผู้หญิงมากความสามารถ ผิวสี หน้าเก๋ ผมสั้น ปัจจุบันมีลูกแฝด)
แม่เรา "เสียดายผู้ชายหาดีกว่านี้ไม่ได้หรือไง ดูสิ้ดำก็ดำ ลูกจะออกมาเป็นยังไง สงสารลูก"
เราเลยบอก "แม่อย่าไปพูดให้ใครได้ยินนะ น่าเกลียด ไปว่าเค้าทำไม ผู้ชายต่างหากที่โชคดีได้ผู้หญิงคนนี้"
ทะเลาะกันบ้านแตกจ้า หาว่าไม่เข้าข้าง หาว่าผู้ใหญ่เค้าผ่านมาก่อนว่าอะไรดีไม่ดี ไม่ต้องมาสอน เอ้า งงเด้งงเด้
แม่ไม่เคยชมใคร ไม่เคยเห็นความดีใคร อย่าให้ผิดอย่าให้ล้ม แม่จะมีตีนเพิ่มไว้คอยซ้ำเติมทันที
เช่น เราเรียนเกรดตก โทมาซ้ำว่าช่วยไม่ได้อยากเลือกเอง (เลือกคณะเอง เพราะตอนสอบเข้าแม่บังคับให้เข้าราชการแต่เราสอบไม่ติด)
มีอีกหลายเรื่องมากๆ มันบั่นทอนจิตใจเราทุกวันๆ เราไม่สนิทกับแม่เลย เราไม่เคยปรึกษาอะไรเค้าได้เหมือนแม่ลูกคนอื่น
แค่เจอหน้ากันต่างคนก็ต่างหงุดหงิดแล้ว เราหนีเข้าห้องนอน (ช่วงนี้เป็นช่วงปิดเทอมมหาลัย)
เราเหนื่อยกับความคิดของเค้า เหนื่อยกับอารมณ์น้ำเสียงที่จ้องแต่จะหาเรื่อง เราแตะต้องกับความคิดหรือการกระทำเค้าไม่ได้เลย
เคยถามตัวเองบ่อยๆว่ารักแม่มั้ย ขาดเค้าได้มั้ย ถ้าเค้าตายไปจะทำยังไง
เราตอบไม่ได้ แต่ช่วงเวลาที่เราไม่มีเค้าตอนเราอยู่หอเรามีความสุขมากกว่า สบายใจกว่า
รู้สึกแย่มากที่รู้ว่าปิดเทอมต้องกลับไปอยู่บ้าน แล้วอยากให้เปิดเทอมเร็วๆ
*มีบ้านใครเป็นอย่างงี้บ้าง
*จัดการกับความรู้สึกตัวเองยังไง
*ไม่เอาคำว่ายังไงก็แม่เรา ยังไงเค้าก็รักเรา
ก็เพราะคำนี้ค้ำหัว เราเลยไม่เตลิดหนีออกจากบ้านไปตั้งแต่ป.3
แค่อยากรู้ว่าทำยังไงให้เราอยู่ด้วยกันได้ ไม่อคติ ไม่เก็บกด
หรือแค่สามวันดี สี่วันไข้ ก็ยังดี ไม่ใช่ทะเลาะกันทุกวันแบบนี้