เราชอบความรักของคู่นี้นะคะ มันค่อย ๆ เริ่ม ค่อย ๆ ผูกพันธ์
คุณกรรณบอกว้าถ้าเธอไม่แต่งงานกับคูณเถกิง โยก็คงจะไม่ต้องเจอกับชัช
แต่ในความเป็นจริง โยและชัช เจอกันมาก่อนแล้ว และต่างประทับใจในกันและกันตั้วแต่แรกเริ่ม

เราชอบที่ละครนำเสนอสิ่งนี่ มันดูแบบธรรมดามาก ก็แค่คนมาชอบกันธรรมดา

แต่แล้วมันก็เริ่มไม่ธรรมดา มีปมเรื่อง ชัชกับอคติที่มีต่อคุณกรรณ เข้ามา
แต่แทนที่พระนางจะตีกันอย่างไม่ฟังเหตุผลเหมือนละครหลาย ๆ เรื่อง เรื่องนี้กลับให้พระนางพูดกันด้วยเหตุผล เราประทับใจมาก
พระเอกเหวี่ยงเยอะในทีแรกอย่างมีที่มา เก็บกด เกลียดพ่อ ยังไงก็ต้องฟังยายคนที่เลี้ยงเรามาก่อนอยู่แล้ว

แต่พระเอกก็เหวี่ยงไม่นาน ทุกครั้งที่นางเอกอธิบายพระเอกก็รับฟังแล้วเอากลับไปคิดเสมอ
แม้จะยังละอคติได้ไม่หมดแต่ก็มีระดับของการยอมรับที่เพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ ไม่ได้ปุบปับเปลี่ยนไป
มีการนำเสนอช่วงเปราะบาง ช่วงที่กำลังจะเปิดใจแล้วก็เข้าด้านมืดอีก (ตอนที่ชัชจูบโยครั้งแรกแล้วโดนตบ)
ละครเล่าละเอียดมากที่ความเปลี่ยนแปลงพวกนี้ จนเห็นเป็นสเต็ปว่ามันไม่ง่ายที่จะเปลี่ยนแปลงอะไรสักอย่าง
แต่สุดท้ายนางเอกก็สามารถเปลี่ยนพระเอกได้ และเวลาคนเราอนู่ในกรอบมาตลอด
พอแหกกรอบออกมาได้ก็ไม่แปลกเลยที่พระเอกจะทำอะไรสุดโต่งและต่อสู้อย่างไม่ลดละ
ดื้อดึง พยายามจะรั้งนางเอกไว้ให้สุดชีวิต

ทางด้านโยทกาเธอประทับใจชัชรัณก่อนแล้ว ก็ลองถามตัวเองตอนมีความรักกันดู มันไม่ง่ายเลยที่จะห้ามตัวเอง
โยก็แค่หญิงสาวคนหนึ่ง อายุยังน้อย เธอเป็นคนตรง ๆ ชัดเจน เธอชอบเขาเธอก็เข้าหา เธอมองเห็นว่าชัชรัณเป็นคนมีเหตุผล
เธอรู้ว่าเขาไม่ชอบแม่เธอ แต่เธอพยายามจะเปลี่ยนเขา และเธอเชื่อว่าจะทำได้ จึงพยายามเดินหน้าต่อไป
แต่มันค่อนข้างยากนำไปสู่เหตุการณ์นั้นที่เธอกับเขาแตกกันในทีแรก โยเสียใจที่ไม่สามารถเปลี่ยนชัชรัณได้
และเสียใจที่ไปรักผู้ชายที่เกลียดแม่ตัวเอง สำหรับโยแม่คือทุกสิ่ง สุดท้ายโยจึงเลือกแม่

แต่ยังไงเสียโยกับชัชก็ได้มีความรู้สึกดี ๆ ให้กันแล้ว สุดท้ายไม่ว่าจะยังไงความรักก็เป็นสิ่งที่ยากจะห้ามแม้จะพยานามตัดแล้ว
มันเป็นความรู้สึก ความผูกพัน ความสัมพันธ์ที่ค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นอย่างมั่นคง ในขณะเดียวกันสถานการณ์มากมายก็ยิ่งทำให้
ความรักของพวกเขาตกอยู่ในสถานะที่ยากลำบากมากขึ้น

ทำให้แม้จะรู้สึกเหมือนกันใจตรงกันแต่ก็เหมือนคนละฟากฟ้าที่บรรจบกันไม่ได้

พอในภายหลังที่ทั้งสองคนไม่อาจฝืนความรู้สึกตัวเองได้ พยายามจับมือกัน เป็นฟ้าเดียวกัน แต่คนรอบข้างก็เข้ามาขวางไว้
ทำให้พวกเขาไม่อาจจะเป็นฟ้าเดียวกันได้แม้จะยอมรับซึ่งกันและกันแล้วก็ตาม ก็ยังคงเป็น เหมือนคนละฟากฟ้า อยู่ดี

บางคนบอกว่านางเอกปากบอกไม่อยากทำผิดกับกิ่ง แต่การกระทำก็ดูอ่อยพระเอก
ก็อย่างที่เราบอกข้างบน ก็คนมันรักอ่ะ ความรักมันห้ามกันลำบาก ในเรื่องของความรักมันไม่มีใครผิด ไม่มีใครถูก ไม่มีคำว่ามาก่อนหรือมาหลัง
หลายครั้งเราไม่อยากทำตัวงี่เง่า ไม่อยาทำอะไรไม่ดี แต่ความรู้สึกมันควบคุมกันไม่ได้ง่าย ๆ ชีวิตผู้คนถึงได้วุ่นวาย

เราชอบการลงรายละเอียด การไต่ระดับความสัมพันธ์ในเรื่องนี้ มันเป็นความสัมพันธ์ที่เห็นได้ชัดเจน ง่าย ๆ
เธอ รัก เขา เรารักกัน แต่ไม่อยากทำผิดกับอีกคน ไม่มีใครผิดหรือถูก ตัวละคร คสพ มีมิติ ดูแล้วเชื่อว่าเป็นคนจริง ๆ
ความรักมีหน้าตาหลายแบบ ทั้งการเสียสละ และ เห็นแก่ตัว // ไม่อยากทำร้ายอีกคนแต่ก็ปล่อยมือจากอีกคนไม่ได้ // รู้ว่าอีกคนรักเราแต่ไม่อาจตอบสนองได้ และไม่อยาทำร้ายเขา มันอึมครึมไปหมด สมจริงดี เพราะในความจริงมันไม่ง่าย ไม่ใช่แค่ให้ ชัชเดินไปบอกกิ่งว่ารักโยไม่ใช่กิ่ง แบบเนี้ยในชีวิตจริงทำกันได้ง่าย ๆ ที่ไหน พระกิ่งก็ดีกับเรามาตลอดและยังเป็นเพื่อนของเรา มันต้องใช้ความใจแข็งมากเลยนะที่จะทำร้ายจิตใจคนแบบนี้ (และชัชกับโยไม่ใช่คนแบบนั้น)

แต่ในขณะที่ทุกคิดแทนกิ่ง ห่วงกิ่งคนดีไม่อยากให้บอบช้ำเสียใจ ไม่กล้าทำใจดำด้วย แต่จริง ๆ กิ่งก็อยากจะได้ยินชัด ๆ ให้เจ็บทีเดียวรู้เรื่องเหมือนกัน แต่ในความเด็ดเดี่ยวนั้นบางจังหวะของเรื่องก็จะเล่าให้เห็นถึงความลังเลเปราะบางไม่กล้ารับความจริงอยู่บ้างเช่นเดียวกัน ไม่ได้แทงทื่อ ๆ เข้ามาทีเดียว

เราชอบที่ละครลงรายละเอียดเยอะและค่อย ๆ เล่ามันออกมา มันสมจริงดี จับต้องได้มาก แต่เพราะลงรายละเอียดเยอะมากเลยต้องแลกมากับการเล่าประเด็นบางประเด็นซ้ำแต่ถ้าคิดตาม ดูละเอียดมันก็จะเห็นความเปลี่ยนแปลง ความเชื่อมโยงกัน แต่คงไม่ใช่แบบที่ใครหลายคนชอบดู

จนมาถึงตอนนี้เรื่องมาถึงส่วนท้ายที่สำหรับชัชแล้ว โยคือโลกทั้งใบของเขา ในขณะที่สำหรับโยนั้นโลกของเธอมีทั้ง ชัช แม่ เซม เจน และ กิ่ง
ก็อยากจะโอบกอดพวกเขาไว้ ความรักนี้เริ่มต้นอย่างไร้เดียงสา คล้ายกับโรมิโอและจูเลียต
แต่แล้วก็ต้องมาเผชิญกับอะไรอีกร้อยพันก็หวังว่าพวกเขาจะผ่านมันไปได้

ละครเรื่องนี้คือการเล่าเรื่องความรักของคนสองคนที่มั่นคงชัดเจนเหมือนท้องฟ้าที่มองเห็นชัดทว่ากลับลาวเลือนในหนทางที่จะรักกัน
เหมือนคนละฟากฟ้านั่นเอง