เราเเทบไม่มีเพื่อนเลยเราเเปลกมากมั้ยคะ

เริ่มต้นจากตอนประถมเราย้ายไปเรียนต่อ ม.ต้นเเละม.ปลายที่โรงเรียนใหม่ที่ไม่ใช่โรงเรียนเดิมเเค่คนเดียวทำให้เราไม่มีเพื่อนสนิทสมัยประถมเลยค่ะ จนถึงม.ต้น เราเริ่มมีเพื่อนสนิท แต่พอขึ้นม.ปลายเราอยู่คนละห้องกับเพื่อนสนิทเราค่ะ ก็เลยทำให้เราเริ่มห่างกันเพราะตารางเรียนไม่ตรงกัน บ้านห่างกัน เเละเราก็ไม่ค่อยได้ออกไปไหนกับเพื่อนด้วยค่ะ พอเราเรียนม.ปลายเราก็มีเพื่อนที่สนิทที่คุยกันตลอดบ้างปรึกษากันตลอดบ้างค่ะ เเต่พอเรียนจบต่างคนก็ต่างเเยกย้ายกันไปเรียนต่อคนละมหาลัยกันค่ะ ช่วงนั้นเราเเละเพื่อนก็ไม่ได้เล่นโซเชีลกันมากเท่าไหร่ค่ะทำให้นานๆทีได้ติดต่อกันบ้าง จนเรามาเรียนมหาลัยปี1 แค่คนเดียวเราไม่มีเพื่อนสนิทที่รู้จักเรียนที่มอเหมือนเดิมค่ะ เเต่ก็ได้เพื่อนใหม่เเละเราคิดว่าเราสนิทกันในระดับนึงค่ะเลยค่ะเพราะช่วง4ปีที่อยู่มอเราก็มีเเค่เพื่อนกลุ่มนี้ พอเรียนจบไปต่างคนต่างเเยกย้ายกันไปทำงานค่ะ เพื่อนในกลุ่มเรา 4คนนะคะ ทุกคนต่างทำงานในเขตใกล้กันหมดค่ะมีเเค่เราที่ทำงานต่างจังหวัดอยู่ไกลจากเพื่อนมากเลยค่ะ ทำให้ไม่ค่อยได้เจอกัน เวลาเพื่อนในกลุ่มนัดกันไปเที่ยวเราก็ไม่ได้ไปด้วย ด้วยเหตุผลด้านระยะทางเเละการลางานค่ะ รวมถึงเวลางานไม่ตรงกับเพื่อน ทำให้หลังๆเราไม่ค่อยได้คุยกับเพื่อน นานๆคุยกันทีเเต่ก็คุยกันปกตินะคะเเต่เเต่นานๆคุยทีจนเรารู้สึกว่าเรายังสนิทกันอยู่เหมือนเดิมรึเปล่า ความรู้สึกมันห่างเหินกันไปค่ะ จนถึงวันเกิดหรือวันรับปริญญาของเราที่เราติดธุระทำให้เราได้รับช้ากว่าเพื่อนไป ก็ไม่ได้มีใครมาเเสดงความยินดีหรืออะไรกับเรา เราก็เลยรู้สึกว่าชีวิตนี้เราจะไม่มีเพื่อนสนิทในช่วงวัยเรียนเลยหรอ ทุกวันนี้เรามีเพื่อนที่ได้คุยกันคือพวกพี่ๆเเละน้องๆในที่ทำงานที่เราคุยปรับทุกข์หรือคอยช่วยเหลือเรา เเต่ก็ยังไม่ถึงกับเล่าได้ทุกเรื่อง ทุกวันนี้เรามีเรื่องอะไรไม่ค่อยสบายใจเกี่ยวกับงานหรือในชีวิต เราก็ได้เเต่ปรับทุกข์กับพี่ชายเราเเทนหรือคุยกับคุณเเม่เเทนค่ะ วันนีเรากลับมาคิดย้อนกลับว่านี่เรามีเพื่อนซักคนมั้ยที่สนิทด้วยจริงๆหรือมีเพื่อนเหมือนคนอื่นบ้างมั้ย บางครั้งเราเห็นคนอื่นมีเพื่อนเยอะๆเราก็อยากมีเเบบเค้าบ้างค่ะ เเต่สุดท้ายนี้เราเล่ามาถึงตรงนี้เเล้วไม่ใช่ว่าเรานิสัยเเย่นะคะ คือเราไม่เคยนินทาหรือพูดลับหลังเพื่อนคนไหนเลย ใครขอให้เราช่วยอะไรเราก็ช่วยค่ะตามที่เราไหว เเต่ตั้งเเต่เด็กจนโตเราเเค่หม่ค่อยได้ไปไหนมาไหนกับเพื่อนเเค่นั้นค่ะด้วยเหตุผลของที่บ้านที่อาจจะห่วงหรือหวงเราเกินไปนิดหน่อยค่ะ
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่