สวัสดีครับ ผมมีเรื่องอยากจะเล่าประสบการณ์อดีตแฟนผม ผมไม่รู้ว่ามันคือความรักที่จริงใจรึป่าว เรื่องราวเรื่องจริงที่ย่อลง
ผมกับเธอคนนี้คบกัน ก้นานพอสมควร คบบ้างเลิกบ้าง ตั้งแต่ในสมัยมัธยม ช่วงเวลาแรกที่คบกันยังคิดว่าเราไม่พร้อมมั้งผมไม่ได้ไปไหนกะเธอเลยมีแต่คุยในเฟสเท่านั้นจึงขอเลิกกันแต่ใจผมก้ยังรักเธออยู่ และครั้งแรกผมเลิกกัน เธอก้มีคนใหม่ได้ไม่นาน และผมแข่งกีฬาเธอกะพาคนใหม่เธอมาดูสะด้วย ผมนี่แบบ *&^%$@$%&!!เจ็บปวดมากอะครับ แฟนเขาเป็นรุ่นพี่เขาน่าจะดีกว่าผมแหละ แล้วสักพักเขาก้เลิกกันผมก้ไม่รู้สาเหตุ แล้วเธาก้มาคุยกะผมอีกครั้ง ผมก้ชอบเธออยู่แล้วผมก้เลยจีบๆเขาไปอีกก้ได้มาเป็นแฟนอีกครั้ง ก้มีความสุขดีนะได้ตั้งสถานะ คบกัน แต่พอถึงเวลาเขาได้ไปติวหนังสือต่างจังหวัด เท่านั้นละ!! ลบสถานะออก เริ่มห่างเหินกันไม่ค่อยตอบผม สุดท้ายเราจะได้เลิกกันด้วยคำว่า **แม่เธอไม่ชอบผม** ผมนี่งงเลย แต่พอไม่นานเท่าไร เธอก้ได้มีคนใหม่อีกครับ! คนที่อยุ่ที่ติวของเธอ ผมเห็นเท่านั้นละผมเสียใจมากๆ นอนไม่ได้เลย
ทำไมเขาต้องอ้างแม่ไม่ชอบผมด้วย  พอเธอกลับมาจากติวก้เหมือนจะได้เลิกกะแฟนที่อยู่ที่ติว ผมได้มีโอกาสไปถามแฟนที่อยู่ที่ติว ว่าทำไมถึงได้คบกะคนนี้ เขาบอกผมเขาไม่รู้ว่าเธอคบกับผมอยู่ช่วงนั้น เธอบอกว่าเธอโสด เขาเลยคบกัน แต่พอกลับจากติวเขาเลิกกัน แล้วเขาก้มาคุยกะผมอีก ผมไม่รู้ว่าผมคิดอะไรถึงยังชอบเธออยู่ เธอแบบชอบคุยกะรุ่นพี่ ชอบกอดไรงี้ แบบก้เฉยๆนะแต่ก้มีหึงบ้าง ก้คุยกัยแบบเป็นเพื่อนกันก้นานสมควร และผมได้มารู้จักกับผู้หญิงอีกคนนึงเธอก้เจอสถานะการโดนบอกเลิกแบบผมน่าจะก้คุยๆกัน คือผมก้คุยสองคน คนนึงแบบเพื่อนกันกะอีกคนกำลังจะคบกันเธอคนล่าสุด แล้วได้ไปบอกคนเก่าที่คุยเป็นเพื่อน เธอร้องไห้หนักมากเธอบอกทำไมทำงี้กับเธอเหมือนเธอรักผมมาก จนผมเครียดมากกลัวเธอเป็นไร ผมจึงต้องไปขอบอกเลิกกับอีกคนที่ผมกำลังจะคบด้วยทั้งๆที่ผมรักเธอเหมือนกัน แล้วได้มาคบกะเธอคนเก่า ผมไม่รู้ว่าผมทำไรลงไปผมทำให้เธอเสียใจมากที่มาบอกแบบนี้ ผมโครตแย่เลย!! แล้วมาคบกะคนเก่าอีกครั้งแต่ครั้งนี้ดูเธอจะจริงจังกะผมมาก ผมก้รักเธอนะทั้งๆที่ ผู้ใหญ่ อาจารย์ เพื่อนๆผม อย่าเลย ผมก้ไม่สนใจ เหมือนมีไรในตัวเธอที่ผมสนใจ อยากได้ผมหาให้หมด พาไปเที่ยว กินข้าว ซื้อของให้ เป็นช่วงเวลาทีดีมากนะครับและผมคิดว่าจะเป็นอย่างงี้ตลอดไป แรกๆอะไรมันก้ดีไปหมดแหละครับ พอเธอจบมัธยมได้ไปเรียนมหาลัยต่างจังหวัด เท่านั้นละ เราเริ่มคุยกันน้อยลง สถานะที่คบกันเธอก้ลบผมออกอีกครั้งโดนที่อ้างว่ารุ่นพี่ไม่ให้ ตั้งสถานะในเฟสเขาบอกคณะเขาเคร่งเรื่องนี้ ผมนี่งงอะไรกันจะมาแนวเดิมป่าววะ ผมมีรหัสเฟสของเธอจึงได้เข้าไปดูในเฟสแล้วเธอก้คุยกะรุ่นพี่ที่นั้นแบบคุยดีมากกก!!! คุยกะผมแบบไม่อยากจะคุยด้วย มีแต่ผมส่ะส่วนใหญ่ที่โทรไปหาเธอ อยากถามเหนื่อยไหมเรียนหนักไหม เธอก้ไม่ค่อยอยากรับ ผมอยากรู้จิงๆ คนรักกันเรียนหนักแค่ไหนก้หาเวลาได้ปะพักเที่ยงไรงี้ โทรมาสักนาทีก้ยังดี แต่นี้แบบไม่มีเลยผมก้อยากเห็นโทรมาถามบ้าง แต่ไม่มีเลย ขนาดวันเกิดผม ถ้าผมไม่ทักไปคงไม่อวยพรผมหรอกครับ ผมทนมาพอสมควรนั่งคิดทุกวัน ขนาดผมเรียนหนักมากผมยังหาเวลาโทรหาได้เลยแต่บ้างก้ไม่รับ เหนื่อยครับที่เห็นการตอบสนองอย่างนี้ เวลาคุยกะจะทะเลาะกัน จนวันหนึ่ง ผมทนไม่ไหวจิงๆเธอโพสเฟส ว่า เรียน----มันยาก หาแฟน----มันง่ายกว่าประมาณนี้ ผมไม่พอใจมาก ถามเธอไปเธอก้บอกโพสเล่นๆ แต่ผมไม่เล่นด้วยจิงๆ เลยบอกเธอไว้แค่นี้ละกัน ความรู้สึกตอนนั้นเธอคนนั้นคงไม่รักผมแล้ว +กับความที่ทะเลาะกันมาก่อนหน้านี้ ทำให้ผมบอกกะตัวเองว่าเธอไม่รักแล้ว ก้เลยได้ลบรูปทั้งหมดที่เป็นรูปเธอออกหมดเลย ลบสถานะออก ช่วงที่ลบรูปเป็นช่วงเวลาที่โหดร้าย ทรมารมากที่สุดที่เคยทำมาเลยครับ บอกกะตัวเองอดทนให้ได้ แต่ความทรงจำนั้นมันลบไม่ได้ง่ายๆเลยครับ หลอกหลอนผมทุกคืนทุกวัน  และผ่านไปไม่น่าถึงเดือนเธอก้ได้คบกะคนใหม่แล้ว ก้โอเคผมเข้าใจวงจรเธอชีวิตแล้ว ผมเลือกคนผิด ไม่เชื่อ ผู้ใหญ่ อาจารย์ เพื่อนๆของผม ผมคิดว่าเธอจะแก้ไขตัวเอง แต่ไม่ใช่อย่างที่ผมคิดเลย มันทำให้ผมแย่ไปหมด ผมมันโง่เง่าเองครับ ขอบคุณที่รับฟังนะครับ ผมอยากแบ่งปันประสบการณ์ของผม
ถ้าเลือกผิดชีวิตเปลี่ยนเลยครับ  อะไรที่ได้มาง่ายๆ มันก้น่าจะเป็นอย่างงี้ละครับ