ขออนุญาตสอบถามสมาชิกพันทิปทุกท่านนะครับ

เมื่อได้อ่านและศึกษาพระสูตรของพระพุทธองค์ จากในพระไตรปิฎกไปเรื่อยๆ จะพบกับวลีที่เกี่ยวข้องกับการศรัทธา ตัวอย่างเช่น
- "อริยสาวกในพระธรรมวินัยนี้ ประกอบด้วยความเลื่อมใสอันไม่หวั่นไหวในพระพุทธเจ้า... ในพระธรรม... ในพระสงฆ์" (จาก โคธาสูตร ใน มหาวาร. สํ. ๑๙/๘๘๙ - ๘๙๕/๑๕๑๓ – ๑๕๒๖)
- "อริยสาวกผู้ใดมีศรัทธามั่น เลื่อมใสยิ่งในพระตถาคต" (จาก สัทธาสูตร ใน มหาวาร. สํ. ๑๙/๒๔๖ – ๒๔๗/๑๐๑๗ – ๑๐๒๒)
- "บุคคลผู้มีศรัทธาตั้งมั่น มีความรักตั้งมั่น มีศรัทธาไม่หวั่นไหว มีความเลื่อมใสยิ่ง..." (จาก อนุตตริยสูตร ใน ปญฺจก. อํ. ๒๒/๒๙๖ – ๒๙๙/๓๐๑)
- ส่วนหนึ่งใน ศรัทธา ๔ ที่ว่าด้วย ตถาคตโพธิสัทธา

และอีกหลากหลายบริบท ในแง่มุมของความศรัทธา ซึ่งประเด็นของกระทู้นี้ จะมุ่งตรงไปยัง คำถามที่ว่า ต้องศรัทธาอย่างไร จึงได้ชื่อว่า มีศรัทธาที่ตั้งมั่น มีศรัทธาที่ไม่หวั่นไหว มีความเลื่อมใสยิ่ง ฯลฯ

คำถามของผมคือ
1) ต้องศรัทธาอย่างไร จึงได้ชื่อว่า มีศรัทธาที่ตั้งมั่น มีศรัทธาที่ไม่หวั่นไหว มีความเลื่อมใสยิ่ง
2) การที่มีศรัทธาต่อรูปเคารพในศาสนา หรือลัทธิอื่นๆ จะถือว่า มีศรัทธาที่ไม่ตั้งมั่น และหวั่นไหว ต่อองค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้าหรือไม่?
3) การมีศรัทธาต่อพระธรรม คือ พระธรรมฝ่ายใด ระหว่างฝ่ายเถรวาท และฝ่ายมหายาน หรือฝ่ายวชิรยาน หรือนิกายอื่นๆ ฯลฯ ?
4) ควรมีความศรัทธาอย่างไร ต่อพระสงฆ์ในธรรมวินัยของพระพุทธองค์ ซึ่งทั้งในอดีตตั้งแต่ครั้งพุทธกาล (ตามข้อมูลในพระไตรปิฎก) และจวบจนปัจจุบันนี้ เราพบว่า มีทั้งพระสงฆ์ที่ดี และไม่ดีปะปนกันอยู่เสมอมา