ในตอนเด็กเราบอกหวยให้พ่อถูกบ่อย พอโตขึ้นได้ประสบเจอเรื่องบางเรื่อง เราสงสัย เอ๊ะ เรื่องนี้มันเคยเกิดขึ้นกับเราแล้วนี่ ทั้งๆที่ไม่เคยเกิดขึ้นเลย เราจึงรู้ว่าเรารู้เหตุการณ์ในอนาคต ไม่ได้รู้ทุกเรื่องนานๆจะรู้สักเรื่อง ถ้าจะรู้มันบอกของมันเอง เหมือนสมองสัมผัสคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้าในอากาศ ไม่เกิน ๕ วินาที บางเรื่อง ๑ วินาที เร็วมาก อย่างเช่น ไปธรรมศาสตร์ ขากลับลงเรือ พอเรือออกจากฝั่งก็บอกลูกเลย ลูกไม่ได้ธรรมศาสตร์ แต่ลูกได้ที่ๆมีต้นไม้ใหญ่เต็มไปหมด ผลสอบออกได้ ม.เชียงใหม่
  พาลูกเมียไปปฏิบัติธรรมที่สำนักสงฆ์ทุกคืนได้ ๒ ปี แล้ววันหนึ่งการตามรู้กายที่เคลื่อนไหว (นั่งสมาธิ) นั่งหลับตา จิตมันเกาะกันเป็นลูกโซ่กับลมหายใจเข้า ยิ่งยาว ยิ่งลึก เป็นเอกอยู่อย่างนั้นโดยไม่หลุดเลย (ลมปราณ) ประมาณ ๒๐ นาที จนรู้สึกมีน้ำ หนักๆมารวมกันที่สะดือ เปรียบเสมือนปรอทค่อยๆดันขึ้นเรื่อยๆ ด้วยลมหายใจที่ยาวและลึกขึ้นไปอีก ประมาณ ๑๐ ครั้ง จนน้ำนั้นขึ้นมาปิดที่หูทั้งสองข้าง เสียงทุกอย่างรอบตัวจะดับไป เป็นสภาวะที่ไม่หายใจของมันเอง ว่างเงียบ จิตที่ตามรู้ลมอยู่ก็หายไป สักพักก็ได้ยินเสียงหัวใจ บีบ ปี๊บๆ ตึกๆ เป็นจังหวะไม่รู้ว่านานแค่ไหน ที่นั่งฟังอยู่อย่างนั้นจนมีเสียงพูดว่า นี่มันไม่หายใจ ตกใจ คงกลัวตาย จึงรีบพยายามที่จะหายใจตั้งนานกว่าจะทำให้หายใจได้ เอาน้ำที่ปิดหูทั้งสองข้างลง จึงเข้าสู่สภาวะที่ปกติได้ต่อมาประมาณ ๑๐ วัน บททดสอบเริ่มเข้ามา นอนหลับอยู่ดีๆ เที่ยงคืนพอดีมีเสียงพูดว่าให้ลุกขึ้นนั่งแล้วมองไปข้างฝา เสียงชัดมาก ก็ลุกขึ้นนั่งก็มองไปข้างฝาบ้าน (หัวนอน) ก็มีหน้าคนค่อยๆโผล่ทะลุข้างฝาออกมาเกือบจะครบหัว อยู่ๆเราก็ตอบว่าไม่ใช่ มันไม่มี หน้านั้นก็หายไป เราก็นอนต่อ ค่อยคิดตอนเช้าว่าเสียงใคร แล้วมันตัวอะไร ก็หลับเลยเหมือนกัน แปลก ความคิดไม่ตกค้าง ไม่หาเหตุหาผล ตอนนั้นฝึกหนักมากแทบไม่คุยกับลูกเมีย ต่อมาก็มีอีก นั่งอยู่หน้าบ้านเพื่อนแม่ ได้ยินเขาว่ากระทบแม่ จู่ๆก็ได้ยินเสียงหัวใจดังปิ๊บๆ (อันโน้นก็หัวใจ อันนี้ก็หัวใจ) เลือดสูบฉีดวิ่งไปทั่วร่างกาย ก้มลงดูมองเห็นทะลุเสื้อผ้า เนื้อหนังนี่มันอะไรกัน ต่อมาก็รู้หวยอีก บอกใครไม่ได้ จะเสื่อมแล้วจะไม่รู้อีกเลย อื่นๆตามมา ไอ้ที่เราเข้าไปนั้นมันคืออะไร? ถึงได้มีพลานุภาพมากมายนัก บอกใครไม่ได้ ถ้าบอกก็จะเข้ายากเหมือนเราทุกวันนี้