เราเริ่มลองมันตอนสมัยวัยรุ่น ตอนนั้นแค่คิดสนุกก้ไม่ได้คิดว่าจะติด เล่นแค่ตอนเจอเพื่อนเล่นสนุกๆเสจก้แยกย้าย เว้นระยะปีละสองสามครั้งแค่นั้น แล้วหลังๆพอเข้ามหาลัยเราก้รุ้สึกไม่ดีไม่อยากแตะมันอีกเลยคิดว่าจะเลิกขาดไปเลย ห่างได้ประมาร2,3ปี เราก้วนกลับมาเล่นอีก ก้คิดแบบเดิมสนุกเดี่ยวก้เลิกไป แต่มันเริ่มถลำลึกไปเรื่อยๆ ทีนี้เราเล่นทุกอย่างเลยคะ เหมือนช่วงนั้นชีวิตเสียสูนเพราะมีปัญหาเรื่องความรักเข้ามาด้วยเราเลยใช้ยามาช่วยเยียวยา อยากลืม อยากเปนคนไร้สติไปเลยจะได้ไม่ต้องคิดแล้วเราก้ติดมันงอมเลยคะ ตื่นมาก้เรียกหาแต่ยา  จนวันนึงเราเริ่มรุ้สึกว่าตัวเองย่ำแย่มากแล้ว สภาพย่ำแย่ทำตัวเละเทะมาก โชคยังดีเราได้เจอเพื่อนคนนึง เค้าพยามช่วยเราให้ห่างจากมัน จนเราตัดสินใจบินไปตปท.และก้ห่างมันได้5-6เดือน แต่พอกลับไทยเราก้วนหามันอีก รอบนี้เราหนักกว่าเดิมแบคูณสอง เสียทั้งรถ หมดตัว โทรศัพก้ไม่เหลือคะ จากที่เคยหาเลี้ยงตัวเองได้ ช่วยเหลือพ่อแม่ได้บ้างทีนี้ต้องรบกวรครอบครัวเอาตังใช้หนี้ ทุกอย่างเพื่อคำว่ายาคำเดียว เพื่อฝูงเริ่มเอือมระอา ไปที่ไหนก้ไม่มีใครต้อนรับ ทีพึ่งสุดท้ายก้คือครอบครัว เราก้ตัดสินใจกลับบ้านเพื่อห่างจากทุกอย่าง โชคก้ยังเข้าข้างเราที่ตอนนั้นเราแฟนที่พึ่งคบกันได้สักพักคอยอยุ่ข้างๆ เราเลนเลิกมันได้อีกครั้งก้ประมาร5-6เดือนเหมือนเดิม พอห่างจากแฟนมีเพื่อนมาเราก้เริ่มขนขวายเล่นมันอีก แต่ครั้งนี้เราเสียแฟนคนที่รักเรามากที่สุดไป เสียสติ เสียความเป็นตัวเอง เสียทั้งเพื่อน กลายเป็นใครก้ไม่รุ้ เหมือนตัวอะไรใครจูงไปไหนก้ไป พูดจาไม่รุ้เรื่อง เพ้อเจ้อ ไม่น่าคบ ขี้โวยวาย มีแต่สายตาเกลียดชังจากคนอื่น และเจ็บปวดที่สุดคือทำพ่อแม่และคนในครอบครัวเสียใจ รอบนี้เราตัดสินใจบอกพ่อแม่เลยคะ เพราะรุ้สึกกลัว เริ่มมีอาการหลอนมากขึ้น แล้วโชคดีอีกครั้งของเราที่คนที่บ้านเข้าใจและพยามช่วยรักษา เราย้ายไปอยุ่กลับพี่ชายเพื่อหห่างจากยา รอบนี้ก้คิดว่าคงขาดแล้วนะแต่ไม่คะ เรามีปัญหากับพี่ชายก้ย้ายออกเพราะอารมตัวเอง และได้เจอแฟนคนใหม่ เราคิดผิดมากคะ และแล้วก้กลับไปเล่นใหม่ แรกๆแฟนก้ทำเหมือนจะห้ามแต่พอหลังๆก้เล่นด้วยกัน เพราะเค้าก้เล่นเหมือนกัน ทีนี้พอเค้ารักเรามากๆเค้าก้ไม่อยากให้เราไปไหน พยามเอายามาเพื่อให้เรายุกะเค้า พูดได้เลยว่าเลี้ยงเราด้วยยา เราก้ติดยุตรงนั้นสักพักนึง สติสตังก้ไปหมดแล้ว หลอนเข้าโรงบาลเป็นว่าเล่น แฟนก้คอยพูดว่าคนนุ้นคนนี้ด่าว่าเรา ทำเรายิ่งแย่ไปใหญ่ เกลียดกลัวไปหมด ไม่กล้าไปไหนจากเค้า กลัวถูกฆ่า กลัวถูกทำร้าย กลัวสังคมไม่ยอมรับ นับวันก้หนักขึ้นเรื่อยๆ อารมนี่ไม่ต้องพูดถึงคะ ความหยาบคายร้อยแปดก้มาหมด บางทีก้ร้องไห้ไม่มีสาเหตุ เรามองตัวเองไร้ค่ามาก เป็นเจ้าแม่นอยระดับโลก จมยุแบบนั้นเปนปีนึง แต่ตอนนี้เราออกมาได้แล้วกลับมาอยุ่บ้านแล้วและก้เลิกกับแฟนคนนั้นแล้ว ยาก้ห่างแล้วหลายเดือน จิตใจเราเริ่มดีขึ้นแต่ก้ยังไม่ร้อยเปอเซน นั่งคิดๆอายุ28แล้วแต่สติยังไม่เท่าตอนอายุ18เลยคะ งานการไม่มีทำ ไปไหนก้ไม่มีความมั่นใจ กลัวสายตาคนมอง คำพูดก้เรียบเรียงแทบไม่ได้ ในใจมีแต่ความรุ้สึกไม่ดี อารมก้ยังควบคุมไม่ค่อยได้ เราไม่อยากกลับไปใช้มันอีกต่อไปแต่ก้กลัวใจตัวเองจะไม่แข็งพอ เพื่อนเก่าๆก้ไม่อยากเลิกคบ เราไม่อยากเสียอะไรไปแล้ว ไม่อยากให้พ่อแม่เสียใจผิดหวังอีกแล้ว ไม่รุ้ต้องทำไงให้ขาดจากยานรกนั่นสักที ไม่อยากคิดเลยถ้าเรายังกลับไปจับมันอีกเราต้องเสียอะไรไปมากน้อยเเค่ไหนอีก หรือชาตินี้เราต้องวนอยุ่กับมันแบบนี้จนวันตาย