คือตอนนี้เราไม่กบ้าคบหาหรืออะไรกัยผชเลยแล้วที่หเอวมันมีกระเทนอะค่ะที่เป็นเพื่อนกับเราแบบงงๆตอนนั้นเรารุ้สึกไม่สบ่ยใจมากเขาชอบมานอนตักเราเกาะแกะคือตอนนั้นรุเสึกไม่สบายในแบเวชอบกวนเวลาเราตั้งใจเรียน ขอเล่นประสมการณ์ตอนเด็กก่อนนะคะ คือตอนนั้นเนี่ยนพ่อเป็นครสูบบุหนี่ตั้งแต่ตอนมัธยมเบยแม่บอกและกินเหล้าด้วยแต่เดี๋ยวนี้ไท่ค่อนกินเหล้าแล้วแต่สูบบุหรี่อนู ตอนนั้นช่วงประมาณ5ขวบหรือ6นี่แหละเราร้องมห้งอแงแล้วพ่อก็ปาจานใส่โดนหัวคิ้วแตกเบือดไหลโชกเต็มหน้า จากนั้นมาไม่ค่อยสุงสิงกับเพื่อนผชหรือพ่อเลยแอนตี้ผชมาก พอมาช่วงประถมเราลองเปิดใจมานิดนึงแล้วแตมันไม่ไหวจริงๆเพราะตอนนั้นป3โดนด่าเพราะมาสายแล้วให้ขออณุญาตเข้าห้องแต่เราเสียงใบไปพอครูด่าเรายิ่งเสียงเบาเข้าไปอีก เรากลังมากตอนนั้นเบยรเองให้ แต่ครูเป็นผญนะ เพื่อนทั้งห้องอะโดนเฉพาะผชหัวเร่ะเยาะเราเพราะตอนนั้นเรารเองให้หนักมากเพราะปกติเราเป็นคนกลัวการโดนตะคอกใส่และดป็นที่สนใจอยู่แล้วพอมาป5ครูวิทย์ผชให้เล่าที่จดบันทึกเกี่ยวกับทดลองมาเป็นข้อความยาวๆให่ยืนแล้วพูดขึ้นตามเลขที่ ทียี้พอถึงเลขที่เรา เราก้พูดไปเหมือนคนอื่นชะมะแล้วด้วยความที่เราตัวสูงแต่เสียงเบาทำให้ทุกคนแทบไม่ได้ยินเสียงเราลยอะ ครูวิทย์คนนั้นก็ยอกมห้เรามาหน้าห้องพร้อมกัยหนัวสืออะ แล้ให้บอกกับเพื่อนๆหน้าชั้นเรียนแทนตินนั้นเราร้องให้หนักมาก ตอนนั้นก็พูดแล้วนะพอสักพักนึงเหมือนครูวิทย์จะทนไม่ไหวเลยมห้เราพูดมห้ดังมากพอที่จะให้เพื่อนB1ได้ยินซึ่งเขาอยู่แถวกลางริมหน้สต่าง เราก็พยายามแบ้วนะแต่คือมันหยุดร้องไท่ได้จิงๆ แล้วครูวิทย์ก็ให้เพื่อนๆบอกวิธีให้เพื่อนคนนั้นได้ยิน แล้วเพื่อนๆขำกันอะค่ะ ทั้งห้องมีประมาณ49คนอะรวมครูด้วย เราอ่ยมาก หนุกร้องไม่ำด้เลยแบ้สเพื่อนที่นั่งข้างไเราเป็นผชหทดเลยตินนั้นคือ ท้อแท้กัยชีวิตทาก พอมาตอนนี้มัธยมมีพรีเซนต์อีก ตอนนี้เราก็ยังแอบกลังอย฿นิดหน่อยเพราะณปัจจุปันผู้หญิงมีน้อยกว่าผชมาก เทอม2มีรำอะไรไม่รู้ที่ให้จัยคู่กัยผชแล้วเต้นอะ ตอนนั้นคือ น้ำต่จะไหลมาก เราเป็ยคนที่เกลียดนาฏศิลป์อะ เพื่อนก็ไม่ซัพพอร์ตอะไรเลย ยอกเรื่องมากทั้งไที่เพื่นก็รู้ส่าเราเคยโดนพ่อืำไรบ้างและกลัวผชมากขนาดไหน แล้วครูนาฏศิลป์จะสุ่มคู่ผญมห้มี2ปช1หญิงเพราะผชก้องเรามันเยอะแบ้วผญต้องรำ2เพลงถ้าได้2ผช เรากลัวอะ ไม่ไหว มันไม่ไหวจริงๆบอกครูก็ไม่ได้