สวัสดีเพื่อนๆชาวพันทิปทุกคนค่ะ ก่อนอื่นเลย กระทู้นี้เป็นเหมือนกระทู้ระบายและขอคำแนะนำจากเพื่อนๆทุกคนนะคะ เราเป็นนักเรียนชั้นม5 รรเอกชนแห่งหนึ่ง ซึ่งเราเรียนสายวิทย์ค่ะ แต่ต้องบอกก่อนว่าช่วงม1-ม2 เราไม่ได้เรียนเก่งอะไรมากนะคะ เกรดกลางๆ แต่พอม3รรเราให้เลือกสายจากคะแนนรวมทั้งหมด6เทอมค่ะ(ม1-ม3) ซึ่งในตอนนั้นเองเราก็กลัวว่าจะไม่ได้เรียนสายวิทย์ ก็เรียนแบบเร่งสปีดตัวเอง จากคนที่ไม่เคยเรียนพิเศษก็เรียนแบบหามรุ่งหามค่ำ เรียนแบบไม่มีวันหยุดพักผ่อน ช่วงนั้นทั้งเหนื่อยทั้งเครียดค่ะ น้ำหนักเราลดไปประมาณ4โลได้ แต่เพราะความพยายามนั้น ทำให้เราได้เข้ามาเรียนในสายวิทย์ค่ะ ซึ่งมันเหมือนเป็นความสำเร็จเเรกของเราในการเรียน เรามีความสุขมากค่ะ มันเลยทำให้เราวาดฝันกับตัวเองว่า ชั้นจะต้องเป็นหมอให้ได้ ชั้นต้องทำได้ แต่เราคิดผิดทั้งหมด อะไรๆมันไม่ได้สวยงามอย่างที่เราฝันเลยค่ะ จากตอนม4เรามาเจอกับสายวิทย์ที่ถึงแม้จะเป็นรรเอกชน แต่ขอบอกว่าหนักมากกกก ไม่ได้เวอร์เลยนะคะ แต่มันเป็นแบบนั้นจริงๆ เกรดของเราก็เลยตกลงมาค่ะ แต่ก็ไม่ได้ตกแบบฮวบอะไรขนาดนั้น ยังอยู่ในเกณฑ์ที่ดี แต่ช่วงเทอม2เป็นอะไรที่แย่มากจริงๆ ค่ะ คือเหมือนเราคิดว่าเดี๋ยวก็ชิน เดี๋ยวมันก็จะดีขึ้น แต่กลับกลายเป็นว่า ความอยากเป็นหมอของเราลดน้อยลงจนกลายเป็นความว่างเปล่าเข้ามาแทนที่ ซึ่งนั่นคือปัญหาที่ใหญ่ที่สุดสำหรับเราเลยค่ะ เราไม่รู้นะว่าคนอื่นมีอะไรเป็นตัวกระตุ้นที่ทำให้อยากเรียนหนังสือ แต่ของเราเราต้องการที่จะมีกำลังใจและเเรงจูงใจ ในเมื่อมันไม่มีแรงจูงใจอะไรเลย นั่นทำให้เราเคว้งมากค่ะ จนตอนนี้ เราไม่รู้อนาคตตัวเองเลยค่ะว่าจะเป็นยังไงต่อไป ไอเรียนพิเศษเราก็เรียนนะคะ ก็เราม5แล้วหนิ่ ปีหน้าก็ต้องสอบเข้ามหาลัยแล้ว เเต่เหมือนเราเเค่เรียนไปตามหน้าที่ของเรา แต่ตอนนี้เราตันจริงๆค่ะ ที่เราเข้าสายวิทย์ และที่อยากเป็นหมอ ส่วนหนึ่งก็มาจากอยากจะทำให้พ่อแม่ แต่พ่อแม่ไม่ได้บังคับให้เราเรียนเลยนะคะ เราเต็มใจเอง คือเราแค่อยากทำหน้าที่ลูกที่ดีเท่านั้นเอง คือมันไม่ใช่ว่า พวกเค้าไม่ได้เอ่ยปากพูดว่าต้องการให้เราเรียนอะไรแล้วเราจะต้องเรียนตามนะ แต่เราแค่คิดว่า ในฐานะลูกเราอยากจะทำอะไรให้เค้าภูมิใจบ้าง เราเป็นลูกคนเดียว เราเป็นความหวังเดียว ถึงพวกเค้าจะไม่ได้พูดว่าอยากให้เราเป็นอะไร แต่เราก็รู้แหละค่ะว่าเค้าก็อยากให้เราเรียนอะไรที่สามารถเลี้ยงดูตัวเองในอนาคตได้ แต่คือเข้าใจมั้ยคะว่าพอมันไม่มีเป้าหมายแล้ว มันเลยทำให้เรารู้สึกเฉยชาและชินชากับชีวิตเรามากค่ะ เราเครียดมากจริงๆ ทุกวันนี้ไม่ว่าเราจะทำอะไร ในหัวเราคิดแต่ว่า ชั้นจะต้องทำยังไง ชั้นยังไม่รู้ตัวเองเลยว่าชั้นอยากเป็นอะไร ชีวิตเราดำเนินต่อไปแบบไร้จุดหมาย ตื่นเช้ามากับคำถามเดิมๆในสมอง มีบางครั้งที่ร้องไห้บ้าง อะไรบ้างตามภาษา แต่ที่เราอยากได้จริงๆคือ กำลังใจค่ะ ถ้าเพื่อนๆได้อ่านกระทู้ของเรา ได้โปรดชี้ทางสว่างให้เราด้วยนะคะ เรามืดแปดด้านจริงๆ ทั้งๆที่มันเคยดีอยู่เเล้วเชียว...เห้ออ