สวัสดีค่ะ เราเป็นคน ตจว.สอบติด ขรก.กทม.ต้องบรรจุที่กรุงเทพ ทุกคนต่างดีใจและใจหายโดยเฉพาะแม่ เพราะจะไม่มีใครอยู่ดูแล ก่อนหน้านี้เราทำงานที่ รพ. แถวบ้าน ได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน แต่ด้วยคำว่าข้าราชการที่เป็นเกียติและเป็นความหวังของครอบครัวที่ยากจนครอบครัวหนึ่งทำให้เราจากบ้านมาแต่แล้วมันก็ไม่ได้สวยงามอย่างที่คิดแม้เพื่อนที่ทำงานจะดีกับเรามาก มีน้ำใจ แต่เรากลับรู้สึกไร้ค่าเพราะเราไม่มีพื้นฐานไม่มีประสบการณ์ในงานที่ทำเลยจะเรียกว่าทำงานไม่เป็นสักอย่าง เขาก็ให้นั่งตัดกระดาษ พิมพ์งานเล็กน้อย เก็บเอกสารเข้าแฟ้ม เป็นแบบนี้2อาทิตย์แล้ว เรารู้สึกอึดอัดเครียดมาก ละอายใจ ไร้ค่าและที่สำคัญสะท้านใจเป็นทีาสุดเพราะเคยอธิษฐานตอนไปกราบบังคมพระบรมศพพระเจ้าอยู่หัวรัชกาลที่ 9 ว่าถ้าเรามีโอกาสเป็นข้าราชกาลจะเป็นข้าราชกาลที่ดีทำประโยชน์ต่อแผ่นดิน แต่ตอนนี้เรากลับเป็นข้าราชกาลที่ไร้ค่า น่าละอายใจ เราเครียดจนแอบร้องไห้ทุกคืน ทุกคนบอกสู้ๆนะเราก็จะสู้แต่บางทีเราอยากบอกว่าพอได้ไหม เราอยากกลับบ้าน  กลับบ้านได้ไหม เราอยากมีอาชีพอิสระที่ได้อยู่กับแม่กับลูกที่บ้านเราควรทำไงดี