ตอนนี้เราเรียนอยู่ ม.4ที่โรงเรียนหนึ่ง พอเปิดไปได้สักพักเราก็รู้สึกว่าครูที่ปรึกษาเราไม่สนใจเราเลย ตอนเราเรียน เราพีเซนต์งานครูก็ไม่ดู ไม่สนใจเรา เพื่อนไม่ดูเราก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่อย่างน้อยครูก็น่าจะดูนักเรียนบ้างว่าพรีเซนต์ถูกมั้ย เราเป็นคนไปนำเสนองานเราก็อยากรู้ว่างานมันดีมั้ย มันต้องปรับปรุงตรงไหนบ้างหรือต้องเพิ่มตรงไหนบ้าง แต่ครูก็ไม่สนใจ พอตอนเรียบภาคบ่าย เราเรียนวิชาหนึ่ง คือเราลืมเอาหนังสือกับสมุดมา เราก็เลยไปถามครูว่าขอส่งงานวันจันทร์ได้มั้ยคะ ครูเหมือนไม่ฟังอะไรเราเลย ครูเมินเราแล้วก็หันไปสั่งงานเพื่อนเลย ตอนนี้เราก็เริ่มรู้สึกน้อยใจแล้วละที่ครูไม่สนใจเราเลย พอตอนครูให้สอบอ่านหนังสือเป็นกลุ่ม เพื่อนก้มีหนังสือของเพื่อน มีเราคนเดียวที่ไม่ได้เอาหนังสือมา แต่ก่อนที่จะสอบครูก็บอกว่า หนังสือไปไหน!! ทำไมไม่เอามา เราก็บอกว่าลืมเอามาเพราะเราลืมจริงๆ แต่เรื่องไม่จบแค่นี้ แล้วครูก็บอกว่ามาเรียนห้องนี้ได้ยังไง ไม่เห็นมีไหวมีแววเลย ในใจเราก็คิดว่า จะไปยืมหนังสือเพื่อนแล้วแหละ แต่ครูก็สั่งงานเพื่อนไป เพื่อนก็กำลังทำงานอยู่จะให้เราไปเอามายังไง แต่สุดท้ายเราก็ต้องไปเอาหนังสือเพื่อนมาก่อน พอสอบเสดครูก็สอนต่อ พอสอนสักพักเพื่อนก้มาสกิดเราว่า เสื้อไปเปื้อนอะไรมา เราก็เลยหันไปตอบเพื่อนว่า สงสัยจะเปื้อนสนิมอะ เราตอบเพื่อนแค่นี้เอง แล้วครูก็หันไปบอกเพื่อนในห้องว่า หนังสือก็ไม่เอามายังจะชวนเพื่อนคุยอีก คือเพื่อนชวนเราคุย แต่ครูกลับมาว่าเราคนเดียวอะ พอหมดคาบเราก็รู้สึกเสียใจเหมือนกัน แต่ก็ต้องทำเป็นไม่เป็นไร แค่เพื่อนในห้องเอาเปรียบเราก็เสียใจแล้ว แต่นี่ครูยังไม่สนใจเราอิก จะให้เราคิดยังไงอะ เราไม่เคยรู้สึกแบบนี้เลย ตอน ม.ต้น ครูที่ปรึกษาเค้าเข้าใจเรา เราไปปรึกษาได้ ครูไม่ทำให้เราอึดอัดเลย เพื่อนก็เหมือนกัน ถึงในห้องเราจะทะเลาะกันบ้าง แต่เราก็ไม่เอาเปรียบกัน เหมือนที่เป็นอยู่ตอนนี้ แต่อย่างน้อยก็ยังมีเพื่อนบางคน ที่ให้เกียรติเรา ดีกับเรา ถึงเราจะมาอยู่ใหม่แต่เค้าก็ไม่ทำให้เราอึดอัดเลย เราถือว่าอย่างน้อยเราก็ยังโชคดีอยู่บ้างที่ยังมีคนแบบนี้เป็นเพื่อน ถึงแม้ส่วนใหญ่จะไม่เป็นแบบนี้ก็ตาม