เรามีเพื่อนอยู่คนนึงที่เป็นคนชอบพูด ชอวทำตัวเป็นผู้นำ ค่อนข้างเอาแต่ใจตัวเอง เราเคยเป็นเพื่อนกันตั้งแต่ประถมจนถึงม.ปลายแล้ว เหมือนจะสนิทกันคุยกันได้ทุกเรื่อง แต่ลึกๆเรายังไม่สบายใจอยู่ตลอด
ในตอนประถมมีเรื่องฝังใจว่า เราเคยโดนเพื่อนทิ้งให้อยู่คนเดียว โดนแกล้ง โดนด่าเพราะเพื่อนคนนี้ เเค่เราทำคะแนนได้ดีกว่า เพราะเค้าเป็นคนที่ค่อนข้างถือตัวเองเป็นใหญ่ พ่อแม่เคยตามใจ และปลูกฝังให้ชนะเรา เปรียบเทียบกับเราตลอด เค้าไม่ให้เพื่อนคุยกับเรา จนเราต้องอยู่คนเดียว แต่ก็ตามประสาเด็กๆทะเลากัน เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายอยู่บ่อยครั้ง ตอนดีกันก็จะเหมือนเราสนิทกันมาก แต่พอเค้าไม่พอใจก็จะเลิกคุยกับเราตลอด แต่พอขึ้นม.ต้น เปลี่ยนที่เรียน ได้เรียนที่เดียวกัน ห้องเดียวกัน ทุกอย่างเริ่มดีขึ้น แต่เรายังรู้สึกกลัวทุกอย่าง กลัวว่าสิ่งที่เราทำจะทำให้เค้าไม่พอใจ เราเลยพยายามทำสิ่งที่คิดว่ามันโอเคกับเราทั้งสองคนมาตลอด จนถึงม.ปลาย เรามีเพื่อนใหม่ๆเข้ามา แต่ยังไม่ถึงขั้นสนิทกันมาก เราอยากจะสนิทกับคนอื่น จะได้ไม่ต้องคิดมาก แต่เค้าก็เข้ากันได้ดีกับทุกคนมากกว่าเรา เพราะเค้าเป้นคนพูดเก่ง เวลามีเรื่องไม่พอใจใคร เค้าก็พูดออกมาทั้งหมด เค้าเอาตรรกะของเค้ามาวัดคนอื่น ทั้งๆที่คนเราไม่เหมือนกัน เค้าสามารถนินทาทุกคนได้แม้กระทั่งเพื่อนที่สนิทกัน แต่ไม่มีใครกล้านินทาหรือพูดถึงเค้าซักคน มีหลายครั้งที่เค้าชอบแสดงพฤติกรรมที่ดูเหมือนอิจฉาเวลาเราทำอะไรได้ดีกว่า ไม่ถึงขั้นเลิกพูดด้วยเหมือนแต่ก่อน แต่ชอบพูดเชิงตัดพ้อ ทำให้เราไม่สบายใจ จนเรากลับมากลัวอีกครั้ง กลัวว่าเค้าจะพูดถึงเราในแบบผิดๆ ทั้งๆที่เราไม่ได้ทำอะไรผิด เราอยากอยู่อย่างสบายใจ ไม่อยากคิดมาก เคยพยายามเลิกคิดแล้ว บอกตัวเองแล้วว่าอย่าใส่ใจ แต่ก็ทำไม่ได้ เรากลัวเราจะกลับไปเป็นเหมือนตอนเด็กๆ ตอนที่เราไม่มีเพื่อน ไม่มีใครอยู่ข้างเรา อยากได้คำแนะนำที่มากกว่าคำว่าไม่ต้องสนใจ ไม่ต้องใส่ใจ อย่าคิดมาก