..........จากกระทู้ที่แล้ว................
.......................เราเลิกกับแฟนด้วยความเข้าใจผิดของพ่อแม่เขา เราโดนด่าสาระพัด เพียงเพราะช่วงเวลาที่มีปัญหา เราทั้งเรียนและทำงานและเป็นช่วงที่กำลังจะเรียนจบ เลยต้องทำวิจัย ด้วยความที่ทำงาน จ-ส เรียนวันอาทิต การทำวิจัยเราเลยมีเวลาแค่ตอนเย็นซึ่งจะนัดเจอกับเพื่อนๆ ทุกคนที่เคยผ่านช่วงเวลานี้น่าจะรู้มันเป็นยังไง ค่ะเข้าเรื่องเลย............ด้วยความที่ไม่ค่อยมีเวลา และมีเพื่อนเยอะ พ่อแม่แฟนไม่เข้าใจ ด่าเราสาระพัดว่าไปเรียนคงไม่ได้ไปกูว่าแล้วต้องไปหาผู้ชาย การบ้านการเรือนก็ไม่ต้องทำมันสบายเกินไปใช่ไหม มาเกาะลูกเขากิน 555 โทรมาด่าสาปแช่งตระกูลเรา **** เป็นคุณจะทำยังไง **** สุดท้ายเราเลยบอกแฟนว่าขอไปนอนบ้านแม่ก่อนนะ อยู่ไม่ไหวขอเวลาสักพัก ... หลังจากนั้น 1-2 วันเราก็ไปเรียนวันอาทิตตามปกติ เขาโทรมาบอกให้ไปเอาของ โดยการเอาเสื้อผ้าเรามากองไว้หน้าบ้าน เราเลยรีบไปตอนพักเที่ยง เห็นสภาพของๆเรา ตอนนั้นคือทุกอย่างคงจบแล้ว เราเลยเดินไปอุ้มแมวแล้วขนของขึ้นแท็กซี่เพื่อไปหาแม่ เรานั้งร้องไห้ตลอดทาง เจ็บปวดมากทั้งๆที่เขารู้ว่าเราท้องแต่เขาก็ยังไม่คิดจะปกป้องเราไว้ ....................................ผ่านนไป ประมาณ 5-6 วันเราไม่สบายหนักมาก ปวดท้องตลอด จนน้องหลุดและเราต้องเขาโรงพยาบาลรอบแรกด้วยอาการปวดท้องรุนเเรง ไข้ขึ้น 40 องศา เขารู้แค่โทรมา แต่ไม่คิดจะมาเยี่ยม จนเราออกจากโรงพยาบาล เป็นช่วงหยุดสงกรานพอดี เรากลับมาพักวันแรกไข้ก็ขึ้น เพื่อนเราที่คอยดูแล ก็พาไปหาหมอจนต้องแอดมิต ผ่าตัดด่วนเนื่องจากติดเชื้อในกระแสเลือด ... อาการตอนนั้นเป้นตายเท่ากันคือทุกอย่างมันมึนเราไม่รู้สึกอะไรแล้วทั้งร่างกายและจิตใจ จนเวลาผ่านไปจำไม่ได้ว่ากี่วัน เราฝื้นขึ้นมาเลยโทรหาเขา............แต่เขาไม่รับ และส่งข้อความกลับมาว่า อย่าโทรมาหาพี่อีกเลยพี่เจอคนที่ดีพอแล้ว....................................***คุณเจอแบบนี้จะรู้สึกยังไง
....................................ขนาดทิ้งลูกทิ้งเมีย ปล่อยให้เมียแท้ง ต้องติดเชื้อในกระแสเลือด ผ่าตัดเป็นตายเท่ากัน ยังไม่มาดูดำดูดี ไปมีเมียใหม่เฉย
......................................... คนเรามันใจดำขนาดนี้ได้ด้วยหรอ หรือเราทำผิดอะไร....................................................................**********************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************

ที่เราเคยพูดไว้ว่า--- เพื่อนที่คอยดูแลเรา ** เขาเป็นคนที่เข้ามามีบทบาทในชีวิตเราในช่วงที่ต้องเผชิญกับปัญหาเพียงคนเดียว ก่อนหน้านี้เราไม่ค่อยถูกกันเท่าไหร กัดกันตลอด ทั้งวิ่งไล่กันกลางตลาด ถอดรองเท้าปาใส่ กระโดดถีบขาคู่ 55 เล่นโหดมาก ด่าเขาไอ้..... ตลอด ไม่รู้ทำไมถึงเกลียดกันขนาดนั้น *** แต่กลับเป็นว่า เขายื่นมือมาช่วยในทุกเรื่องหลังจากที่เลิกกับแฟนและโดนทิ้งอย่างไม่สนใจใยดี -- หาบ้านใหม่ให้ คอยดูแลทุกอย่าง คอยรับส่งเช้าเย็น พาไปทำบุญในช่วงที่ไม่สบายใจและตอนที่เริ่มป่วยหนักเขาก็มารับไปหาหมอ ตอนเราแอดมิตรอบแรกพ่อแม่ทำงานไม่สามารถมาเฝ้าเราได้ทุกวัน ส่วนเขาก็ทำงานช่วงพักเที่ยงก็รีบมาหาตอนเย็นมาเฝ้าเช้าก็ไปทำงาน จนอาทิตย์กว่าเราออกจากโรงพยาบาล วันแรกกลับมากลางคืนเราก็ไข้ขึ้นต้องแอตมิตเพื่อผ่าตัดด่วนโชคดีที่เขายังอยู่รอแม่เราเลิกงานเลยยังไม่กลับ ++++ เขาพาเรามาหาหมอเฝ้าเราติดต่อพ่อแม่เราบอกว่าเราต้องผ่าตัดด่วน *** จำได้ว่ามองเห็นเขายืนอยู่ตอนเราเข้าห้องผ่าตัดหลับไปหลายวัน ฝื้นมาอีกทีก็เจอเขานั่งอยู่ข้างๆ แต่เราก็โทรหาแฟนเราแต่ก็ไม่รับและได้ข้อความตอบกลับมาว่าเลิกโทรมาพี่เจอคนที่ดีพอสำหรับพี่แล้ว 555 --แม่บอกว่าเขาลาออกจากงานมาเฝ้าเราแทนแม่ ********** เรานอนที่ รพ. เกือบเดือน เขามาเฝ้าตลอดคอยป้อนข้าวป้อนน้ำ พาเดิน พาเข้าห้องน้ำ เช็ดตัวตอนเราไข้ขึ้น เรียกพยาบาลตอนยาหมด เราอาเจียนตลอดทั้งวันเขาก็คอยดูแลไม่ห่าง *** เขารู้ทุกอย่างว่าเราโดนอะไรมาบ้าง เจ็บมากแค่ไหน แม้กระทั้งตอนที่น้องหลุดนอกจากพ่อแม่เพื่อนๆแล้วเขาก็ยังเป็นคนปลอบใจและเข้ามามีบทบาทในชีวิตเรา*********จนวันที่เราออกจากโรงพยาบาล รู้อีกทีเขาก็ต้องเข้ากรมพรุ่งนี้แล้ว *** เขาขอเราว่า ไปส่งหน่อยได้ไหมพรุ่งนี้ต้องเข้ากรมไปฝึกแล้ว --- ตอนเช้าเขาก็มารับ แล้วพูดกับเราคำหนึ่งว่า ***รอหน่อยนะเดี๋ยวกลับมาดูแล***  เราเลยกลับมานั่งคิดถึงช่วงเวลาที่ผ่านมาในช่วงเดือนกว่าๆไม่รู้ว่าเขาแค่สงสารหรือเขาคิดอะไรอยู่ แต่เราก็ยังกลัวกับสิ่งที่เราเจอมา +++ เขาทิ้งรถไว้ให้เราคันหนึ่ง