พ่อแม่เราแยกทางกันได้ประมาณ 3-4 ปีแล้ว แต่เราก็ยังไม่ชิน เราอยู่กับแม่ ซึ่งแม่เคร่งมาก ถ้าเกลียดใครก็จะไม่สุงสิงด้วยเลย ไม่ยอมให้เราและพี่เจอพ่อ ซึ่งเราก็ไม่รู้เหตุผลที่แท้จริงหรอก ว่าเขาเลิกกันทำไม ใครผิดใครถูก เมื่อก่อนเราต้องแอบไปหาพ่อ ถ้าแม่รู้แม่ก็จะโกรธ เราก็เลยต้องโกหกเวลาเราจะไปเจอพ่อ พอเราโกหกเราก็รู้สึกผิด แต่เราก็ไม่รู้จะทำยังไง จะบอกตรงๆก็คงไม่ได้เจอ เอาจริงๆเราก็ไม่ค่อยคิดอะไรนะที่พ่อแม่เราแยกทางกัน เราเคารพการตัดสินใจของเขา แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะโอเคนักหรอก
      แต่เรื่องที่เราสงสัยคือ ในอนาคตเราควรทำยังไงต่อไป ในเมื่อแม่ยังไม่โอเคกับการที่เราจะไปเจอฝั่งพ่อ เราไม่กล้าคุยกับแม่เรื่องพ่อเลย สงสารแม่ก็สงสาร สงสารพ่อก็สงสาร แต่เราก็สงสารตัวเองที่บางทีทั้ง2ฝ่ายต่างมาโกรธเรา ที่เราไม่ไปหา ไม่ฟังเค้าบ้างละ ทั้ง2พยามยามใช้เราเป็นสื่อกลาง ซึ่งเรารู้สึกไม่โอเคกับเรื่องบางเรื่อง เช่นให้เราไปทวงนู้นนั้นนี้ ให้เราไปเตือนว่าอย่ามายุ่งบ้างอะไรบ้าง
      เรารู้สึกเครียด ปวดหัว ไม่อยากเข้าไปยุ่งเลย เราเหมือนลูกเลวอะ เราอยากเรีบนจบแล้วรีบๆไปตปท.ไปที่ที่ไกลๆ ดูเป็นคนเห็นแก่ตัว แต่เราไม่อยากเค้าไปยุ่งเลยจริงๆ เพราะไม่ว่าจะยังไงนั้นก็พ่อ นี้ก็แม่ นั้นก็ญาติ เรายังจิตนาการเวลาจัดงานต่างๆหละ เช่นถ้าพี่เราบวชหละ ต้องบวช2รอบหรอ? หรือยังไง แค่คิดก็ปวดหัวแล้ว แนะนำใครมีไอเดียดีๆ ช่วยเราจัดการปัญหาพวกนี้หน่อยนะคะ