ฉันเดินถือถุงขยะกะเอาไป
ใส่ในถังขยะใบใหญ่หน่อย
เดินสักพักก็เห็นถังที่รอคอย
จึงไม่ปล่อยให้โอกาสหลุดลอยไป

พอเปิดถัง ขยะเต็มเหม็นเน่ามาก
แต่ก็อยากจะทิ้งขยะ ไม่เก็บไว้
เอามือกดให้ลดลงในทันใด
กดยังไง กดไม่ได้ แม้นิดเดียว

แต่ก็ไม่ยอมแพ้ ยังสู้ไหว
สุดตั้งใจกดใหม่ให้หวาดเสียว
และก็รอไม่นาน นาทีเดียว
ถังระเบิด เศษเสี้ยว กระเด็นไกล

ที่ระเบิดออกมาคือชิ้นส่วนมนุษย์
อนาถสุด หลายสิบชิ้น ทั้งเล็กใหญ่
เลือดสดๆแดงฉานละลานไป
ทุกชิ้นยังเคลื่อนไหว กระดิกไปมา

ฉันจึงเอาด้ายไปนั่งเย็บ
เดินตามเก็บแต่ละชิ้นถวิลหา
เอามาเย็บเป็นร่างเดิม ไม่เสริมสักครา
จนเกิดเป็นชีวา แล้วชวนคุย

ก็พบว่าบางคนก็เป็นแพะ
ก็นั่นแหละ บางคนโดนขาก
โดนกระทำ โดนกดขี่เหมือนซีอุย
โดนเหยียบย่ำจนหลุดลุ่ย จากความเป็นคน

ฉันชวนคุยและรับรู้อยู่หลายเรื่อง
มีคนหนึ่งดูเคืองๆทำหน้าฉงน
บอกมีรอยบางอย่างมาปะปน
อีกคนเดินมาฉีกเสื้อฉันออกไป

จึงเห็นรอยแผลเย็บที่กลางอก
กับรอยฟกช้ำฉุดสุดหวั่นไหว
และก็พบความจริงในทันใด
ว่าฉันไม่ได้แตกต่าง หรือห่างไกล ...

กวีเสเพลและหยาบคาย