สวัสดีค่ะ หนูชื่อ วริท ค่ะ ตอนเด็กๆ ตั้งแต่เริ่มจำความได้ หนูเคยเชื่อว่า ปาฏิหาริย์ ทั้งที่มันยังไม่เคยเกิดขึ้นกับตัวเองสักครั้งเดียว จนมีวันนึงที่หนูได้รับโอกาส หรือว่าหนูพยายามตามหามันมาเองก็ไม่รู้นะ เหมือนมันอยู่ใกล้มาก แค่เพียงเอื้อมมือเท่านั้น แต่ยิ่งพยายามเท่าไรเท่าไรยิ่งไกลเข้าไปทุกที ก็เหมือนกับ พระอาทิด กับ ทะเล ที่ดูเหมือนอยูใกล้กัน แต่ที่จริงแล้ว มันช่างไกลแสนไกล เรียกง่ายๆว่า #ยิ่งใกล้ยิ่งไกล แต่เราก็พยายามอย่างไม่ท้อถอย คอยนับวินาที นับนาที นับวัน นับเดือน นับปี จนปีกว่าๆ ยังไม่มีวี่แววใดๆ สุดท้าย #หัวใจคนรอ ก้เริ่มท้อ ทำให้รู้ #ความพยามไม่มีความหมาย เราก้เลย ลองพึ่ง ปาฏิหาริย์ เผื่อสักวันจะเป็นวันของเรา จนในที่สุดเราก้ตัดสินใจว่า เราควรจะ ปล่อยวาง อย่ายึดติดกับ คำว่า ปาฏิหาริย์ เพราะความเป็นไปได้มีแค่ 1 ใน 1,000,000 คน เท่านั้น จากนั้นมาหนูก้ไม่เคยคาดหวังกับมันอีกเลย......