อย่างที่เขียนในหัวข้อเลยครับ ถ้าผมเขียนผิดถูกบ่างอย่าว่ากันนะครับ
เข้าเรื่องเลยนะครับ คือผมกับแฟนคบกันมา 5 ปีกว่า แล้วก็ทะเลอะกันเหมือคู่รักทั่วไปแหละครับ แต่ส่วนใหญ่ผมเป็นคนผิด แต่คนที่ง้อคือแฟนผม ระหว่างที่เราเรียนมัธยมด้วยกันผมพูดได้เต็มปากเลยว่าถ้าไม่มีทีม (ผมขอใช้ชื่อนี้นะครับ) ผมเรียนไม่จบแน่ๆ ทีมเข้ามาในชีวิตผมจากที่เป็นเด็กติดเกมส์ งานการไม่ทำเอาแต่เล่นเกมส์เติมเกมส์ เรื่องเรียนไม่ต้องพูดถึงเลยครับ ถ้าผมไม่มีทีมผมคงกินเหล้าสูบบุหรี่ ทำตัวไม่มีอนาคตไปวันๆ ติด0 ติด ร เป็นว่าเล่น เธอยอมติด ร แทนผมเพื่อให้ผมได้เกรดดีๆ  ทีมค่อยเป็นกำลังใจให้ผม ค่อยปลอมใจผมเวลาผมท้อ ผมไม่เหลือใคร แต่ผมกลับทิ้งให้ทีมร้องให้คนเดียวเวลาที่ทีมต้องการผม เวลาที่เธอเสียใจผมไม่เคยปลอบใจ ได้แต่ยืนมองเธอเฉยๆ วันเกิดทีมผมไม่เคยให้อะไรเลย ต่างจากทีม เธอจัดงานให้ผม ทั้งเค้ก ทั้งของขวัญ ถึงไม่ใช้งานใหญ่มากแต่ก็ใหญ่มากหรับคนอย่างเธอ วันวาเลนไทน์ วันปีใหม่ หรือวันไหนๆ เธอไม่เคยได้อะไรจากผมเลยสักอย่าง ทีมทุ้มเท่ให้ผมทุกอย่างเท่าที่เธอสามารถหาให้ผมได้
  ผมกัน ทีม เคยเลิกกันมาครั้ง 1 ผมเป็นคนบอกเลิกเอง (ไม่ได้เลิกเพราะผมมีคนใหม่นะครับ) ที่เลิกเพราะผมอยากให้ทีมเจอคนที่ดีกว่าผม เพราะผมเห็นทีมร้องไห้เพราะผมมามากแล้ว ผมสงสารเธอ ผมทำผิดสัญญาเธอครั่งที่ 1เธอก็ยังให้อภัยผม และทีมเขาก็ไม่ลดระความพยายามที่จะกลับมาคบกับผมให้ได้ ตอนนั้นเราคบกันได้ 3 ปี ทีมใช้เวลาง้อผมคืนดี 1 ปีครึ่ง
     นานใช้ไหมละครับ ทีมกลับมาครั่งนี้ ดูแลผมดีกว่าเดิม ใจเย็นกว่าเดิมเยอะเลย แต่เราก็มีทะเลอะกันบ่างแต่ครั้งนี้ผมสัญญาแล้วว่าจะไม่เลิกกับเธออีกแน่นอน แต่ข้อเสียที่ผมแก้ไม่หายคือ ผมชอบผิดคำพูด ของผมเอง ชอบผิดสัญญา แต่ไม่ว่าผมจะพูดอะไร เธอเชื่อใจผมหมด ไม่ว่าเธอจะโกรธขนาดไหนถ้าเธอเห็นผมเศร้า เห็นผมไม่สบายใจ ทีมจะหายโกรธผมทันที แล้วมาปลอมผมแทน ทั้งที่เธอก็เจ็บปวดอยู่ แต่ผมกับสนใจแต่ตัวเอง เอาตัวเองเป็นที่ตั้ง
  จนมาถึงวันที่เราต้องแยกกัน ผมต้องไปเรียนต่อกรุงเทพ  แล้วผมสัญญากับเธอไว้ว่าผมจะพาเธอไปเรียนต่อด้วยกัน เราจะจับมือไปด้วยกัน เธอเรียนจบก่อนผมได้ 1 ปี เธอรอที่จะเรียนกับผม แต่แล้วหายนะก็เกิดขึ้นกับเรา พ่อของผมท่านไม่ยอมรับเธอ เพราะบ้านเธอจนกว่า ท่านคิดตั้งแต่แรกแล้วว่า จะจับผมกับเธอแยกกันคนละที่ แล้วผมเอาเรื่องนี้ไปบอกเธอ
"ทีมพ่อเค้าบอกว่าถ้าอยากเรียนก็ไปเอง บ้านไม่มีตังเหลอทำไมต้องมาเกาะคนอื่น ถ้าอยากเรียนก็ทำเองสิ " ตอนนี้ผมเห็นน้ำตาเธอเอ่อออกมาจากขอบตาแล้ว
"พ่อบอกอีกว่าผู้หญิงมีเยอะแยะหาตอนไหนก็ได้ที่รวยกว่า ที่ดีกว่านี้" ตอนนี้ผมสับสนไปหมดไม่รู้จำทำอะไรก่อน
แต่พ่อให้ผมเลือกนะ จะให้ผมแต่กับแฟน แต่ผมจะไม่ได้เงินอะไรจากพ่ออีกตัดขาดกันไปเลย ได้เพียงแค่เงินค่าสินสอด
หรือไปเรียนแต่ให้เลิกยุ่งกับทีม สุดท้ายแล้วผมเรื่องไปเรียน ทิ้งเธอไ้ว้ข้างหลัง ผมผิดสัญญาอีกแล้ว แต่ผมยังไม่หมดความเห็นแก่ตัวเท่านี้ ผมคิดว่าตัวเองไม่ผิด ผมคิดง่ายๆแค่ว่า เวลาแค่ 4 ปี ทีมต้องรอได้สิ (มหาลับผมไม่มีปิดเทอม) เดียวผมหาเงินผมมาแต่งเธอเอง
    แต่ผมลืมไปว่าความรู้สึกของทีมที่โดนผมทำร้าย โดนพ่อผมดูถูก โดนพี่ชายผมว่าเรื่องหน้าตาเธอ มันรู้สึกแย่ขนาดไหน ที่ทีมโดนพ่อผมว่าส่วนใหญ่มันก็มาจากตัวผมเอง ผมชอบทำตัวไม่มีจุดมุงหมาย ขนาดเธอช่วยเรื่องงานผมขนาดไหนผมก็ยังติดจนได้ ต่างจากเธอที่ติด ร และ 0 ถึง 8 ตัวเธอใช้เวลาแก่ 5 วันก็เสร็จ แต่ผม ติด 2 ตัวผมใช้เวลาแก้ 5 เดือน เธอเป็นคนฉลาดมากคน 1 แต่พอมาคบกับผม เธอก็ดูแย่ลง เธอเขียนงานให้ผมเอาไปส่งครูแก้ ร ก็แล้ว ทำโครงงานให้ผมใหม่ ผมก็ไม่ยอมไปส่ง จนพ่อเขาใจว่าเป็นเพราะทีมผมถึงได้เหลวไหล แต่เปล่าเลย เป็นเพราะตัวผมเอง
  ช่วงนี้ผมทำเธอร้องไห้ทุกวัน อีกอย่างเธอเป็นโลกซึมเศร้าด้วย เธอเป็นตั้งแต่เลิกกับผมแรกๆ และเธอมาเป็นหนักตอนเรื่องนี้ ผมไม่เคยสนใจเธอ ไม่สนใจโรคที่เธอเป็น ปล่อยให้เธอเอาชนะด้วยตัวเอง ผมทำหน้าที่แฟนที่ำม่ำดเรื่องเลยสักนิด ผมไมเคยมอง่ว่าเธอจนไม่เคยมองว่าเธอเกาะผมกิน ทีมหาเงินใช้เองได้ตั้งแต่อยู่ ป.6 เธอหาเงินเรียนเองได้ตอน ม.3 ตอนป.6 เงินที่เธอได้ก็น้อนนิดจึงต้องใช้เงินพ่อแม่เรียนไปก่อน แต่พอเธอหาเงินได้แล้วเธอก็ไม่คิดจะขอแม่ใช้สักบาท  แถมเธอยังให้ท่านใช้เดือนละ 1000-2000 เธอเป็นคนขยันมาก กับจากโรงเรียนก็ทำงานถึง 3 ทุ้ม กับมาเขียนงานให้ผมอีก เสาร์อาทิตย์ก็ทำงาน อะไรที่ได้เงินเธอทำหมด แตกต่างจากผมที่นอนใช้เงินไปวันๆ เหมือนลูกคุณหนูที่ไม่ต้องทำอะไรเลย
    เธอบอกกับผมตลอดว่า "บาสคือโลกทั้งใบของเค้าเลยนะ ถ้าเค้าไม่มีบาสเขาคงอยู่ไม่ได้" เธอรักผมมาก มากจนผมยอมใจเธอ เธอยอมเสียได้ทุกอย่างเพื่อผม
    ผมเดินทางไปกรุงเทพครั้งแรก แต่ครั้งนี้จะเปลียนขีวิตผมไปตลอดกาล ผมไปถึงก็ไม่ได้โทรหาเธอเลย ไม่ติดต่อเธอเลย 2 วัน เพราะผมกลัวพ่อผมรู้เรื่องเธอ และเธอก็ไม่ติดต่อมา วันที่3 ผมเดินทางกลับ ผมไปแค่มอบตัว พอผมมาถึงบ้าน ผมรีบขับรถออกไปหาเธอที่บ้าน พอผมไปถึง " ทำไมที่บ้านเงียบจัง" ผมตะโกนเรียกชอื่ิเธอก็ไม่มีเสียงตอบรับ พ่อ และแม่เธอก็ไม่มีใครอยู่ จนคุณป้าข้างบ้านเดินมาบอกว่า ทีมเข้าโรงพยาบาลเมื่อตอนตี1 ตอนนี้ไม่รู้ว่าเป็นไง พอผมได้ยินคำนั้นผมแทบยืนไม่ไหว เหมือนโลกทั้งใบสลายไปหมด ผมรีบขึ้นรถเพื่อจะไปหาเธอที่โรงพยาบาล พอผมจะขับรถออกไป คุณป้าก็เรียกไว้ว่า พ่อแม่เธอกลับมาแล้ว
     พร้อมกลับรถกระบะใส่โรงศพมา ตอนนั้นผมซ็อกมาก ผมขยับตัวแทบไม่ได้ผมไม่อยากเชื่อความจริงว่าคนที่อยู่ในโรงศพจะเป็นเธอ ผมภาวนาในใจขออย่าให้เป็นเธอเลย ผมขอแม่เธอไปเปิดฝาโรงศพออก ตอนนี้ผมเข้าใจความรู้สึกเธอแล้วว่ามันเป็นยังไง ตอนที่โดนบอกเลิก ผมเข้าใจแล้วว่าตอนที่อยากขอโทษใครสักคน ในตอนที่มันสายไปมันทรมาณแค่ไหน ผมดึงศพเธอมากอดและร้องไห้คำควรเหมือนคนบ้า ใช้ผมอาจจะบ้าไปแล้วก็ได้ ผมได้รู้มาว่าเธอเคลียดจัดมากจนเธอกินยาฆ่าตัวตาย แล้วล้างท้องไม่ทัน แม่เธอบอกว่าก่อนเธอจะฆ่าตัวตายเธอคุยโทรศัพย์กับใครสักคน แต่พอเซ็กแล้วก็ไม่มีเบอร์ใครเลย งานศพของเธอเป็นไปอย่าเศร้าโศก ผมร้องไห้ ขอร้องให้เธอกลับมา แต่มันสายไปแล้ว
    งานศพเธอวันที่ 2 ทำให้ทุกคนได้รู้อะไรกฃหลายเรื่อง ที่จริงแล้วเธอเป็นลูกคนรวยที่ต่างประเทศ ซึ่งเธอเป็นลูกครึ่งไทย เพราะมีแต่ปัญหาครอบครัว พ่อแม่เธอไม่ได้ใส่ใจเธอเลย  ขนาดเธอเสียท่านยังไม่สนใจนอกจากส่งเงินมาทำงานศพเท่านั้น นี้สินะเกตุผมที่เธอบอกว่าโลกของเธอมีแค่ผมมคนเดียว พอพ่อผมท่านรู้ว่าบ้านแฟนผมรวยและเป็นหุ้นส่วนใน บริษัทท่านก็เปลียนความคิด ผมขอพ่อผมจัดงานแต่ให้ผมกันแฟน
   พ่อผมท่านไม่คัดคานอะไร ซึ่งตอนนี้ศพเธอยังไม่เน่ายังคงสภาพเดิมแต่ผมขอจัดแบบเงียบๆ ไม่เอาคนนอกครอบครัวมาวุ้นวาย ผมจ้างช่างมาแต่งหน้าศพเธอให้สวยที่สุด ซึงเธอก็สวยจริงๆเธอแค่ไม่ชอบแต่งหน้า เพราะเธอบอกว่าจะแต่งทำไมเอาเวลามาทำงานดีกว่าแต่งไป ก็เป็น อุปสรรคในการทำงาน งานแต่งผมกับเธอก็ผ่านไปด้วยดี ผมขอจดทะเบียนสมรสกับเธอ แต่มันก็ทำไม่ได้ เพราะเธอเสียไปแล้ว
     หลังจากวันเผาเธอผมขอเถ้ากระดูกเธอมาเก็บไว้และเอาอีกส่วนมาใส่ในโหลแก้วเล็กๆ ไว้ใส่ห้อยคอ เธอบอกผมว่าไม่ว่าเธอจะเป็นหรือตายเธอจะตามผมไปทุกที่ที่มีผม และให้ผมทำแบบนี้ให้เอากระดูกเธอติดตัวไปตลอด เธอจะได้อยู่ข้างๆผม
     ตอนนี้ผมเรียนจบมีงานทำแล้ว แต่ที่น่าแปลกคือทุกวันครบรอบ วันเกิดผม วันวาเลนไทน์ วันปีใหม่ ของผมและเธอตั้งแต่เธอเสียมาจะมีของขวัญ ส่งมาให้ผมตลอด มาพร้อมกับดอกกุกลาบสีดำ ที่เธอชอบ มีทั้ง Ps4 ที่เธอสัญญาไว้กับผม และสมุด ไดอารี ที่ใีรูปเธอกับผมทั้งเล่ม เครื่องเล่นเกมส์ต่างๆที่ผมอยากได้ ผมเก็บของๆเธอไว้ทุกอย่างยังอยู่สภาพเดิมไม่เคนเปลียน
  และของที่สำคัญคือเทปบันทึกวีดีโอของเธอ มันช่วยให้ผมมีกำลังใจมาตลอดเธอมักจะยิ้มและหัวเรอะให้กำลังใจผม ตลอดเวลาที่ผมเรียนอยู่ผมก็จะซื้อของที่เธอชอบและอยากได้มาให้เธอตลอดแม้เธอจะไม่ได้รับแล้วก็ตาม ผมมักฝันถึงเธอมาหาผมตอนผมเวลาผมท้อใจ มาให้กำลังใจ   เวลาผมจะกินข้าวผมก็จะจัดสองจานไว้ให้เธอกินด้วย ผมเริ่มบ้าขึ้นทุกวัน คุยกับตุ๊กตาที่เธอซื้อให้ คนรอบข้างมักเห็นเธออยู่กับผมตลอด ถามว่าผมเห็นไหม ผมไม่เห็นแต่ผมรู้สึกได้ว่าเธออยู่ข้างๆ ผมพาเธอไปเที่ยวที่ๆเธออยากไป ถ่ายรูปกับกระดูกเธอที่ใส่โหลแก้วไว้ ผมทำทุกอย่างเหมือนตอนที่เธอยังอยู่ ผมร้องไห้ทุกวันในเวลาที่ไม่มีเธอ ผมเข้าใจอะไรหลายๆอย่าง ในตอนนี้ผมกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้อีกแล้ว ผมทำเธอร้องไห้ทุกวัน เธอก็ยังให้อภัยผม  ถึงแม้จะมีผู้หญิงสวยๆ รวยๆ ดีๆ เข้ามาหาผมสักกี่คน ก็ไม่มีใครดีเท่าเธอที่เสียสละให้ผมมาโดยตลอด
  สุดท้ายนี้ผมอยากจะเตือนสติคู่รักหลายๆคู่ เวลาคุณมีคนที่รักเรา และดีกับเรามากๆ คุณรักษาเขาไว้ให้ดีๆ อย่าทำให้เขาเสียใจเหมือนที่ผม เพราะคุณจะไม่สามารถกับไปแก่ไขอะไรได้อีก ตอนนี้ผมได้แต่รู้สึกผิดกับสิ่งที่เกิดขึ้นและจะไม่ให้อภัยตัวเองเด็ดขาด
  ขอบคุณที่อ่านจนจบนะครับ