ขอกราบสวัสดีพี่น้องนักอ่าทุกคนนะเจ้าค่ะตัวข้าน้อยนั้นมีนามปากกาว่า
"ยิ้มแย้มรังเกียจโลก"หรือเรียกย่อๆว่ายิ้มแย้มก็ได้นะเจ้าค่ะ เห็นนามปากของข้าน้อยอย่าเพิ่งตกใจกลัวข้าน้อยนะเจ้าค่ะ นิยายจันทรากระจ่างฟ้าเรื่องนี้เป็นนิยายแนวจีนโบราณ ดราม่า เรื่องแรกที่ข้าน้องเขียน การที่ข้าน้อยเขียนเรื่องนี้เพราะข้าน้อยเป็นคนที่ชอบดราม่า(เอ้ะ?มันเกี่ยวกันตรงไหน)และอยากจะทำอะไรใหม่บ้างเพื่อจะได้ทดสอบฝีมือตัวเอง เอาเป็นว่าข้าน้อยยิ้มแย้มขอฝากนิยายเรื่องแรกของข้าน้อยไว้ในอ้อมอกอ้อมในหรือซอกใจของผู้อ่านไว้ด้วยนะเจ้าค่ะ

เรื่องย่อ   อู่เต๋อซวงหญิงสาวอายุสิบแปดปีนางต้องแบกรับภาระทุกอย่างของสกุลอู่ไว้ในมือของนางเหตุที่ทำให้นางต้องแบกรับภาระทุกอย่างก็เพราะว่าสกุลอู่ของนางต้องล้มละลายเพราะครอบครัวของนางเป็นผู้ต้องสงสัยในคดีฉ้อโกงนางจึงทำทุกอย่างทำทุกทางเพื่อให้สกุลของนางกับมารุ่งเรื่องและแก้แค้นผู้ที่ทำให้สกุลของนางล่มสลายนางจึงเข้าไปในบ่วงกรรม รัก โลภ โกรธ หลง เรื่องราวการแก้แค้นของอู่เต๋อซวงจะสำเร็จไหม แล้วคนที่ทำกับนางจะได้รับกรรมที่ทำเช่นไรต้องติดตามอ่านและติดตามชมนะเจ้าค่ะ

จากใจผู้เขียน
ยิ้มแย้มรังเกียจโลก


แนะนำตัวละคร รุ่นที่1

อู่เต๋อซวง
บุตรสาวเพียงคนเดียวของสกุลอู่นางเป็นคนเดียวในสกุลที่หลงเหลืออยู่นางต้องแบกรับภาระทุกอย่างเพื่อกอบกู้สกุลของนางให้กลับมาเจริญอีกครั้ง


แม่ทัพ เทียนโหลวอี้/โหลวอี้
แม่ทัพรักษาเจ็ดชายแดนและประมุกข์ใหญ่ของสกุลเทียน


เทียนฮูหยิน/เหอเซิ่นฉี
ฮูหยินของเทียนโหลวอี้นางเป็นรองประมุกข์สกุลเทียนดูแลบ่าวไพร่และสามี



รองแม่ทัพ ต้าหลิง
ผู้ช่วยและเพื่อนสนิทของเทียนโหลวอี้


ตัวละครสร้างสีสรรค์ รุ่นที่1

เถี่ยปิงชิง
องครักษ์คนสนิทของเทียนโหลวอี้


เซียวเฉียง
นางระบำคณะอวี้เจียน


ซุนหลี่
เจ้าของโรงเตี้ยมอวี้เจียน


กุ่ยลี่
สาวใช้คนสนิทของเทียนฮูหยิน



ไป๋ปิง
ข้ารับใช้ของอู่เต๋อซวง



องค์ชายจื้อถิง
ผู้บังคับบันชาการกองทัพสือหลิน



จันทรา กระจ่างฟ้า
บทนำ


ภายในป่าใหญ่หลังเมืองหลินอัน มีกระท่อมหลังหนึ่งเป็นกระท่อมไม้ที่เล็กไว้สำหรับคนอยู่เพียงหนึ่งถึงสองคนรอบกระท่อมน้อยลอบร้อมไว้ด้วยต้นไม้ใหญ่น้อยเหมือนเกราะกำบังอันตรายมีจะย่ำกรายเข้ามา ภายในกระท่อมน้อยมีชายชราคนหนึ่งกำลังนอนอยู่บนแคร่ไม้สภาพของเขาช่างน่าเอน็ถอนาถเหลือเกินชายชราผู้นี้คือ"อู่เหลียน"นายท่านใหญ่แห่งสกุลอู่ชายผู้นี้เคยเป็นผู้มีอิทธิพลและอำนาจคับเมืองบัดนี้เขาเปรียมเหมือนผักปลาที่รอวัยเน่าเสียผู้คนที่เคยรอบล้อมตัวเขา บ่าวไพร่ที่เคยสัญเสริญเยินยอเขาบัดนี้ไม่มีเหลือให้เรียกใช้งานเลยแม้แต่คนเดียว ในเวลานี้เขาเหลือเพียงบุตรสาวคนเดียวของเขาที่คอยปรนิบัตรรับใช้ในเวลาป่วยไข้ หญิงสาววัยสิบแปดปีเดินเข้ามาในกระท่อมเรือนร่างของนางบอบบางเกินกว่าจะทำงานหนักได้ผิวของนางขาวหมดจดแสดงถึงชาติกำเหนิดและฐานะของนางผมของนางยาวสลวยแต่มัดเอาไว้เพื่อไม่ให้พะลุงพะลังเวลาเคลื่อนย้ายร่างกายไปไหนมาไหน นางสวมชุดชาวบ้านที่เปลื้อนและมีรอยปะผ้าเต็มไปหมด

"ท่านพ่อได้เวลาดื่มยาแล้วเจ้าค่ะ"อู่เต๋อซวงคือบุตรสาวเพียงคนเดียวของอู่เหลียนในเวลาที่วิกฤติของสกุลอู่มีเพียงนางที่คอยประคับประคองนายท่านเหลียนเพียงคนเดียวนางค่อยๆประคองบิดาให้นั่งลงเพื่อดื่มยาที่นางต้มมาเพื่อรักษาอาการป่วย

"ท่านพ่อยาขนานนี้เป็นขนานสุดท้ายแล้วข้าขอให้ท่านดิ่มให้หมด เดี๋ยวข้าจะหาทางนำยาขนานใหม่มาให้ท่านนะเจ้าค่ะ"นางพูดกับบิดาด้วยน้ำเสียงที่เศร้าหมอง บิดาอู่เห็นนางเศร้าเขาพยายามรวบรวมแรงของเขากุมมือลูกสาวเอาไว้

"เต๋อซวงเจ้าไม่ต้องไปหายามาให้พ่อแล้ว ในเมื่อยามันหมดก็ให้มันหมดไป"

"ทำไมท่านพูดแบบนี้หล่ะเจ้าค่ะ ท่านพ่อไม่อยากเห็นสกุลของเรากลับมารุ่งเรืองอีกครั้งหรือเจ้าค่ะ"บิดาอี้มองบุตรสาวของ

"อยากเห็นสิ แต่ในเมื่อสังขารข้าไม่อำนวยเจ้าก็ควรทำใจเสียเถิด"เต๋อซวงไม่สนใจคำบิดานางค่อยๆป้อนยาเข้าปากเขาทีละเล็กน้อย

"น่าเศร้านะเจ้าค่ะ ในยามที่สกุลเรารุ่งเรืองผู้คนก็ต่างรุมร้อมสรรณเสริญ แต่ในยามนี้เราตกยากไมมีใครเขามาสนใจเราเลยท่านแม่ก็หนีไปบวชเสียแล้ว ชั่งหน้าเสร้าใจยิ่งนัก"

"ใช่ ในยามนี้เราตกยากไม่มีแม้แต่บ่าวไพร่ให้เรียกใช้งาน เป็นเพราะไอ้คนแซ่เทียนแท้ๆที่มันทำให้เราเป็นแบบนี้"บิดาอู่พูดถึงสกุลเทียนด้วยน้ำเสียงที่โกรธแค้น

"เต๋อซวงลูกพ่อเจ้าจงจำไว้ เมื่อเจ้าได้เขาไปในเมืองหลวงเจ้าจงไปแก้แค้นไอ้คนสกุลเทียนนี้เสีย ทำอย่างไรก็ได้ให้พวกมันได้รับความปราชัยเหมือนที่เราได้รับในยามนี้"
อู่เต๋อซวงเป็นคนว่านอนสอนง่ายโดยเฉพาะเมื่อบิดาสอนอะไรนางนางจะจำแม่น

"ท่านพ่อก่อนที่เราจะไปแก้แค้นมัน พวกเราควรเตรียมตัวเตรียมใจให้พร้อมเสียก่อน"เต๋อซวงพูดไปในมือของนางก็ป้อนยาไป บิดาอี้มีความหวังอย่างมากเมื่อเขาเห็นลูกสาวสุดที่รักของตนเชื่อฟังและจะทำตามสิ่งที่เขาได้สอนได้สั่งนางไว้ เต๋อซวงป้อนยาให้บิดาอู้จนหมดแต่นางสังเกตุได้ว่าริมฝีปากของบิดาอู่นั้นเริ่มมีเลือดไหลออกมานางรู้สึกกังวนใจอย่างมากจึงรีบหาผ้ามาเช็ดเลือดให้บิดาอู่ แต่บิดาอู่ได้ห้ามนางเอาไว้เขาจับแขนนางไว้แน่นแล้วก็บอกทุกอย่างที่เต๋อซวงยังไม่รู้

"ท่านพ่อเลือดของท่านไหลเต็มไปหมดเดี๋ยวข้าจะหาผ้ามาซับเลือด"

"ไม่ต้องเจ้านั่งลงพ่อจะบอกอะไรให้เจ้าได้รู้"บิดาอู่ห้ามเต๋อซวงเอาไว้

"ในยานั้นพ่อได้แอบผสมยาพิษเอาไว้ เหตุที่พ่อต้องทำแบบนี้เพราะข้าม่อยากเป็นภาระของเจ้าในภายภาคหน้าเจ้าเข้าใจที่ข้าทำใช่ไหมเต๋อซวง"นางส่ายหัวท่าเดียว

"ข้าไม่เข้าใจทำไมท่านต้องทำแบบนี้ ท่านกำลังจะหายป่วยอยู่แล้วแท้ๆ"นางพูดด้วยน้ำเสียงที่สะอึกสะอื้นขอบตาของนางเริ่มร้อนน้ำตาเริ่มไหลออกมาบิดาอู่เอื้อมือมาเช็ดน้ำตาให้บุตรสาวของตน

"เต๋อซวงเอ้ย น้ำตามันไม่ได้ช่วยอะไรเลยเจ้าเก็บน้ำตาที่กำลังจะไหลมาในเวลานี้เอาไว้ร้องดีใจเวลาสกุลของเรากลับมารุ่งเรืองดังเดิมเถิด"โลหิตของบิดาอู่เริ่มไหลมาในจำนวนมากผ้าปูแคร่จากสีขาวตอนนี้เต็มไป้วยสีแดงที่มาจากโลหิตของบิดาอู่เต๋อซวงกอดบิดาไว้ในอ้อมกอดของนาง นางไม่คิดเลยว่าบิดาที่นางรักและให้ความเคารพมากที่สุดเขาจะคิดสั้นได้ถึงเช่นนี้

"ก่อนพ่อจะไปพ่อยากจะสั่งเสียเจ้าไว้ว่า แก้แค้น เทียนโหลวอี้"บิดาพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบพล่าเหมือนไม่มีแรงเต็มทีโลหิตที่ไหลมาเริ่มไหลหนักกว่าเดิมบิดาอู่หายใจโลยรินอยู่บนอ้อมกอดของเต๋อซวง ไม่นานลมหายใจเฮือกสุดท้ายของเขาก็หมดลงไปบิดาอู่สิ้นไปในอ้อมกอดของอู่เต๋อซวง นางเห็นบิดาสิ้นใจต่อหน้านาง

"ท่านพ่อ...."นางกรีดร้องด้วยความเสียใจตัวนางสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว คราวนี้ที่พึ่งทางจิตใจของนางได้ตายลงไปแล้วความเคว้งคว้างในใจนางเริ่มก่อตัวจนนางไม่กล้าทำอะไรในยามนี้นางจ้องมองศพของบิดาอู่ด้วยความเสียใจ

"ท่านพ่อข้าจะไม่ยอมให้ท่านต้องตายเปล่าอย่างแน่นอน"นางสาบานต่อหน้าร่างไร้วิญญาณของบิดา



โปรดติดตามตอนต่อไป
ขอฝากนักเขียนนิยายจีนหน้าใหม่คนนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจชาวพันทิปด้วยนะเจ้าค่ะ ถ้าชอบก็commnetกันมาได้นะเจ้าค่ะ  ข้าน้อยใจดีอยากอ่านทุกคอมเมนต์ของทุกคนเลย